Ήθος ή αλλιώς ψυχικά χαρίσματα. Πόσο λείπουν από τους ανθρώπους που
θεωρούνται πνευματικοί ηγέτες αυτής της κοινωνίας ; Θα πω μονάχα πως
θυμάμαι, εκτιμώ και μνημονεύω ασυνείδητα μόνο όσους έδειξαν με τη
συμπεριφορά τους πως νοιάζονται για το κοινό καλό και όχι για τη
προσωπική τους πρόοδο και ευημερία. Θα περίμενε κανείς από κάποιον
που έχει γνωρίσει την επαγγελματική καταξίωση ως απότοκο της
δημιουργικής του προσφοράς στον επαγγελματικό του χώρο, δηλαδή τον
καλλιτέχνη ή διανοούμενο, να αποτελεί θεματοφύλακα κάθε υψηλού
φρονήματος. Καλλιτέχνες σε παράκρουση, έπαρση και απομωνομένους στον
δικό τους χαρωπό ιδανικό κόσμο έχουμε γνωρίσει πάμπολλους. Ανθρώπους που
αντί να προσπαθούν να καταστήσουν τους γύρω τους ισάξιούς τους,
έδειχναν ενδαφέρον μόνο για την ικανοποίηση προσωπικών συμφερόντων. Έτσι
και σήμερα σε μια κοινωνία-παγκόσμιο δίκτυο μετακίνησης πληροφοριών, οι
πνευματικοί ηγέτες αλλά πιο συγκεκριμένα οι καλλιτέχνες και δημιουργοί
μουσικής έχουν χάσει τον δρόμο που τους πρέπει, τον δρόμο για τον οποίο
υπάρχουν. Έχουν ξεχάσει να εμπνέουν, να παραδειγματίζουν και να γίνονται
φάροι για τους νεότερους. Ο δημιουργός για τον οποίο σήμερα μιλάμε,
είναι κάθε άλλο παρά ένας ξεχασμένος και επηρμένος τραγουδιστής με δόξα
μερικών χρόνων μετατρεπόμενη σε πολλών δεκαετιών στο μυαλό του. Ο Benjamin Clementin
αποτελεί παράδειγμα μετριοφροσύνης και γνήσιας ευγνωμοσύνης για τα όσα
καλά ή άσχημα του έχει φέρει η ζωή. Γιατί ξέρει πολύ καλά, πως αυτό που
είμαστε είναι όλα μαζί, μαύρα και άσπρα.
Η Γνωριμία. Χειμωνιάτικο απόγευμα του 2013 σε κεντρικό
δισκοπωλείο της πόλης. Ενώ συζητάμε, ένας φίλος του δισκοπώλη ανοίγει
την πόρτα και μαζί με το κρύο μπαίνει φουριόζος μέσα κρατώντας μια
συσκευασία βινυλίου. Ο παραγγέλων ήταν φυσικά ο ιδιοκτήτης του
καταστήματος που από το βλέμμα του φαινόταν πως η αναμονή ήταν για κάτι
πολύ καλό και ιδιαίτερο. Το χαρτόκουτο ανοίγει και εμφανίζεται ένα
εξαιρετικά απέριττο εξώφυλλο με έναν μαύρο καλλιτέχνη να στέκεται όρθιος
κοιτώντας ψηλά σαν κάτι να αναζητά, σε μωβ φόντo. Γύρω του τσιμέντο
αλλά στα πόδια του άμμος. Γυρίζοντας σπίτι, η πρώτη μου δουλειά ήταν να
ακούσω το περιεχόμενο (έστω σε digital μορφή) αυτού του συλλεκτικού
βινυλίου. Cornerstone. Το πρώτο κομμάτι, πιάνο και μόλις λίγα
δευτερόλεπτα περνούν για να νιώσω ανατριχίλα σε όλο μου το σώμα. It’s My Home, Home, Home, Home.. Μοιάζει να ακούγεται τελικά σαν “Hope”. Ο Benjamin
περιγράφει τη ζωή που τον έφερε μέχρι το σήμερα. Όσα τον πλήγωσαν,
όσους τον άφησαν μόνο, κι’όμως… είναι το σπίτι του. Τα αστέρια λάμπουν
από έτη φωτός μακριά, έτσι και ο Βρετανός, μόλις μερικές στιγμές από ένα
τραγούδι του ήταν αρκετές για συμπεράσματα και άπειρη αγάπη για το
ποιος είναι, για αυτά που γράφει και το πως τα εκφράζει. Το
Σαββατοκύριακο που ήρθε, ήταν περήφανα στον αέρα του Republic 100.3 με
το πιο όμορφο από τα τρία κομμάτια του ομώνυμου EP “Cornerstone” που
φυσικά μεταδόθηκε ξανά και ξανά.
Ποιός είναι. Ένα φρέσκο και γνήσιο ταλέντο με φωνή που όχι
απλά καθηλώνει αλλά υπαγορεύει συναισθήματα και εικόνες. Γράφει για αυτά
που έχει ήδη ζήσει, μιλάει για αυτά που τον ενοχλούν γύρω του, στους
ανθρώπους, στις σχέσεις τους, στον τρόπο ζωής. Αψηφώντας το να γίνει
αφηγηματικός καθώς τραγουδά, είναι ένας αυτοδίδακτος μουσικός, ποιητής
και πιανίστας. Στα 25 του μόλις χρόνια κατάφερε να τραβήξει την προσοχή
στο Ηνωμένο Βασίλειο από ανθρώπους όπως ο παρουσιαστής Jools Holland και ο μεγάλος Paul McCartney.
Έχει ήδη δύο EP (Extrended Play) στο ενεργητικό του και αναρίθμητες
αξιοσημείωτες live εμφανίσεις για τις οποίες ήδη τον έχουν ξεχωρίσει
λόγω της απίστευτης μεταδοτικότητας συναισθημάτων. Αναζητήστε τα videos
που τον δείχνουν να παίζει πιάνο ξυπόλητος και φορώντας μόνο ένα μάλλινο
παλτό. Ακόμη και με τη στάση του επί σκηνής θέλει να δώσει την εικόνα
που κρύβει και μέσα του. Ενός απλού καλλιτέχνη αφοσιωμένου στη μουσική
και μόνο.
Πως έφτασε ως εδώ. Νιώθω πως θα έπρεπε από καιρό να έχουμε αναφερθεί στον Benjamin.
Έστω και τώρα, γοητεύομαι κάθε φορά που ξαναθυμάμαι την μικρή
συγκινητική του ιστορία. Ίσως ο καθένας από εμάς, σε μια νίκη της ζωής
του να ταυτιστεί μαζί του. Γεννημένος στην Γκάνα το 1988, μετακόμισε με
την οικογένεια του στο Edmonton του Λονδίνου όπου και μεγάλωσε παίζοντας
πιάνο χωρίς δάσκαλο. Οι επιρροές του ; Λατρεύει καλλιτέχνες όπως οι Erik Satie, Antony Hegarty, Leonard Cohen, Nina Simone, Jimi Hendrix και Pavarotti.
Παρατά το σχολείο στα 16 του και το 2008 μετά από έναν μεγάλο τσακωμό
με τον επιστήθιο φίλου του και συγκάτοικο, εγκαταλείπει το Λονδίνο και
καταλλήγει στο Παρίσι όπου και αναζητά στέγη. Ως τότε, παίρνει άδεια από
τις τοπικές αρχές που αξιολογούν (ναι αξιολογούν!) ποιοι καλλιτέχνες
αξίζει να κατέβουν στους σταθμούς του μετρό για να παίξουν τη μουσική
τους και τραγουδά για τα προς το ζην μένοντας σε Hostel. Στο στέκι του,
την στάση Place de Clichy του μετρό το 2012, συμβαίνει το αναπάντεχο.
Τον πλησιάζει ένας φίλος του Matthieu Gazier, ιδιοκτήτη ανεξάρτητου Label που αργότερα θα γίνει και manager του. Η πρόταση για ηχογράφηση δίσκου ήταν απλά θέμα χρόνου. Ο Benjamin
ηχογραφεί το πρώτο του εξαίσιο EP το 2013 και πριν μερικούς μήνες
έρχεται η επιβεβαίωση πως είναι μια σπάνια μορφή πιανίστα και ερμηνευτή.
Το Glorious You EP, είναι η σφραγίδα και εγγύηση για αυτό.
Η μουσική του. Το Condolence είναι απολύτως αυτό που θα
ήθελα να ακούσω ως συνέχεια από τον Βρετανό. Ενορχήστρωση φωνή και
πιάνο αναμειγνύονται με έναν μοναδικό διαλεκτικό τρόπο μεταξύ τους.
Πανέξυπνη η συνοδεία του video clip που τον δείχνει να περιπλανιέται
σχεδόν κουτσαίνοντας ανάμεσα σε έρημους βράχους και ύστερα σε πολύκοσμες
πόλεις. Γκρεμίζοντας πέτρινους τοίχους θέλει να συμβολίσει
τα “συλληπητήρια” που στέλνει στην προηγούμενη του ζωή, οι στίχοι είναι
ξεκάθαροι: “Then out of nothing, out of absolutely nothing, I Benjamin, I
was born”. Δε θα ξεχάσει ποτέ από που προήλθε και τρέχει πλέον δυνατός
αλλά πάλι ξυπόλητος. Το δυναμικό ξεκίνημα του κομματιού είναι μια νέα
προσθήκη στα μουσικά δεδομένα του Benjamin. Ως ποιητής, δε θα
μπορούσε να παραλείψει αυτή του την πλευρά. Μονολογεί λοιπόν με τρόπο
τόσο θεατρικό. Όπως στο “Adios”, κάπου στα μέσα του κομματιού ανατρέπει
τα πάντα με την αφήγηση που θα διαδεχθεί μια προωτόγνωρη κορόνα σε
πρότυπα παράστασης όπερας. Ο χειρισμός της φωνής του είναι
χαρακτηριστικότατος. Η απαλότητα μέσα στην δύναμη με μελωδίες μερικές
φορές επώδυνες και βίαιες με τις νότες όμως πάντα να επικρατούν
αφήνοντας τον ακροατή εκστατικό και άφωνο. Το πιο σημαντικό στο κομμάτι
αυτό ; Παίρνει την ευθύνη για όσα αντιμετωπίζει στη ζωή του και δεν
καθιστά κανέναν υπεύθυνο για όσα προβλήματα έρχονται μπροστά του στο
Παρίσι. Τι πιο ειλικρινές και παλικαρίσιο;
Παρά τις διαφορές στο στύλ της μουσικής, ο Clementine έχει ήδη συγκριθεί με τις soul ευαισθησίες της Nina Simone, τη ζέση του Anthony Hegarty ίσως ακόμη και τις εκφραστικές εντάσεις της Edith Piaf
και όχι άδικα. Η κατάθεση ψυχής (αν και αρκετά εσωστρεφής ο ίδιος)
είναι μέσα σε κάθε του κομμάτι με την εκπληκτική φωνή του να είναι το
ιδανικό εργαλείο στα χέρια ενός προικισμένου μουσικού γλύπτη. Άλλοτε
αφηγηματικός και άλλοτε μελαγχολικός δεν παύει να γράφει με πολλή
προσοχή και ευφυώς. Προσέξτε το πεσιμιστικό “Mathematics” που τελειώνει
με τους στίχους: “Subtract one from two and you’re left with you”.
Διαβάζοντας κάποιες από τις συνεντεύξεις του, μια είναι η απάντηση που
με άφησε απόλυτα σίγουρο για το πόσο φωτισμένος είναι ο Benjamine: “-
Αν κάποιος σε ρωτούσε ποιά είναι η πραγματική φιλοδοξία σου ; – Θα του
έλεγα πως στη πραγματικότητα είμαι ένας εξπρεσιονιστής και θα ήθελα η
φωνή μου να είναι ότι και το βιολί στην σύνθεση του The Lark Ascending του Vaughan Williams.
Μόλις 2 EPs, σύνολο επτά τραγούδια και δείτε.. Η φωνή του Benjamin
μοιάζει με υφαιστειακή soulful λάβα που προσπαθούσε εδώ και χρόνια να
βρεί διέξοδο, να βγεί στον ήλιο. Μοιάζει με παιχνίδι της μοίρας. Να
ξεκινά με μια κιθάρα στο μετρό του Παρισιού και από το σκοτάδι να
βρίσκεται στο φώς, από τα υπόγεια στην αναγνώριση, τη λαμπρότητα και τη
μεγαλειότητα. Είναι από τις περιπτώσεις καλλιτεχνών που στα μάτια τους
βλέπεις την δικαίωση που πάντα περίμενες, σαν ταινία που ως
πρωταγωνιστής παίρνεις την εκδίκηση σου απέναντι σε όσους σε λοιδώρησαν
πριν καν σε ακούσουν. Ο Βρετανός απέδειξε πως ο μόνος που μπορεί να σε
σταματήσει από το να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις, είναι ο ίδιος
σου ο εαυτός.. Τον λατρεύω.
Τον Μιχάλη Αποστόλου τον ακούτε κάθε Σαββατοκύριακο 16:00-18:00 στον Republic 100.3
