Μια
μικρή ιστορία που σε λίγο θα παίρνει στροφές πάνω στο πικάπ σου, μια
ιστορία από εκείνες τις ρομαντικές με το πιο όμορφο τέλος. Μόνο που εδώ
είναι μόνο η αρχή. Το όνειρο ενός ανθρώπου που αφιερωμένος εδώ και
χρόνια στη μουσική που γέννησε τους Beatles και τους Byrds, τους Temples και τους Allah-Las,
γράφει και εκτελεί κομμάτια με δύναμη, χρώμα και κυρίως άρωμα μιας
εποχής που σήμερα ξαναζεί περήφανα και πανάξια. Τα 60’s, η ψυχεδέλεια
και το dream pop είναι εδώ αναμεμειγμένα σε μια χημική ένωση εξώθερμη. Η
αφορμή; Μια κιθάρα και μια γυναίκα. Και επειδή πάντα μια γυναίκα είναι
πίσω από τους μεγαλύτερους θριάμβους και τις μεγαλύτερες καταστροφές
όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχθούμε, η μπάντα που σήμερα
ντεμπουτάρει ξεκίνησε κάπως έτσι.
Δημιούργημα
του Σπύρου Φρυλίγκου (ξέρω, δεν θέλει να λέμε το πραγματικό του)
aka Spir Frelini, κιθαρίστα, στιχουργού και συνθέτη, που έως τότε έγραφε
και έπαιζε μόνος του. 2010 και η τύχη, αυτή η μαγική λέξη και πάλι,
φέρνει κοντά του τη Σοφία που γίνεται μούσα και εμπνέει τον καλλιτέχνη
να γράψει 12 τραγούδια σε χρόνο μηδέν, χρειάστηκαν μόλις δύο μήνες. Η
Σοφία δεν είχε καμία σχέση με εκείνα τα είδη της μουσικής ούτε και με το
τραγούδι και αυτό κάνει τον Σπύρο να νιώθει μέντορας, σε ένα περίεργο
παιχνίδι σκηνοθεσίας στην σύνθεση ήχων και τραγουδιστικής τεχνοτροπίας.
Το αποτέλεσμα ήταν αυτός ο απλός αλλά τόσο δυνατός συνδυασμός κιθάρας
και καλής φωνής που ώθησε, πάθιασε και τελικά έβγαλε από τον Σπύρο το
συναίσθημα τραγουδισμένο με στίχους σημαντικούς. Σημαντικούς γιατί όπως ο
ίδιος αναφέρει σε συνέντευξη του, “Για μένα όλο το παιχνίδι κρύβεται
στην απαγγελία των στίχων. Κάθε λέξη πρέπει να τραγουδιέται με μία και
μοναδική σημασία. Η απαγγελία τους πρέπει να είναι ξεγύμνωμα ψυχής.
Πρέπει να σπρώξεις τον εαυτό σου στα άκρα, να ζήσεις, να ερωτευτείς, να
πληγωθείς, να πληγώσεις και μετά… να τραγουδήσεις γι’ αυτό”. Θα
συμφωνήσουμε.
Ο
κύβος ερρίφθη. Ένα χρόνο μετά, η μπάντα παίρνει τα πάνω της και με την
προσθήκη του κιθαρίστα Harry Cane και της Ειρήνης που αντικατέστησε τη
Σοφία στα φωνητικά, βγαίνει σε διάφορα Live με απόγειο το support στους
Βρετανούς Still Corners τον
Μάρτιο του 2012. Είναι πεισματάρης όμως ο Frontman των My Drunken Haze.
Δεν ζητά σε καμία περίπτωση την στείρα αποδοχή της μπάντας από το κοινό
μόνο ως δεκανίκι κάποιας άλλης μεγάλης μπάντας ή ως απλών διασκεδαστών.
Προτιμά και παίρνει τον σκληρό δρόμο του να επιζητά αποδοχή για αυτό
που αληθινά αντιπροσωπεύει το συγκρότημα. Επιθυμεί το κοινό που θα
αγαπήσει τους ήχους του, τους στίχους, τη ψυχεδέλεια, δηλαδή τη μουσική
τους. Τη σημερινή της σύνθεση η μπάντα βρίσκει στα τέλη του 2012 όταν τα
φωνητικά αναλαμβάνει η Ματίνα aka Matina Sous Peau, o Nick Zouras τα
τύμπανα και o Costa Gunn το μπάσο. Βασικός συνεργάτης και άνθρωπος που συνεισέφερε τα μέγιστα στην σύνθεση των Carol Wait, Gambling Woman, Reflections of Your Mind και I Wanna Dream Again είναι ο κιθαρίστας Harry Kane που ξεκίνησε τη συνεργασία του με το γκρούπ το 2011, ενώ η σύνθεση ανήκει στον ίδιο για τα Girl Who Looks Like a Boy και Pleasing Illusions.
Αν
δεν ξεκινήσεις εσύ τη κουβέντα στον Σπύρο για την μπάντα του, τους My
Drunken Haze, δεν πρόκειται να σου μιλήσει από μόνος του για τα όνειρα
τους. Πιθανότερο είναι να σου μιλήσει για τη καινούργια δουλειά του Ty Segall, για το πόσο υπέροχος είναι νέος δίσκος των Soundcarriers, να ξεκινήσει να σου λέει για τους Blossoms,
τα νέα αστέρια της Neo – Manchester εποχής ή ακόμη και για τα κάθε λογής
μικρά συγκροτήματα του Λονδίνου που έχουν μόλις ένα επτάιντσο στη
συλλογή τους. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω μέσα μου αυτή την, με την καλή
έννοια, αποστροφή του ίδιου να μιλά αυθόρμητα για κάτι τόσο δικό του.
Στη θέση του θα προσπαθούσα να το συζητώ συνέχεια με φίλους και
ανθρώπους του συναφιού. Θα μιλούσα για τους κόπους της μπάντας, για τις
προσδοκίες, για τις φιλοδοξίες μου. Η ταύτιση και η αγάπη του για τους
καλλιτέχνες που υποστηρίζει και ακολουθεί; Ή μήπως θέλει να αφήσει τη
μουσική του να μιλήσει για αυτόν και τα μέλη της μπάντας και έχοντας
τους πάντες ανεπηρέαστους να κρίνουν και να αποφασίσουν εκ του
αποτελέσματος; Τείνω να πιστέψω το δεύτερο.
Ιανουάριος
2014 και το όνειρο αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά, στη περίπτωση
τους παίρνει στούντιο και κονσόλα. Η ηχογράφιση των τραγουδιών που τόσο
καιρό ο Σπύρος είχε δουλέψει στο μυαλό αλλά πάνω από όλα στη ψυχή του
μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, ξεκινά. Στην παραγωγή ο King Elephant των Baby Guru που έχει αφήσει τη σφραγίδα του σε μεγάλο μέρος του δίσκου ενώ σε κομμάτια όπως το Reflections of Your Mind και το Pleasing Illusions,
η επίδραση του είναι κάτι παραπάνω από ολοφάνερη. Ο Republic 100,3 και ο
υπογράφων το κείμενο, είχαν την τύχη να ακούσουν τον δίσκο των My
Drunken Haze πολύ πριν την επίσημη κυκλοφορία που έχει προγραμματιστεί
για τις 3 Νοεμβρίου. Περιλαμβάνοντας 9 κομμάτια μεταξύ των οποίων το My Gambling Woman που είχε κυκλοφορήσει στην αρχική του μορφή στην συλλογή “Inn Pop” της Inner Ear τον Δεκέμβριο του 2013 και το Paper Planes που
είχε βρεθεί στο διαδίκτυο με τη φωνή της Σοφίας, το άλμπουμ θα μπορούσε
να χωριστεί σε δύο μέρη. Το πρώτο, με καθαρά pop και 60’s παιχνιδιάρικο
προσανατολισμό, είναι εξωστρεφές ηχητικά, άνετα μπορεί να σε κουνήσει
στους ρυθμούς του και φτάνει τον δίσκο μέχρι το Girl Who Looks Like a Boy.
Στο δεύτερο μέρος τα πράγματα σοβαρεύουν με τρόπο καθηλωτικό. Εικόνες
και λέξεις σε σκοτεινό φόντο για να πλάσουν μια ατμόσφαιρα πέρα από τη
λογική. Εδώ ο Σπύρος φαίνεται πως είναι ειδικός αφού και τα πέντε
κομμάτια του μέρους αυτού είναι τυλιγμένα με νοσταλγία, συγκίνηση και
ονειροπώληση όπως το I Wanna Dream Again.
Παρότι
ντεμπούτο, σε καμία στιγμή ο δίσκος των My Drunken Haze δεν δείχνει
σημάδια αυτοσυγκράτησης ή διστακτικότητας. Παίζουν ευθαρσώς τις κιθάρες
που ξέρουν να παίζουν, μεταδίδουν την pop ψυχεδέλεια των 60’s από τα
οποία αναμφισβήτητα πηγάζει η μουσική τους και ανεβάζουν από νωρίς τον
πήχη ψηλά. Γιατί θα πρέπει πάντα να περιμένουμε κάτι μέτριο και χωρίς
σαφή προσανατολισμό από σχετικά πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες ; Το LP
δεν είναι γραμμένο με σκοπό τη ραδιοφωνικότητα και αυτό μπορεί κανείς να
το καταλάβει από το κλείσιμο κομματιών όπως το I Wanna Dream Again.
Κάπου στα 2/3 του, ένα θορυβώδες κιθαριστικό τζαμάρισμα θα σταματήσει
την πολύ μελωδική εξέλιξη του μέχρι τότε. Παράδοξο; Ναι. Ο Σπύρος
έγραψε τραγούδια σε ένα είδος που στην Ελληνική μουσική πραγματικότητα,
αν δεν βρίσκεται σε παντελή άγνοια, βρίσκεται σε λήθαργο. Παρόλα αυτά, ο
δίσκος σε ποσοστό μεγαλύτερο του 70% μπορεί να βρεθεί εύκολα στον
ραδιοφωνικό αέρα.
Προσεγγίζοντας
τις κατασκευαστικές λεπτομέρειες του άλμπουμ, είμαι σχεδόν σίγουρος
μετά από δεκάδες πλέον ακροάσεις πως ένας από τους στυλοβάτες του είναι
τα πλήκτρα. Παρόντα σχεδόν σε όλα τα κομμάτια, δίνουν το ύφος και το
βασικό υλικό για να χτιστεί η νεο ψυχεδέλεια που το διέπει εκ διαμέτρου.
Το Carol Wait θα
ανοίξει τον δίσκο με αρκετά ηλεκτρονικά κρουστά όπως άλλωστε επιβάλεται
για ένα καθαρό pop κομμάτι. Πρώτη επαφή με τη φωνή της Ματίνας που
αποπνέει βέβαια μια περήφανη δυναμική. Δεν θα καπελώσει, δεν θα πάρει τη
δόξα από τα κομμάτια και θα προσδώσει το ιδανικό βάθος για να
υποστηρίξει το LP. “She is alive and well” μιλώντας για τη μικρή Carol
που ζεί στο ψέμα και τελικά στη δική της κόλαση, “But now little Carol
is living in hell”. Ακούγοντας το Gamlbing Woman στη
νεά του μορφή, σίγουρα η μεγάλη διαφορά είναι η απουσία της
χαρακτηριστικής ηλεκτρικής κιθάρας που το συνοδεύει από την αρχή και
φυσικά ο πιο γρήγορος ρυθμός που αν και αρχικά ξενίζει, στη συνέχεια
συνηθίζεται και του τιαριάζει πολύ. Yellow Balloon,
ίσως το πιο ρυθμικό κομμάτι του άλμπουμ με το κίτρινο μπαλόνι αφορμή
για τη νοσταλγία του παρελθόντος που χάθηκε. Μας άρεσε πολύ η προσεγμένη
δουλειά στους χρόνους που μπαίνουν οι ηλεκτρικές κιθάρες στο Reflections Of Your Mind.
Το κομμάτι παίρνει μια τελείως απρόσμενη τροπή με αλλαγές ρυθμού και
τονικά γυρίσματα, κιθαριστικά σόλο και την Ματίνα να τραγουδά σχεδόν
αιθέρια στο ρεφρέν, “ Υou got to feel it, so bad, so bad, you said you
need it, so don’t you treat me so bad”.
Προσπερνώντας το συγκινητικό Paper Planes, φτάνουμε στο προτελευταίο κομμάτι και πιο επιβλητικό κατά τη γνώμη μας, I Wanna Dream Again. Στην ίδια λογική με το Reflections Of Your Mind,
δηλαδή με γυρίσματα που δεν αφήνουν δευτερόπλεπτο προβλεψιμότητας και
αναμενόμενης ροής. Λίγο πριν τη μέση του και από φαινομενική μπαλάντα,
μεταμορφώνεται ξαφνικά σε χαρούμενο ξέσπασμα με φωτεινές κιθάρες που
θυμίζουν Coral στα πρώτα τους ανέμελα χρόνια. Το άλμπουμ θα κλείσει συγκινητικά και μελαγχολικά με το άκρως σουρεαλιστικό σε στίχους Endless Farytale.
Ουρανοί και ατελείωτα παραμύθια, καράβια και φαντάσματα ντυμένα με αλά
John Barry πλήκτρα σε ένα ερωτικό κομμάτι που δεν μπορεί να μπεί σε
κατηγορία. Περιέχει στοιχεία downtempo, ηλεκτρονικά, dream pop και
ξεφεύγει από το γενικότερο πλαίσιο που τέθηκε μέχρι τώρα με τα υπόλοιπα
οκτώ. Δεν χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να καταλάβει κανείς την
απώλεια. Θάνατος; Χωρισμός; Ίσως το ένα μέσα στο άλλο γιατί κι ο
χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος, για τον καθένα. Οι Σουηδοί Death and Vanilla που ξέρω πόσο έχουν επηρεάσει τον δημιουργό, έχουν σίγουρα αφήσει τα σημάδια τους στην τελική ανάσα του δίσκου.
Οι
νέες αντιλήψεις στη μουσική πήγαζαν και θα πηγάζουν από το φανταστικό,
το εξωπραγματικό, από τους ρομαντικούς και ονειροπόλους ανθρώπους. Η
μπάντα λίγο πριν την επίσημη κυκλοφορία της, κατευθύνεται προς το
άνοιγμα της συναυλίας των Allah-Las την
1η Νοεμβρίου στην Αθήνα. Η σειρά τους τώρα για ένα βινύλιο που δείχνει
αξιοπρεπέστατο και έτοιμο να γίνει το διαβατήριο τους για τα ταξίδια που
έρχονται. Δεν θα βάλω άλλες ταμπέλες, μπροστά σας ένας από τους πιο
ειλικρινείς και πραγματικά pop Ελληνικούς δίσκους της χρονιάς. Ακόμη και
τώρα που η ανάλυση του LP των My Drunken Haze φτάνει στο τέλος της, δεν
έχω καταλλήξει στο κομμάτι που μου αρέσει περισσότερο, στο ποιο ύφος
από τα δύο του δίσκου να διαλέξω. Αυτό, μόνο επιτυχία μπορεί να είναι.
Many Thanks to Gertrude Gary MIlk and Teapot.gr for the Photo Report
Τον Μιχάλη Αποστόλου τον ακούτε κάθε Σαββατοκύριακο 16:00-18:00 στον Republic 100.3
