Οι Grass House, παρότι Λονδρέζοι, μπορούν τρομερά εύκολα να
πείσουν πως πρόκειται για Αμερικάνικο Folk Rock συγκρότημα. Για να είμαστε
δίκαιοι, η σχέση γεωγραφίας και γενεών είναι πολύ υποκειμενική. Ο πιτσιρικάς
Aμερικάνος μπορεί πλέον να ακούσει όλη τη δισκογραφία των Clash, όπως
και ο νεαρός Βρετανός να μεγαλώσει με κυκλοφορίες του Bob Dylan και των Doors.
H μπάντα κάνει ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του πρώτου της άλμπουμ. Ένας
μουσικός, γεμάτος, ήλιος που πνίγεται. Άλλοτε
τα σκοτεινά βαρύτονα φωνητικά και άλλοτε η λαμπερή κιθάρα που μπορεί να
σε “δέσει” στα ηνία της, να σε πάρει και να σε σηκώσει ψηλά.
Οι συγκρίσεις με άλλους καλλιτέχνες είναι σίγουρα ο “καλύτερος
φίλος” κάποιου που προσπαθεί να γράψει κριτική δίσκου, και εδώ είναι
επίσης αναπόφευκτες. Επιρροές από Velvet Underground, Brian Eno,
Tindersticks και Nick Cave (τουλάχιστον του Cave στο
ερμηνευτικό μέρος) γίνονται ευχάριστα αντιληπτές. Το ηχητικά ενδιαφέρον
στην περίπτωση των Βρετανών είναι πως, μέσα από μια αλάνθαστη επιθυμία να
δημιουργήσουν κάτι προοδευτικό, αναπτύσσουν αυτές τις επιρροές σε κάτι μοναδικό
και σαγηνευτικό.
Το κομμάτι που αναρτήθηκε σε σελίδες προβολής και πώλησης δίσκων πριν δύο
χρόνια, σήμερα μετά χαράς μας ωθεί να σχολιάσουμε τον ολοκληρωμένο δίσκο.
Το “Faun” κυκλοφορεί το 2011 μαζί με το “The Breeze” σε CD single.
Τώρα με αλλαγές στην πρώτη του μορφή, συνεχίζει να αποτελεί σίγουρα ορόσημο για
το LP. Τότε μεγάλη εντύπωση δεν κάνει μόνο η όμορφη μελωδία, αλλά και η
προσέγγιση σε στυλ Johnny Cash από έναν, κατά τα άλλα, άγνωστο στους
περισσότερους τραγουδιστή, τον Liam Palmer. Το συμπέρασμα στο οποίο
προσωπικά καταλήγω, είναι ότι η τετραμελής μπάντα δεν προσπάθησε απλά να γράψει
δύο- τρεις επιτυχίες δημιουργώντας συζητήσεις και τραβώντας φώτα δημοσιότητας.
Αντίθετα, στέκεται πιστή στην επιδίωξη μιας ισορροπημένης δουλειάς που θα
ξεχωρίσει συνολικά. Ούτε η παραγωγή, αλλά ούτε και ο στίχος κάνουν το
standout στο δίσκο. Και τα δύο σηκώνουν βάση σχεδίου το βάρος μιας αληθινά
αξιοπρεπούς και μετρημένης παραγωγής. Το ξεκίνημα με το “Spinning as We
Turn” ρυθμίζει τον τόνο που θα ακολουθηθεί. Μια τέλεια επιλογή που δείχνει τις
πολλές διαφορετικές πλευρές του συγκροτήματος. Κάθε τραγούδι βρίσκεται στη
σωστή του θέση επιτρέποντας στο άλμπουμ να ρέει, φέρνοντας πάνω του ένα από τα
πολλά χαρακτηριστικά που ποτέ δε θα αφήσουν τα πράγματα να επαναληφθούν ή τον
ακροατή να μπερδέψει το ένα τραγούδι με το άλλο.
Είτε πρόκειται για το “The Colours in the Light May
Obscure” ή το πιο αισιόδοξο “Wild And in Love”, θα ξέρουμε ότι
όλα είναι Grass House. Ακόμη και το κλασικό σε μπαρόκ- Pop ήχο “Avocado
Eyes” που είναι αρκετά στοχαστικό, δε θα αλλάξει τη γνώμη μας για
εκείνους. Οι Grass House δεν έχουν πολύ χρόνο ζωής και μπορεί να μην
έχουν καν αισθανθεί πως οδηγήθηκαν στο να γράψουν ένα δίσκο πρώιμα καλό. Όσο
για την αναμονή μεταξύ των singles και του LP, νομίζω πως μπορούμε με ασφάλεια
να πούμε ότι άξιζε κάθε δευτερόλεπτο της.
Τον ακούτε κάθε Σαββατοκύριακο 16:00-18:00 στον Republic 100.3
