Η παράγραφος αυτή γράφτηκε αφού ολοκληρώθηκε η ανάλυση και των
20 αγαπημένων για το 2014. Πόσες μουσικές, πόσες διαφορετικές εκδοχές
του ωραίου, του αξιοπρόσεκτου, του ήχου, του συναισθήματος; Η μουσική
είναι ένας ωκεανός και εμείς ακουμπάμε μια σταγόνα και πρέπει να
νιώθουμε ευτυχείς με αυτό. Και νιώθουμε ευτυχείς γιατί ένα από τα
ομορφότερα και πιο ηθικά πράγματα που δημιούργησε αυτός ο πλανήτης είναι
οι νότες και η μουσική. Για πολλοστή φορά διαπιστώσαμε πόσος όγκος
μουσικής πέρασε από τα αυτιά μας αυτή τη χρονιά και πόσος όγκος δεν
πέρασε. Είναι τόσες οι κυκλοφορίες ανεξάρτητες και και μη που είναι
αδύνατον να σχηματίσεις άποψη μέσα σε ένα εύλογο ανθρώπινο χρονικό
διάστημα, εκτός αν μένεις ξύπνιος και τις ώρες που κανονικά θα
κοιμόσουν. Σίγουρα πολλοί δίσκοι θα αδικηθούν όχι επειδή δεν είναι στο
σημειωματάριο μας, αλλά επειδή δεν βρέθηκε ο χρόνος ή δεν είχαμε την
τύχη για να τους ακούσουμε. Κάποιοι κυκλοφόρησαν στο τέλος του έτους
αφαιρώντας μας τη δυνατότητα να τους αφουγκραστούμε στην ολότητα
τους. Η “δισκοκριτικές” τελείωσαν, μιλάμε ελεύθερα και με πιο
καθαρό μυαλό αφού πέρασε ένα ικανό χρονικό διάστημα για να μεστώσουν όσα
ακούσαμε μέσα στο 2014.
Το δωδεκάμηνο που φεύγει ήταν μια πολύ καλή χρονιά για όσους
παρακολουθούν στενά τη δισκογραφία στην indie, folk, electronica, pop,
funk, jazz, soul και όλες τις παραλλαγές και μίξεις αυτών. Σε σχέση με
το 2013 που κινούμασταν “με την καραμπίνα” για μια καλή κυκλοφορία, η
ποιότητα ήταν σαφώς υψηλότερη και η ποσότητα επαρκής σε βαθμό που
σημαντικοί δίσκοι δεν βρέθηκαν καθόλου στα αυτιά μας. Λίστες και Best Of
είδατε και θα δείτε πάμπολλα και αυτό είναι καλό. Δείχνει πως υπάρχει
κόσμος που νοιάζεται να επικοινωνήσει αυτά που αγάπησε και δεν τα
κρατάει για τον εαυτό του, γιατί σίγουρα η μουσική μας δόθηκε για να την
μοιραζόμαστε και μέσω αυτής να εκφράζουμε συναισθήματα. Η δική μας
εικοσάδα βρίσκεται εδώ και με την αιτιολογία αντικειμενική ή
υποκειμενική, για να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Τα νούμερα δεν
έχουν καμία σημασία, είναι απλοί αριθμοί που θα βάλουν στη σειρά όσα
διαλέξαμε. Οι ευχές στο τέλος του 2014 έπιασαν, ήταν μια υπέροχη μουσική
χρονιά. Ευχόμαστε και το 2015 να μας κρατήσει στην ίδια εγρήγορση και
να μας δυσκολέψει εξίσου στο να διαλέξουμε τα αγαπημένα μας. Καλές
γιορτές!
****
20. Budos Band – Burnt Offering
Σκεφτήκατε ποτέ τους Menahan Street Band να παίζουν
Metalica; Tη Soul Jazz Orchestra να παίζει Black Sabbath; Όχι ;! Ούτε
κι εγώ! Οι Budos Band όμως το σκέφτηκαν και όχι απλά το σκέφτηκαν αλλά
πάνω σε αυτή την ιδέα βάσισαν την τέταρτη επίσημη κυκλοφορία τους. Το
μυστήριο με αυτή τη μπάντα ξεκινά πριν ακόμη ανοίξεις το εξώφυλλο του
δίσκου τους. Εκεί θα δεις έναν μάγο (;) που ανακατεύει ένα μαγικό φίλτρο
ενώ καπνός αναδύεται από το καζάνι. Μη μπερδευτείτε όμως, δεν θα
ανοίξετε το cd για να βυθιστείτε σε μια μαύρη άβυσσο metal μουσικής,
προς θεού ! Άλλωστε αυτό δε θα μπορούσε να συμβεί μόνο με τρομπέτες,
απλές κιθάρες, σαξόφωνα και τα γνώριμα πλήκτρα της μπάντας. Η Afrofunk
που από το 2005 γράφουν οι Νεοϋορκέζοι είναι παρούσα και εδώ με μικρές
διαφορές μόνο που περισσότερο θα της παρατηρήσετε σε κομμάτια όπως το
Tomahawk όπου το σαξόφωνο είναι πιο βαρύ και τα τύμπανα παίζουν αλλιώς.
Αυτό που θα παρατηρήσει κανείς εύκολα είναι ο αναχρονιστικός ήχος τους
σε όλο το δίσκο, το vintage και εδώ; Παρά το φόβητρο του εξωφύλλου,
το “Mangus Mountain” ξεκινά με μια μαλακή κιθάρα που σε καμία περίπτωση
δεν έχει τη σκληράδα που υπόσχονται όταν ακούς να λένε, οι Budos Band το
γυρίσανε στο metal. Κάθε άλλο, το “Mangus Mountain” είναι το πιο
ραδιοφωνικό κομμάτι του LP μαζί με το “The Sticks”. Το Burnt Offering
έχει μέσα του τη δική του ευφυΐα, από τον τρόπο της σύλληψης της ιδέας,
την πλοκή και το ύφος που αποπέμπει στο τέλος. Ακόμη και όταν ο δίσκος
θα ρίξει ρυθμούς και εντάσεις με τα επίσης αξιόλογα Afrofunk “Trail of
Tears” και “Shattered Winds” κατεβαίνει μόλις μέχρι τα Hard Rock
δεδομένα, όχι παρακάτω. Στο νούμερο 20 των φετινών καλύτερων για την
ιδέα και την εξερεύνηση του βυθού της θάλασσας της metal με τη σχεδία
της Afrofunk. Όλο το άλμπουμ (σχεδόν) εδώ
*
19. Isaac Delusion – Isaac Delusion
Ο Isaac Delusion είναι οι Isaac Delusion. Οι
Γάλλοι Loic Fleury και Jules Paco γνωρίζονται από πιτσιρικάδες, από τα
14 τους. Ο πρώτος, με μουσικές folk και ο δεύτερος με ηλεκτρονική και
hip-hop αλλά και οι δύο με πάθος και όρεξη για εξερεύνηση. Αυτή η
εξερεύνηση οδήγησε στο σήμερα και στο ομότιτλο άλμπουμ τους που κύριο
χαρακτηριστικό έχει την περίεργη ναι μεν αλλά τόσο γλυκιά και ελκυστική
φωνή του Fleury. Εδώ δεν θα αποφύγω τον παραλληλισμό και θα συμφωνήσω
πως μοιάζει με μίξη Antony Hegarty και Thom Yorke. To 2012 κάνουν το
πρώτο τους βήμα στη δισκογραφία στην Cracki Records του Alex
Papatheodorou, του Έλληνα που γεννήθηκε και ζει στο Παρίσι “τρέχοντας”
ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και ελπιδοφόρα Label στον χώρο της Indie pop
σκηνής της Γαλλίας. Midnight Sun και Early Morning ήταν τα δυο EP που
δημιούργησαν τη συζήτηση γύρω από το όνομα τους και κέρδισαν τις πρώτες
μεταδώσεις σε ραδιόφωνα του Παρισιού και της Ευρώπης. Το όνομα τους δε
θα μπορούσε να είναι πιο κατάλληλο. Αν και μόλις στην τρίτη δεκαετία της
ζωής τους οι δύο Γάλλοι εμπνεύστηκαν ίσως το όνομα τους από την Βιβλική
θυσία ενώ η αυταπάτη θα πρέπει μάλλον να είναι αυτοσαρκασμός για τον
ανοιχτό σε προκλήσεις χαρακτήρα της μουσικής τους. Η μπάντα τελικά
ηχογραφεί μαζί με τον μπασίστα Nicolas Bourrigan και τον κιθαρίστα Bastien
Dodard για να φτάσει στο αποτέλεσμα που ο Republic 100,3 τιμά δεόντως
την άνοιξη του 2014. Αυτό που προσωπικά με ευκολία αναγνωρίζω είναι πως
παρά το ότι μέσα στο LP των Isaac Delusion καθένας μπορεί να βρει ένα
αγαπημένο του κομμάτι, κανένα τελικά από τα 12 δεν ξεχωρίζει ως hit αφού
όλα είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Η γραφή τους βασίζεται στην αθωότητα
και την νεανική ελπίδα. Ήλιος, όνειρα και αναμνήσεις λείπουν από την
πλειοψηφία των σύγχρονων παραγωγών και αυτό οι Γάλλοι το προβάλουν μέσα
από τη δική τους μουσική αφέλεια. Στο άλμπουμ τους, εκτός από τα χαμηλών
τόνων τραγούδια υπάρχουν και τα “The Devil’s Hand”, “A Little Bit Too
High” και “Pandoras Box” που κρατούν το tempo ψηλά και αποδεικνύουν την
πολύπλευρη ηχητική φύση του. Οι Isaac Delusion μας αρέσουν γιατί γράφουν
ωραία και είναι ο εαυτός τους. Μέρος του άλμπουμ εδώ
**
18. Gogo Penguin – v2.0
Ο πιανίστας Chris Illingworth, ο κοντραμπασίστας
Grand Russell και ο ντράμερ Rob Turner είναι το τρίο από το Μάντσεστερ
που πριν μερικές εβδομάδες βρέθηκε υποψήφιο για το Mercury Prize που
αφορά την ετήσια ανάδειξη και βράβευση του καλύτερου άλμπουμ για το
Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία. Μεγάλη τιμή και όχι άδικα. Τρία
μουσικά όργανα που σε στιγμές θυμίζουν Cinematic Orchestra και σε άλλες
τον μουσικό σκελετό των Portishead απουσία synth και ηλεκτρονικών
γενικότερα. Το όνομα τους το πήραν τυχαία από έναν λούτρινο πιγκουίνο
που τρόμαζε την κοπέλα του κολλητού του Grand. Ήταν η κατάλληλη αφορμή
στον κατάλληλο χρόνο, όταν δηλαδή οι τρεις φίλοι βρισκόντουσαν σε
αναζήτηση ονόματος για το project. New Jazz ; Όχι ξεκάθαρα. H μουσική
τους είναι μια ηλεκτρονική post rock βασισμένη σε χορευτικές γραμμές με
τελικό ένδυμα τη Jazz σε αυτοσχεδιασμό. Αν δεν ήταν αυτό που ακούτε, θα
ήταν ένα άκρως ενδιαφέρον ξεσηκωτικό break beat αφού αυτό δείχνουν να
προσπαθούν να μεταφέρουν στον ακροατή. Σε ένα άλλο κομμάτι του δίσκου
(One Percent) θα νομίσει κανείς πως το CD “πηδάει”. Κι όμως, δεν είναι
αδεξιότητα στη μίξη. Είναι άλλη μια από τις πανέμορφα τοποθετημένες
πινελιές της ηλεκτρονικής μουσικής επιρροής τους. To v.2.0 είναι
συγκλονιστικό και χωρίς αυτές τις στιγμές εντυπωσιασμού, από το άνοιγμα
του με το “Murmuration” μέχρι και το κλείσιμο του με το “Hopopono”. Οι
ελάχιστες στιγμές αμηχανίας, όταν η jazz πρέπει να αναμειχθεί επιδέξια
με τα ηλεκτρονικά στοιχεία, είναι θεμιτές αφού αυτή είναι η μουσική των
Gogo Penguin, αυτά είναι τα σημεία που θα πρέπει να αναδεχθούν προς
χάριν της jazz. Σε περίπτωση που το τρίο αγκαλιάσει ακόμα περισσότερο
αυτό που ήδη έχει χτίσει, ίσως σε μερικά χρόνια μιλάμε για εκείνους ως
αυθεντίες του είδους. Όλο το άλμπουμ εδώ
***
17. Condor Gruppe – Latituds del Cavall
Τους γνωρίσαμε μέσα στο 2013 με ένα μεγάλο τότε
κομμάτι τους, το Ondt Blod που ήταν μια σχεδόν demo μορφή εκείνου που
σήμερα βρίσκεται περήφανα στο βινύλιο τους. Αν και συγκρίνοντας το με τη
νέα του εκδοχή, θα διάλεγα πάλι την πρώτη. Η αναβίωση της γραφής του
Morricone στο σήμερα. Συρτές ηλεκτρικές κιθάρες, σφυρίγματα και μελωδίες
απόκοσμες συνάμα όμως τόσο θελκτικές. Το γκρουπ από την Αμβέρσα του
Βελγίου γράφει μουσικές κατάλληλες για δημιουργία κινηματογραφικού
κλίματος. Δεν έχω δοκιμάσει LSD για να σας μεταφέρω την εμπειρία μου,
ούτε πρόκειται να το κάνω. Οι Condor Gruppe με το ντεμπούτο άλμπουμ τους
προβάρουν ένα υποκατάστατο για παραισθήσεις. Μια μουσική που γίνεται το
όχημα για τη μεταφορά μας στη μέση των γυρισμάτων ενός Western του 1960
χωρίς τη χρήση χημείας ή μηχανής. Η αλήθεια είναι πως πολλές μπάντες
προσπαθούν να προσεγγίσουν τον κινηματογράφο χωρίς να τους έχει ανατεθεί
η σύνθεση μουσικής με σκοπό το ντύσιμο ενός φιλμ. Λίγες όμως
καταφέρνουν να φτιάξουν την ατμόσφαιρα που θα σε κάνει να ξεχάσεις ότι
είσαι μπροστά σε έναν υπολογιστή ή στο σαλόνι του σπιτιού σου. Πρώτος
δίσκος κι όμως τόσο ικανός να μεταφέρει στοιχεία Kraut rock, παγκόσμιας
μουσικής ή ακόμη και να θυμίσει Ισπανική μπάντα χάλκινων πνευστών.
Αγαπημένα κομμάτια: Philomena, Montenegro, Cardinale, Stone Lizard. Όλο
το άλμπουμ εδώ
****
16. Klaus Johann Grobe – Im Sinne Der Zeit (In the Sense of Time)
Είχαμε
καιρό να ακούσουμε κάτι από Ελβετία, πόσο μάλλον να πιάσει και 20αδα αν
και όλα αυτά είναι απλώς υποκειμενικές λίστες. Οι Ελβετοί λοιπόν, Klaus
Johann Grobe, δηλαδή ο Sevi Landolt και ο Daniel Bachmann έπειτα από τα
δυο EP’s του 2012 και 2013 με τα οποία άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις,
κυκλοφορούν στην Αμερικάνικη Trouble in Mind τον πρώτο του δίσκο την
άνοιξη του 2014. Το Label τους έχει μια πολύ καλή σχέση με μουσικές που
κάνουν αναδρομή στα 70’s και τη ψυχεδέλεια πολλές φορές με τη μίξη της
με την ηλεκτρονική οπότε δε θα μπορούσαν να βρουν καλύτερη στέγη για τον
kraut και psy rock ήχο τον οποίο διαθέτουν. Το timing που πολλές φορές
λέμε, συνέβαλε και εδώ τα μέγιστα για έναν πολύ καλό δίσκο που θα μπεί
στα αγαπημένα του έτους λόγω του vintage ήχου που στο σήμερα εμφανίζεται
τόσο πρωτοποριακός και θα λειτουργήσει ως ένα καινούργιο σύγχρονο
μουσικό πλαίσιο. Η πρωτοπορία και η ομορφιά θα φανεί από το πρώτο κιόλας
κομμάτι, το “Between the Buttons” που έχει και πινελιές garage αλλά και
funk με Γερμανικούς στίχους όπως όλος ο δίσκος. Δεν στάθηκε όμως ποτέ
εμπόδιο ο στίχος αν η μουσική είναι καλή και εδώ η μουσική είναι
πραγματικά αξιώσεων. Το δίδυμο στην πλειοψηφία των τραγουδιών, γράφει σε
έναν καταιγιστικό σχεδόν ρυθμό αλλά με synth που γλυκαίνουν την όλη
αίσθηση της γρηγοράδας. Οι Ελβετοί κάνουν ρεκτιφιέ στο παλιό σε μια από
τις πιο πρωτότυπες και διαφορετικές κυκλοφορίες του 2014. Συνεχείς
μετασχηματισμοί με τύμπανα και ηχώ στα Γερμανικά. Αγαπημένα κομμάτια:
Kothek, Les Grecks, Koffer, Vergangenes. Όλο το άλμπουμ εδώ
*****
15. Damon Albarn – Everyday Robots
Και ποιοι είμαστε εμείς που θα μιλήσουμε για τον Albarn ;
Δεν είμαστε κάποιοι αλλά τον ακούμε εδώ και 20 χρόνια και νιώθουμε πως
όλα του τα project και όλες οι επιρροές είναι μαζεμένες στο Everyday
Robots. Έτσι απλά, όλες του οι συνεργασίες, όλα τα είδη της μουσικής με
τα οποία καταπιάστηκε αφού άφησε τους Blur το 2003, είναι εδώ
καλογυαλισμένα και αρωματισμένα με φρέσκες ιδέες. Άλλοτε σκοτεινός,
άλλοτε reggae, μερικές στιγμές soulfull και gospell και άλλοτε pop. Όταν
πρωτοακούσαμε το ομώνυμο κομμάτι, αρχικά έμεινε μια γλυκόπικρη γεύση.
Γλυκόπικρη επειδή δεν φάνηκε πως ήταν ικανό να στρέψει και πάλι τα φώτα
πάνω του με τρόπο που τίποτε άλλο να μην έχει σημασία πέρα από τη νέα
του κυκλοφορία. Το τραγούδι αυτό όμως σε μολύνει και η μόλυνση προχωρά
χωρίς να το καταλάβεις. Όταν έρθει η ώρα των συμπτωμάτων, είναι αργά. Τα
συμπτώματα ήρθαν όντως πολύ αργότερα από την πρώτη μας επαφή. Βιολί,
αργοί χτύποι σε μπάσο και τύμπανα και ήχοι που βγαίνουν από μηχανές. Ένα
κομμάτι που μιλά για την αποξένωση των ανθρώπων και το κατά πόσο η
τεχνολογία βοηθά σε αυτό. Το story θα συνεχιστεί και με τα Lonely Press
Play και Heavy Seas of Love σε έναν δίσκο που σίγουρα η μελαγχολία είναι
η βάση. Θα μου πείτε, η ίδια βάση δεν υπήρχε πάντα για τον Albarn από
τότε που τον θυμόμαστε να γράφει μουσική; Ναι, αυτή η βάση όμως
εξέπεμπε μια ιδιόμορφη άνεση παρόλη την θλίψη της. Η πρώτη καθαρά solo
δουλειά του Βρετανού έρχεται ως ένα κομμάτι του παζλ της χαμηλοβλεπούσας
προσωπικότητας του παρά σαν πλήρης εικόνα για το ποιος είναι. Ακόμη και
το εξώφυλλο του άλμπουμ δείχνει ακριβώς αυτό. Με το κεφάλι χαμηλωμένο
στη μέση ενός άδειου δωματίου, να προσπαθεί να μην κοιτάξει την κάμερα
ακόμη και τώρα που είναι ο μόνος και θα πάρει τη δόξα. Όλο το άλμπουμ εδώ
******
14. Ray Lamontagne – Supernova
Η αλήθεια είναι πως μέσα στο 2014 κυκλοφόρησαν
πολλοί και καλοί folk δίσκοι. Αυτό και μόνο κάνει δυσκολότερο το να
ξεχωρίσει κάποιος από αυτούς ανάμεσα στους αρκετούς αξιόλογους. Το
σημαντικό στην περίπτωση του Αμερικανού Raymond Charles Jack
Lamontagne είναι πως δεν έγραψε έναν καθαρά folk δίσκο. Pop ψυχεδέλεια
αλλά και country επιρροές ορισμένες φορές είναι ολοφάνερες. Ο βαθμός
δυσκολίας για να διαχειριστείς τόσες κατηγορίες μουσικής μαζί, είναι
σίγουρα μεγαλύτερος. Ο δίσκος εκτός από καλά τραγούδια είχε και timing,
πολύ σημαντικό και γενικότερα στη ζωή. Δίσκοι ου κυκλοφόρησαν λίγο πριν
το τέλους του έτους δεν πρόλαβαν να εκτιμηθούν αντικειμενικά και η
βιασύνη ποτέ δεν ήταν καλός σύμβουλος. Το Supernova λοιπόν ήρθε στα τέλη
της άνοιξης και στις αρχές του καλοκαιριού, ταιριαστό δηλαδή με τον
καιρό του. Δεν ένιωσα σε κανένα του σημείο να γίνεται κουραστικό όπως
πολλές φορές συμβαίνει με τις Americana μουσικές. Ο Lamontagne έγραψε
έναν όχι περίπλοκο δίσκο έτσι φτιαγμένο που σήμερα να μας κάνει να τον
θυμηθούμε ως έναν από τους πιο αξιοσημείωτους της χρονιάς χωρίς να
δείχνει να νοιάζεται και τόσο για την επιτυχία. Ο ήχος της ξεκούρδιστης
κιθάρας που κάνει τα ξεκινήματα σε μερικά κομμάτια πριν μπουν στις
στροφές τους, μου άρεσε πολύ. Αγαπημένα κομμάτια: Lavender, She is the
One, Pick up A Gun, Supernova. Όλο το άλμπουμ εδώ
*******
13. Baby Guru – Marginalia
Ναι,
ξέρουμε, τα μέλη των Baby Guru, King Elephant, Obi Serotone και Sir
Kosmiche έχουν ακούσει άπειρες μουσικές πριν φτάσουν να πατήσουν τα δικά
τους πλήκτρα και να παίξουν τις δικές τους κιθάρες. Συνέβαινε και θα
συμβαίνει στον αιώνα τον άπαντα. Έχουμε κουραστεί να ψάχνουμε ομοιότητες
και παραπομπές σε παραγωγές του παρελθόντος και μαζί κουράσαμε και εσάς
που προσπαθείτε να καταλάβετε τι εννοούμε. Φτάνει λοιπόν με τις
αναλύσεις περί ταύτισης. Το Marginalia ήταν ο δίσκος σταθμός και για την
φετινή Ελληνικη δισκογραφία του είδους και φυσικά για τους ίδιους τους
δημιουργούς του. Ψυχεδέλεια, ηλεκτρονικοί ήχοι του 70 αλλά και μπόλικα
αναλογικά synth και new wave όπως τα φαντάστηκαν οι Baby Guru. Αυτά
περιλαμβάνει το τρίτο LP της μπάντας από την Αθήνα που με κομμάτια όπως
το Especially When που το ανοίγει με τα φωνητικά του Γιώργου Δημάκη aka
Prins Obi, σε βάζει γρήγορα στο θέμα. Ένας punk ήχος που μαλακώνει με
την όμορφη ηλεκτρική κιθάρα και το synthesizer που χρησιμοποιούν ευρέως
σε όλο τον δίσκο και τέλος τα απρόσμενα αλλά απολύτως απίστευτα
γυρίσματα μέσα στο κομμάτι. O Republic 100,3 fm μετέδωσε κατά τη
διάρκεια των εκπομπών του Σαββατοκύριακου τουλάχιστον το 80% του δίσκου
όσο ο καιρός περνούσε. Αυτό δε σημαίνει κατ’ ανάγκη πως όλα τα κομμάτια
ήταν άκρως ραδιοφωνικά, σημαίνει όμως με μεγάλη σιγουριά πως ο δίσκος
ωρίμασε και οι καρποί του ήταν να μας κάνει να θέλουμε να μεταδώσουμε
πολλά από τα κομμάτια του. Οι Baby Guru πέτυχαν απόλυτα όχι μόνο να μας
κάνουν να ευχαριστηθούμε τις μουσικές τους αλλά να ανοίξουν ένα δικό
τους μοναδικό ράφι στην μουσική βιβλιοθήκη. Ίσως αυτή η αυτάρκεια και το
στέρεο έδαφος που έχουν κατασκευάσει όλον αυτό τον καιρό, σε μερικά
χρόνια να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για το είδους που θα
λέγεται “μουσικές ala Baby Guru”. Τους το ευχόμαστε ολόψυχα και πάλι
μπράβο τους. Όλο το άλμπουμ εδώ
********
12. Angel Olsen – Burn Your Fire For No Witness
Για την αγαπητή δεσποινίδα τα είχαμε ξαναπεί εδώ.
Τώρα όμως που για να γεννηθούν ιδέες για κείμενα, γράφοντας για τα
αγαπημένα του 2014 και ξανακούμε σε σύνοψη όλους αυτούς τους υπέροχους
δίσκους, διαπιστώνω μια αλήθεια. Η Angel Olsen με τα λιγότερα μέσα, με
την πιο φτωχή ενορχήστρωση και με εφόδιο την φωνή και την πραγματικότητα
της, μας προσέφερε τον δίσκο που διείσδυσε περισσότερο μέσα μας. Η
επιτυχία της δεν βασίζεται στην από του 2012 ακουστική μουσική της φύση η
οποία απότομα άλλαξε προς πιο δυναμικές κιθάρες και τραγούδια. Η Olsen
από την αρχή της ήταν συναισθηματική και ήξερε να εξωτερικεύει τα
συναισθήματα της. Ναι, είναι αντισυμβατική και μοναχική αλλά στα 27 της
περισσότερο μας νοιάζει που γράφει μουσική που την τοποθετεί ποιοτικά
δίπλα σε ερμηνεύτριες όπως η Sharon Van Eten και η Cat Power. Το “Burn
Your Fire For No Witness” δεν είναι ο εύκολος δίσκος που ίσως περιμένατε
να ακούσετε εκτός αν είστε διατεθειμένοι να προσέξετε τους στίχους και
τα νοήματα μέσα στα τραγούδια της Angel, την αυτοαμφισβήτηση της. Το
βιμπράτο στη φωνή της Αμερικανίδας είναι αυτό που προσωπικά με κάνει να
τη λατρεύω ενώ στα συν του δίσκου είναι και αυτή η μανία της να δένει
χειροπόδαρα τη folk με το punk. Όλο το άλμπουμ εδώ
********
11. Timber Timbre – Hot Dreams
Τους Καναδούς Timber Timbre τους θυμάμαι από το
εξαιρετικό ντεμπούτο τους του 2007, το Medicinals. Οι πρώτες εντυπώσεις
την άνοιξη οπότε και ήρθε στη δημοσιότητα ο δίσκος ήταν μια τρομακτική
ατμόσφαιρα και στίχοι και πως ο δίσκος είναι κατάλληλος για νυχτερινή
ακρόαση. Από πότε ξεκίνησαν να μπαίνουν και χρονικές περίοδοι μέσα σε
ένα 24ωρο για να ευχαριστηθεί κανείς την αγαπημένη του μπάντα; Μάλλον
όλοι όσοι το ισχυρίστηκαν εννοούσαν πως έτσι φαντάζονται την ακρόαση
του, γιατί η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Αν σας άρεσε ο
τελευταίος δίσκος του Cave, το “Push the Sky Away” σίγουρα θα σας αρέσει
και το Hot Dreams. Η τόσο ζεστή φωνή του Taylor Kirk μοιάζει να
αποτελεί μόνη της ένα ακόμη μουσικό όργανο της μπάντας και δε θα πέσω
στη παγίδα να πω πως θυμίζει Elvis Presley και Johnny Cash. Είναι ένας
ερμηνευτής προσεγγίσιμος αλλά με τόσες στιγμές σκοτεινές και μυστηριακές
όπως σε στίχους όπου με μόνη συνοδεία το πιάνο, τραγουδά: “Run from me,
darling/ Run from me, babe.” Μέσα στο ίδιο κομμάτι “Run from Me” και
μετά τις άριες, το ξέσπασμα θα σε ξυπνήσει ξαφνικά από την ηρεμία που
τόση ώρα νόμιζες πως είχες κερδίσει. Μοιάζει με western soundtrack αλλά
οι Καναδοί δεν έγραψαν απλή μουσική, έγραψαν θέματα που κάλλιστα θα
μπορούσαν να παίζουν σε γκαλερί ή σε φεστιβάλ με ταινίες τρόμου.
Προσωπικά βρίσκω το “Hot Dreams” ρομαντικό και αληθινά διασκεδαστικό, με
την έννοια της τέρψης. Ένα αξιομνημόνευτο σύνολο δέκα πολύ στενά
δεμένων μεταξύ τους τραγουδιών. Όλο το άλμπουμ εδώ
*********
10. The Soundcarriers – Entropicalia
Τους Soundcarriers δεν θα τους βρείτε σε συναυλίες
και live, δεν θα τους βρείτε σε αναρτήσεις του Facebook. Δεν με πειράζει
καθόλου. Το προτιμώ και ας κυκλοφορούν κάθε χρόνο ένα τόσο καλό
άλμπουμ. Δεν ξέρω αν αποφεύγουν επιμελώς ή αν αυτό είναι απλά ένα τρικ
για μια μελλοντική τους εμφάνιση όπου θα δώσουν περισσότερη έμφαση.
Δείχνουν πάντως γενικότερα να μην ενδιαφέρονται για την δημόσια εικόνα
τους παρά τα τρία άλμπουμ αισίως και την τεράστια εκτίμηση του psy pop
κοινού προς εκείνους. Αναλυτικά είχαμε μιλήσει για τη κυκλοφορία του
άλμπουμ εδώ. Τον
Ιούλιο του 2014 γράφαμε πως η Broadcast καταγωγή της μουσικής τους ήταν
ένα από τα στοιχεία που έφερναν ευχάριστες μνήμες στους απανταχού
θαυμαστές των Βρετανών. Και πάλι, ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος κριτής
και η καλύτερη πετσέτα της σκόνης που μαζεύεται πάνω στους δίσκους και
δεν μας αφήνει να καταλάβουμε επακριβώς τι ακούμε. Έξι μήνες μετά ξέρω
πλέον πως οι Soundcarriers δεν είναι αντικαταστάτες της μνήμης κανενός.
Έχουν τον δικό τους ήχο που είναι άκρως Βρετανικός, άκρως
κινηματογραφικός και pop. Το κορίτσι και τα τρία αγόρια από το
Nottingham μέσα από το vintage, που είναι πολύ της μόδας τελευταία,
γράφουν άλλη μια σελίδα στο βιβλίο με τους δίσκους που κατάγονται ως
ιδέα από το παρελθόν της pop των 70’s αλλά δεν θα μπορούσαν να έχουν
γραφτεί τότε. Αγαπημένα κομμάτια: Low Light, Entropicalia, This is
Normal, Effr. Όλο το άλμπουμ εδώ
*********
9. Fink – Hard Believer
Ο Κύριος Fin Greenall είναι ένας από τους πιο
σεμνούς και σταθερούς σε αποτελεσματικότητα Βρετανούς καλλιτέχνες.
Απόδειξη για το γεγονός αυτό είναι φυσικά η σταθερή του παρουσία στη
μεγάλη Ninja Tune που κρατά τις παραγωγές του από το 2006. Τότε ο Fink
έφερε για πρώτη φορά την μελαγχολική του εφευρετικότητα στο προσκήνιο
μαζί με μια μεθυστική ατμόσφαιρα με το “Bisquits for Breakfast”. Ο έκτος
του δίσκος “Hard Believer” είναι ότι πιο παραδοσιακό ηχητικά ακούσαμε
φέτος αλλά και ίσως ο πιο σκυθρωπός δίσκος του έτους. Η συναισθηματική
βέβαια αξία του LP είναι τεράστια και θα τη διαπιστώσει κανείς αν το
ακούσει προσεκτικά και συνολικά. Το Hard Believer έχει σίγουρα σκοτεινή
καταγωγή αλλά σε πολλά του κομμάτια η βαθμιαία αυξανόμενη ένταση στην
κιθάρα και τα κρούστα μοιάζει να προσπαθεί να διώξει την αίσθηση του
αναγκαστικά πένθιμου, αυτό το διαπιστώσαμε σε κομμάτια όπως τα “Too
Late”, “Truth Begins”, “Looking Too Closely” και “Green And Blue”.
Μεγάλες στιγμές του δίσκου είναι φυσικά τα “Pilgrim” και “Shakespeare”,
το μεν συγκινητικό και τεράστιο και το δε από τα πιο φωτεινά σημεία του
δίσκου σε μια blues παραλλαγή. Ο Fink παραθέτει έναν ευγενικά φιλόδοξο
δίσκο στο κοινό του που δεν είχε συνηθίσει σε τόσο πεσιμισμό μονομιάς.
Αν και σε γκρίζα χρώματα φαινομενικά η folk και rock καταγωγή του, έχει
μέσα της καρδιά, πάθος και παιχνίδι με τις εντάσεις. Ο δίσκος που θα
απαραιτήτως θα πρότεινα να ακούσει όποιος δεν πιστεύει πως στο μωσαϊκό
της μουσικής χρειάζονται και οι μαύρες και οι γκρι πέτρες. Όλο το
άλμπουμ εδώ
***********
8. Mac Demarco – Salad Days
2012 και το διαδίκτυο γεμίζει αλλοπρόσαλλες
παραμορφωμένες κιθάρες που βγάζουν μια παιδικότητα, την παιδικότητα του
Vernor Winfield McBriare ή αλλιώς Mac Demarco. Ένα ψευδώνυμο που είναι
το μόνο που προσδίδει σοβαρότητα σε έναν κατά τα άλλα θεότρελο
καλλιτέχνη. Το πρώτο του άλμπουμ τότε, έφερνε ήχους που δεν είχαμε
συνηθίσει να ακούμε από κιθαρίστες της indie σκηνής και πόσο μάλλον της
dream pop. Αυτό δεν ήταν κατ ανάγκη κακό γιατί κομμάτια όπως το Ode to
Viceroy έδειχναν ακριβώς αυτό: Οι κιθάρες του Mac Demarco δεν θα
ταίριαζαν σε κανέναν άλλο τόσο τέλεια. Το τυπάκι με το χαρακτηριστικό
κενό ανάμεσα στα δύο μπροστινά δόντια γουστάρει στην κυριολεξία να
ξεφτυλίζεται στα μέσα, τα video clip του, τις συνεντεύξεις αλλά και με
τις εμφανίσεις που δείχνουν άνθρωπο που θέλει να μειώσει τον εαυτό του
πρώτος πριν το κάνουν οι υπόλοιποι με λόγια ή κείμενα. Κατά βάθος ας το
παραδεχθούμε όλοι. Προσωπικά τουλάχιστον το παραδέχομαι, θαυμάζω και
ζηλεύω τους κατ' ευφημισμόν “τρελούς” κι αδέσποτους ανθρώπους. Κάνουν του
κεφαλιού τους χωρίς τύψεις και ενδοιασμούς. Δεν θα νιώσουν ποτέ ντροπή ή
καταπίεση. Ένας τέτοιος είναι και ο Demarco, που ζεί για τις στιγμές
που η μουσική του θα είναι απλά μια συνοδεία στην παράνοια μέσα στην
οποία θέλει να ζεί την κάθε στιγμή της ζωής. Το Salad Days, δεν ήταν
τίποτα παραπάνω από ένα μεγάλο άλμπουμ χωρίς να κάνει φασαρία ή πάταγο.
Το καμάρι πλέον της Captured Tracks λανσάρει ανέμελες πενιές σε
ηλιόλουστα απογεύματα με κομμάτια όπως το Chamber of Reflections να
προσπαθεί να σε μελαγχολήσει αλλά να μη τα καταφέρνει. Γιατί ξέρεις πως
ερμηνευτής είναι ένας από τους πιο εκκεντρικούς και περίεργους
τραγουδοποιούς. Ακόμη και στο κλείσιμο του δίσκου με το Jonny's Odyssey
και αφού περάσουν μερικά δευτερόλεπτα, θα χαιρετήσει με τον τρόπο του,
“Hi guys this is Mac, thank you for joining me, see you again soon, bye
bye..”. Γειά σου Mac, είσαι γαμάτος ! Όλο το άλμπουμ εδώ
**************
7. Sharon Van Etten – Are We There
Μάιος 2014 και στην ερώτηση, “γιατί λείπει το ερωτηματικό
στο τέλος του τίτλου του άλμπουμ σου” εκείνη απαντά: Επειδή θέλω αυτή η
ερώτηση να υπάρχει σε αόριστο χρόνο. Το αναρωτιέμαι συνέχεια, στο δρόμο,
στη δουλειά, για την αγάπη μου ακόμα και για τους φίλους μου. Ένα
παιχνίδι με τις λέξεις και τα μεταβατικά στάδια της ζωής”. Και τα
λεγόμενα της τα επιβεβαιώνει στο “Taking Chances”, ένα από τα πιο όμορφα
κομμάτια του τέταρτου κατά σειρά δίσκου της. “Even i’ve taken my
chances on you..Remember?” Η 33χρονη Αμερικανίδα μεγάλωσε στο New
Jersey και έμαθε πιάνο και βιολί. Ο ρομαντισμός στην γραφή της υπήρχε
από τον πρώτο της δίσκο του 2009 ενώ ποτέ η ίδια δεν ήταν καθαρά μια
folk τραγουδοποιός. Στο “Your Love is Killing Me” ίσως το καλύτερο του
δίσκου της, οι post rock κιθάρες είναι το στοιχείο που κρατάει το
εξάλεπτο τζαμάρισμα της ζωντανό για να πεί και να ξαναπεί γεμάτη
συναίσθημα: “You tell me that you like it”. Ακόμη και όταν η συνοδεία
της είναι ένα πιάνο και κρουστά, η φωνή της έχει την ίδια διαπεραστική
δύναμη να “τσιρίξει” όσα σιγοτραγουδά. Η συγκίνηση που νιώθει κανείς
ακούγοντας όλο το δίσκο της Sharon, είναι αδιάκοπη μέχρι και το
τελευταίο της κομμάτι. Στο peak της καριέρας της και μέσα από τους
στίχους της τονίζει το πιο σημαντικό πράγμα που θα πρέπει να μη ξεχνάμε
ποτέ. Η ευτυχία βρίσκεται στις μικρές στιγμές της καθημερινότητας. “I
washed your dishes, then I shit in your bathroom” γράφει στο τελευταίο
τραγούδι και αναρωτιέται κανείς πόσος αντι-ρομαντισμός στο κλείσιμο ; Κι
όμως, είναι το μεγαλείο μιας δημιουργού που έχει κατανοήσει αυτή την
τόσο δυσάρεστη αλλά και τόσο υπέροχη έννοια. Η καθημερινή ρουτίνα είναι
εκείνη που διαμορφώνει τις σχέσεις των ανθρώπων. Η ορισμένες φορές
σκληρή αλήθεια του να μοιράζεσαι με θυσίες τη ζωή σου με έναν άνθρωπο.
Αγαπημένα κομμάτια: Your Love is Killing Me, Taking Chances, Our
Love. Όλο το άλμπουμ εδώ
***************
6. Foxygen -…And Star Power
To “..And Star Power” είναι o τρίτος δίσκος του
μοναδικού συγκροτήματος που κρατά ζωντανά τα 60’s στο σήμερα. Γιατί
νομίζετε πως όσοι τους ξέρουν κοιτούν σαστισμένοι στις live εμφανίσεις
τους ; Επειδή δεν θα κατανοήσουν ποτέ το πως ένιωθε κάποιος όταν ζούσε
στα 60’s. Ή ρωτήστε τους πατεράδες σας και της μητέρες ή απλά σωπάστε
και ακούστε με προσοχή τι τραγουδούν τα δυο αυτά παιδιά. Ο Sam France
και ο Jonathan Rado μοιάζουν να βγάζουν έναν δεύτερο εαυτό με αυτό το
δίσκο. Πέρυσι ήταν το τακτοποιημένο και μελωδικότατο “We Are The 21st
Century Ambassadors Of Peace & Magic” και φέτος το γεμάτο θορύβους,
τρέλα, αταξία και αίσθηση δαιμονισμένης μουσικής προσέγγισης. Νιώθω πολύ
μικρός για να είμαι αυτός που θα σχολιάσει τους Foxygen αλλά θα πω όσα
νιώθω ακούγοντας αυτό τον δίσκο και όχι αν μου άρεσε. Από τον Σεπτέμβριο
οπότε και κυκλοφόρησε το LP, έχω αλλάξει αρκετές φορές γνώμη για τα
επιμέρους κομμάτια του. Μια συνεχής αλλαγή μέσα μου, ένας
μετασχηματισμός των ήχων και στο πως τους εκλαμβάνω. Άλλωστε αυτό δεν
ήταν μέχρι σήμερα αυτή η μπάντα; Μια ανατροπή, μια μόνιμα απρόσμενη
εναλλαγή από το περπάτημα ενός μεθυσμένου στην τέλεια πιρουέτα και
τούμπαλιν. Τι κι αν ο δίσκος τους έγινε διπλός παρότι μόλις ξεπερνά με
τερτίπια τα 81 λεπτά; Τι κι αν χλευάζονται για έναν ψευδή vintage ήχο;
Οι Foxygen μοστράρουν αυτό που πολλοί ανταγωνιστές τους δεν θα γευθούν
ποτέ: Το πόσο συγκρατημένοι καταφέρνουν να παραμένουν μπροστά στην
τεράστια προθυμία τους να χάσουν τον έλεγχο. Το “..And Star Power” δεν
είναι άλμπουμ, είναι μια εκστατική πρωτόγνωρη εμπειρία. Προσωπικά τους
θεωρώ το μεγαλύτερο Psy Pop σχήμα αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Αγαπημένα
κομμάτια: How Can You Really, Cosmic Vibrations, Star Power III: What
Are We Good For, 666, Hang. (άν ελεγα όλα, θα με παρεξηγούσατε). Όλο το
άλμπουμ εδώ
********************
5. Temples – Sun Structures
Πριν ένα χρόνο περίπου και κάτι μιλούσαμε για τους
Λονδρέζους Temples ως μια ελπιδοφόρα (;) μπάντα στον χώρο της νέο
ψυχεδέλειας, κρίνοντας από τα singles που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι
τότε. Και Μπορεί οι Temples να στερούνται στη μουσική τους τη γυαλάδα
και τον ήλιο της Καλιφόρνια έχουν όμως στο αίμα τους αυτή την Αγγλική
pop κουλτούρα των 60’s και του ρετρό που μόνο Βρετανικές μπάντες μπορούν
να προσεγγίσουν με αξιώσεις. Η Gretsch κιθάρα του Bargshaw υπάρχει
πάντα σε πρώτο πλάνο” ως πυλώνας των παραγωγών τους. Νωχελικά αβίαστα
φωνητικά συμπληρώνουν μια σχεδόν απόκοσμη μελωδία που αποτελεί το πιο
σημαντικό χαρακτηριστικό τους. Ακόμα και το look τους παραπέμπει σε
εικόνες εκείνης της εποχής, με πλούσια και ατημέλητη κόμη που φέρνει σε
Jim Morrison. Το Sun Structures διαθέτει πολλών ειδών κομμάτια και αυτό
ήταν ένα από τα “προβλήματα” που είχαν να αντιμετωπίσουν βάζοντας τα σε
μια λογική σειρά έτσι ώστε να μην παραγκωνιστεί κανένα αλλά ταυτόχρονα
το άλμπουμ να βγαίνει με μια ομαλή ροή. Για παράδειγμα η τοποθέτηση
του A Question Isn't Answered ανάμεσα στο Colours To Life και το
The Guesser” ήταν μια πολύ έξυπνη κίνηση. Έτσι,
το πρώτο μισό του, αρκετά δραματικό αλλά με συνδέσεις που κολλούν τα
δευτερεύοντα κομμάτια με τα πιο δυνατά και η συνέχεια περισσότερο
πειραματική αλλά πιο ομοιογενής ακουστικά. Η neo psy pop δεν μπορεί
πλέον να λογίζεται ως underground μουσική κατηγορία. Είναι εδώ με
περισσότερη ένταση από όλες τις περασμένες χρονιές. Συνδυασμός πολλών
πραγμάτων αλλά σίγουρα και κυκλοφοριών όπως αυτή που ως outstanding
αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το 2014. Αγαπημένα κομμάτια: The Golden
Throne, The Gueser, Mesmerise, Sand Dance. Όλο το άλμπουμ εδώ
*******************
4. Glass Animals – Zaba
Δεν θα πρέπει πλέον να μας ξενίζει το γεγονός πως
μια μπάντα εντελώς άσημη μπορεί μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο, να
γίνει όχι απλά γνωστή αλλά να γεννά και μεγάλες προσδοκίες για τη
συνέχεια. Αυτό ακριβώς συνέβει και με τους Βρετανούς Glass Animals. Η
πρώτη τους εμφάνιση το 2012, με ένα EP (Leaflings) τεσσάρων κομματιών
μέσα από το οποίο το Golden Antlers έμελε να γίνει το τραγούδι που θα
έδινε το βήμα για ότι θα προέκυπτε παρακάτω. Ηλεκτρονικά στοιχεία που
ναι μεν θύμιζαν σκοτεινές μουσικές για τις οποίες φημίζεται η Γηραιά
Αλβιώνα αλλά δεν παρέπεμπαν σε μελαγχολικές ιδέες παρά μόνο στο
μυστηριακό κομμάτι του θέματος. Η φωνή του Dave Bayley ήταν το στοιχείο
που συμπλήρωνε άριστα μια μπάντα που ήθελε να καθίσει ανάμεσα στους
Alt-J και τους Radiohead. Ο ίδιος άνθρωπος είναι και ο συνθέτης των
περισσότερων τραγουδιών τους. Γιατρός στο επάγγελμα (δεν ξέρουμε για
πόσο ακόμα μετά την επιτυχία τους) πέρασε την εκλεπτυσμένη του αισθητική
με περίπλοκα beat, ρυθμούς άλλοτε sexy (Black Mambo) και άλλοτε
τροπικούς (Pools). Αυτά για τη συνέχεια, με το δεύτερο EP τους “Glass
Animals” του 2013 από το οποίο και τους ανακαλύψαμε. Το κουαρτέτο από
την Οξφόρδη κρατούσε όμως το καλύτερο για το Long Play δίσκο του
2014. “Zaba”, δυο συλλαβές – 12 τραγούδια. Ένα από τα πιο ισχυρά άλμπουμ
της χρονιάς με sophisticated ηχητική παλέτα και πολλές επιλογές. Η
επικίνδυνη pop μουσική που αναζητούσε σε συνεντεύξεις του ο Prince πείτε
του πως είναι εδώ. Οι Glass Animals στα κομμάτια τους έχουν στιγμές
ψυχολογικά καταπιεστικές αλλά και στιγμές που μπορούν να σε καλμάρουν,
φαινομενικά συναρπαστικό να έχεις την αίσθηση του κινδύνου στη μουσική.
Τα “Γυάλινα Ζωάκια” δημιούργησαν μια γοητευτική μουσική ζούγκλα
ονοματίζοντας τις μουσικές τους με παράξενους τίτλους που δε θα βρείτε
πουθενά. Αγαπημένα κομμάτια, Gooey, Intruxx, Toes. Όλο το άλμπουμ εδώ
************************
3. Future Islands – Singles
Μια
σχέση αντιστρόφως ανάλογη. Όσο μεγαλύτερος ο δίσκος ή ο καλλιτέχνης,
τόσο λιγότερα τα λόγια. Στην περίπτωση του δίσκου φαινόμενο των Future
Islands, θα μπορούσαμε να αναλύουμε σε πολλές παραγράφους. Κατευθείαν
στο θέμα όμως. Όσα γράφτηκαν στο Singles, είναι κάτι παραπάνω από
απολύτως ταιριαστά με την ιδιαίτερη φωνή του Sam Herring και είναι η
μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω από τον Μάρτιο που ακούω τον δίσκο. Λίγες
φορές βλέπεις να συμφωνούν όλοι πως ήταν ο δίσκος της χρονιάς και αυτό
λέει πολλά. Στο ακαταμάχητο δεν πας κόντρα, πηγαίνεις μαζί του. Με τους
Future Islands πήγαν και οι πιο αυστηροί και απαιτητικοί του είδους.
Γιατί αλήθεια, όσο περνούσε ο καιρός αυτό το άλμπουμ έδειχνε την δύναμη
του με κάθε παίξιμο, με κάθε νέο κομμάτι του που ξεπηδούσε παίρνοντας τη
θέση που του αξίζει. Αναπόφευκτα ξανακούγοντας το εξαιρετικό “On the
Water” για να έχουμε την μετά τριών ετών συνέχεια τους, διαπιστώνει
κανείς τα εξής απλά: α. Τα synths είναι πλέον τόσο ψηλά που κάνει μεγάλη
διαφορά στο αυτί ακόμη και αν ακούς και τα δύο για πρώτη φορά. β. Το
Singles περιέχει όλα τα στοιχεία που κάνουν έναν pop δίσκο πετυχημένο,
δηλαδή φαντασία, καλαισθησία, εξυπνάδα, σοβαρότητα και τέλος παραξενιά.
Δείτε για παράδειγμα την εξυπνάδα και τη στοχατικότητα στα όχι και τόσο
εμπορικά “Back in the Tall Grass” και “A Song for Our Grandfathers”,
έχουν μέσα τους τις ίδιες ουσίες. Οι στιγμές θριάμβου είναι τα Seasons
(Waiting for You), “Dream of You and Me” και “Fall from Grace” επειδή ο
πληκτράς Gerrit Welmers, και ο κιθαρίστας William Cashion καταθέτουν
ψυχή με κέντρο όλων την εκστατική και απειλώντας να καταργήσει κάθε όριο
φωνή του Herring. Αγαπημένα κομμάτια: Όλα. Στο νούμερο 3 της φετινής
λίστας με τα καλύτερα του 2014 γιατί οι λόγοι είναι συναισθηματικοί
(Fauve). Όλο το άλμπουμ εδώ
******************************
2. Kan Wakan – Moving On
Η ναυαρχίδα
της Verve, κι ας μη το έχουν καταλάβει. Και είναι δύσκολο μερικές φορές
να μετατρέψεις σε λέξεις αυτά που η μουσική σε κάνει να νιώθεις. Οι
συγγραφείς εμπνέονται γράφοντας υπό την υπόκρουση κάποιας όμορφης
μουσικής. Στην περίπτωση όμως που θα πρέπει να σχολιάσεις την πηγή των
συναισθημάτων σου, το ίδιο το ηχητικό δημιούργημα δηλαδή, τα πράγματα
είναι διαφορετικά. Ας το κάνουμε όμως, έστω και με με όση
αυτοσυγκέντρωση μας μείνει ακούγοντας ταυτόχρονα αυτόν τον
αριστουργηματικό δίσκο. Για τη μπάντα από το Los Angeles είχαμε μιλήσει
αναλυτικότερα εδώ. Σήμερα,
έχοντας στα χέρια μας το ντεμπούτο τους και παρακολουθώντας τις
συναυλίες, τις συνεντεύξεις και τις αντιδράσεις του κοινού που έρχεται
για πρώτη φορά σε επαφή μαζί τους, δικαιωνόμαστε απολύτως. Οι Kan Wakan
δεν είναι μια συμβατική περίπτωση συγκροτήματος, διαθέτουν έναν τόσο
πλούσιο και αληθινά επεκτατικό ήχο που είναι αδύνατον να περιοριστεί σε
συγκεκριμένα όρια μουσικής σαφήνειας. Οι ίδιοι περιγράφουν το είδος της
μουσικής που προσπαθούν να πλάσουν, ως «μια προσπάθεια να φέρουν τον
κλασικό μινιμαλισμό και την πειραματική soul μέσα σε ένα περισσότερο
προσβάσιμο ηχητικό περιβάλλον». Το αποτέλεσμα; Μια ambient ψυχεδελική
post-rock που βρίσκει επεκτάσεις και στην κινηματογραφική μουσική
υπόσταση. Για όσους από εσάς λειτουργείτε με παραδείγματα και ταύτιση
ήχων, φανταστείτε τις μουσικές του Beck on stage μαζί με τους Portishead
την εποχή των Ιταλικών ταινιών του 70’ και δεν θα είστε μακριά από τον
ήχο των Αμερικανών. Το Moving On είναι το άλμπουμ που περίμενα
περισσότερο και που αγάπησα περισσότερο το 2014. Ένας πάρα πολύ
ολοκληρωμένος δίσκος που αγγίζει την pop κουλτούρα ενώ μπορεί παράλληλα
και παραμένει εκπληκτικά πρωτότυπος. Όλο το άλμπουμ εδώ
**********************************
1. Fauve – Vieux Frères – Partie 1
Σε περίπου δυο μήνες από σήμερα, οι Fauve κυκλοφορούν τον
δεύτερο επαναστατικό δίσκο τους, το Partie 2 του Vieux Frères.
Επαναστατικός γιατί και οι ίδιοι δεν είναι μουσικοί καλλιτέχνες, είναι
οι άνθρωποι στο σπίτι μας, στη δουλειά, στα δύσκολα, στη χαρά. Οι
άνθρωποι που θα έχουν τραγουδήσει την επανάσταση σε όλα τα επίπεδα της
ζωής για εμάς, πριν από εμάς. Ο Republic 100,3 έφερε πρώτος στα Ελληνικά
ραδιόφωνα τη μουσική αυτής της παρέας από το Παρίσι που έμελε να γίνει
ίσως το πρώτο συγκρότημα το οποίο αν και ξενόγλωσσο, (εκτός Αγγλικής)
αγαπήθηκε τόσο από τους ακροατές. Αυτή είναι η δύναμη της μουσικής, μιλά
σε κάθε ψυχή ανεξαρτήτως γλώσσας και προέλευσης. Αναλυτικά για το πρώτο
μέρος αυτής της κυκλοφορίας είχαμε αναφερθεί εδώ. Spoken Word γραμμένο από ανώνυμους
μουσικούς, κινηματογραφιστές και graphic designers, που γεμίζουν
συναυλιακούς χώρους πριν καν ακόμη την επίσημη κυκλοφορία του άλμπουμ
τους, χωρίς να διαθέτουν συμβόλαιο σε κάποια εταιρεία προώθησης ή
δισκογραφική, αυτοί είναι οι Fauve. Σε κάθε τους συνέντευξη, τονίζουν το
ίδιο πράγμα: έχουν την ανάγκη να μιλήσουν, να εκφραστούν. Αρχικά για τα
στενάχωρα ελαφρώνοντας τα εσώψυχα τους και έπειτα για τα φωτεινά, για
να αποκρυσταλώσουν όσα όμορφα τους φέρνει η ζωή. Ναι, αυτός
θα πρέπει να είναι ο σκοπός της μουσικής, της τέχνης γενικότερα. Με
σεμνότητα, χωρίς έπαρση, να αφυπνίσει. Να δώσει τις κατευθύνσεις που
είχαν χαθεί και να μας θυμήσει πως είμαστε άνθρωποι που ήρθαν εδώ για να
διαλέξουν οι ίδιοι τις ζωές τους και όχι για να τους τις επιβάλουν.
Το Vieux Frères – Partie 1 θα πάρει το βραβείο του δίσκου που επηρέασε
όσο κανένα άλλο συνειδήσεις και έθεσε ξανά ερώτηματα που είχαμε ξεχάσει
να ρωτάμε στους εαυτούς μας. Η θέση νούμερο ένα είναι για το Big Bang
στη Γαλλία, στην Ευρώπη, παγκόσμια. Για το Big Bang στις καρδιές μας,
στο νού, στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Fauve, Ευχαριστούμε ! Όλο το
άλμπουμ εδώ
Τον Μιχάλη Αποστόλου τον ακούτε κάθε Σαββατοκύριακο 16:00-18:00 στον Republic 100.3
