φώτο-Ιωάννα Χατζηανδρέου
1) Weyes Blood – Ashes (2014)
Δεύτερο επίσημο LP για την Νεοϋορκέζα Natalie Mering aka Weyes
Blood. Ίσως να την θυμάστε από τη συνεργασία της με τον Ariel Pink και
τους Haunted Graffiti το 2012 στο “Early Birds of Babylon”. Η Natalie,
αποκομίζοντας πολύτιμη εμπειρία και από τη συμμετοχή της στους Jackie-O
Motherfucker ως μπασίστρια, ήρθε η στιγμή να κυκλοφορήσει τη δεύτερη της
δουλειά, το “The Innocents”. Η Indie-Folk τραγουδίστρια διαθέτει ένα
απίστευτα σαγηνευτικό βιμπράτο στη φωνή της που μπορεί και παραγκωνίζει
την όποια ψηφιακή επεξεργασία έχει υποστεί αυτή κατά τη μίξη. Σαν σε
Γοτθικό κάστρο, ο δίσκος της πέρα από το ήδη επιτυχημένο “Some Winters”,
διαθέτει και άλλες κατακόμβες που πρέπει να εξερευνηθούν, όπως το
Ashes που εμείς επιλέξαμε. Η Mering τραγουδά με μια συναρπαστική
αυτοπεποίθηση και ρίχνει φως στον καλλιτεχνικό δρόμο που πρόκειται να
ακολουθήσει. Ένας υπέροχος δίσκος για τις νύχτες του χειμώνα που θα
μείνετε σπίτι.
***
2) The Coral – You Closed The Door (2014)
Τραγούδια που είχαν μένει εκτός επίσημων κυκλοφοριών μεταξύ των ετών
2005 και 2007 περιλαμβάνει ο «νέος» δίσκος των Coral καθώς ο James
Skelly αποφάσισε πως ήταν άδικο να τα αφήσει στο συρτάρι. Η αλήθεια
είναι πως οι Coral είχαν ξαναπροσπαθήσει να προσεγγίσουν την folk με
αυτόν τον τρόπο αλλά φαίνεται πως και πάλι η συλλογή αυτή των τραγουδιών
δεν διαθέτει τη δύναμη να το πετύχει. Συνολικά το άλμπουμ δεν προσφέρει
κάποια pop επιτυχία όπως μας είχαν συνηθίσει οι Βρετανοί μέχρι και το
2010 όποτε και ήρθε στη δημοσιότητα ο τελευταίος τους δίσκος με νέα
κομμάτια, το “Butterfly House”. Κάποιοι υποστήριξαν πως θα ήταν
προτιμότερο αυτές οι προ δεκαετίας σχεδόν χαμένες ηχογραφήσεις, να
παραμείνουν χαμένες. Όπως και να 'χει, οι Coral ακόμη και με τα κατά
τους ίδιους «δεύτερα» τραγούδια τους, διαθέτουν την γλυκιά γνώριμη
ψυχεδέλεια. Όπως και το “You Closed the Door” που μας κάνει να θέλουμε
άθαφτη κάθε τους ηχογράφηση ακόμα και αν αυτή πληγώσει και τους πιο
φανατικούς οπαδούς τους. Άξιζε ή όχι, δεν είναι αυτό το θέμα. Έστω και
σε κονσέρβα, ακούμε άλλη μια δωδεκάδα τραγούδια από τους θρυλικούς
Coral.
***
3) Yoko Ono – Death of Samantha (feat. Porcupine Tree) (2007)
1972 και η Yoko Ono δέχεται τις οργισμένες παρατηρήσεις του
John Lennon στο στούντιο ηχογράφησης όπου εκείνος μάταια προσπαθεί να
κάνει κατανοητές τις οδηγίες του στη σύντροφο του. Ένα σχεδόν αστείο
βίντεο πίσω από το οποίο κρύβονται διάφορες εκδοχές και μύθοι για τον
τίτλο και τους στίχους του κομματιού, όπως άλλωστε και για πολλά από τα
τραγούδια των Beatles. Δεν θα εξετάσουμε την τραγουδιστική ικανότητα της
Ono, αυτό ίσως οι περισσότεροι να το έχετε ήδη αποφασίσει. Το Death of
Samantha, πριν βάλουν το χεράκι του ο Steve Wilson των Porcupine Tree
ήταν ένα ροκ κομμάτι του 70 με αξιοσημείωτες ναι μεν κιθάρες αλλά με το
μυστηριακό στοιχείο στους στίχους του να δεσπόζει της ιδέας της
σύνθεσης. Το 2007, οι Βρετανοί συμμετέχοντας στο άλμπουμ “Yes, i’m a
Bitch” με διασκευές από διάφορους καλλιτέχνες σε κομμάτια της
Γιαπωνέζας, μετέτρεψαν το εν λόγω τραγούδι σε μια μπαλάντα που από τη
πρώτη κιθαριά μπορεί να σε λιώσει ψυχολογικά. Πιάνο και ακουστική κιθάρα
αντικατέστησαν την ηλεκτρική του original και ιδού, το τραγούδι πήρε
νόημα σε μια άλλη διάσταση. “People say i'm cool, Ya', i'm a cool, chick
baby..” Δεν ξέρω για την Yoko, το κομμάτι πάντως είναι cool..
***
4) Linus Young – Valentine (2014)
Το Λος Άντζελες μοιάζει με πόλη-πίδακα που εκτοξεύει διαρκώς καλή
μουσική προς την επιφάνεια της Γης. Οι Linus Young ήρθαν πρόσφατα στη
δημοσιότητα, μέσω ίντερνετ φυσικά, με ένα ευφάνταστο κλιπ όπου ένας
πιτσιρικάς (σπασικλάκι της τάξης) ανακαλύπτει τους Linus Young εν είδει
video game, αλλάζοντας τελείως συνήθειες και ζωή. Η Iris Belson και ο
Joseph Walker δημιούργησαν έναν πολύ ιδιαίτερο pop δίσκο μέσα στον οποίο
θα βρείτε κομμάτια χτισμένα πάνω μόνο σε ένα πιάνο όπως το “Leaving on a
Train” αλλά και το “Give it Away” που δίνει hip hop κατευθύνσεις. Δύο
τελείως διαφορετικά μουσικά είδη μέσα στο “Category 5” με το Valentine,
που είναι και η επιλογή μας να είναι ξεκάθαρα ένα κομμάτι σε άλλο ρυθμό
και διάθεση. Γλυκά μελαγχολικό με περίεργα κρουστά στο ξεκίνημα και
ηλεκτρική κιθάρα σε παραμόρφωση που κρατά τα μουσικά σκήπτρα του
κομματιού. Θέμα και πάλι ο ανικανοποίητος έρωτας που ποτέ δε θα
σταματήσει να γίνεται τραγούδια και στίχος. Οι δύο δημιουργοί τραγουδούν
μαζί, “But there's nothing that's gonna make me be with you, every
day's a struggle baby..”
***
5) Yosebu – Hair On The Back Of Your Neck
Ο άνθρωπος που το 2007 κυκλοφόρησε τον ένα και μοναδικό
προσωπικό του δίσκο “I'll be Waiting Till Dawn” στην Klik Records τότε,
εντυπωσιάζοντας με τις δυνατότητες από τις οποίες μετέπειτα ποτέ δεν
αποκόμισε μια αναλόγου μεγέθους συνέχεια. Αυτό όχι για κάποιον άλλο λόγο
εκτός από το ότι αρνείται πεισματικά να μπει στο πλυντήριο που λέγεται
σύγχρονη μουσική βιομηχανία. Ο Βασίλης Γιουβρής aka Yosebu ζεί στον
Πειραιά και ασχολήθηκε με το djing από την εφηβική του ηλικία στήνοντας
δικά του Dj set σε clubs και υπαίθρια party. Από τη Drum n' Bass στο
Acid Break και έπειτα από την Electronic Ambient στο Trip Hop η μουσική
και οι εμπνεύσεις του δεν έχουν ούτε κατηγορίες ούτε όρια. Σήμερα, οι
επίσημες δισκογραφικές εμφανίσεις του αφορούν τη συμμετοχή του στον
τελευταίο δίσκο των Blu Mar Ten και το δικό του Windtalker EP με 4
κομμάτια σου στην Pauze Records το 2013. Το μόνο σίγουρο για τον Βασίλη
είναι πως έχει τη δική του περήφανη κοσμοθεωρία για το σύμπαν, την
οικουμενικότητα και γενικότερα για δυνάμεις που λέει πως οι άνθρωποι δεν
έχουν τα αισθητήρια να της καταλάβουν και να τις χρησιμοποιήσουν. Στα
μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ο εαυτός του και αυτό δεν είναι
διαπραγματεύσιμο με κανέναν. Ένα μεγάλο πηγαίο ταλέντο της ηλεκτρονικής
μουσικής που χρειάζεται το κατάλληλο δισκογραφικό έδαφος για να
ξανανθίσει. Το κομμάτι που διαλέξαμε είναι ακυκλοφόρητο και το μεταδίδει
αποκλειστικά ο Republic 100,3.
***
6) Nadine Shah – Dreary Town (2013)
Το κομμάτι ξεκινά με πιάνο που ακούγεται σχεδόν απόκοσμα από ένα
άδειο δωμάτιο με κλειστές κουρτίνες και έξω να βρέχει. Τα λόγια της
Nadine όμως μιλούν για Λονδίνο και για θάνατο. Όμως ναι, σχεδόν ολόκληρο
το άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε μια άδεια αποθήκη υφασμάτων. “I’m not going
to follow you to the ground”. Το θέμα εδώ είναι ένας πρώην φίλος της για
τον οποίο και έγραψε το τραγούδι δύο μέρες μετά την αυτοκτονία του
αποτίοντας φόρο τιμής μέσα σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη ατμόσφαιρα. Με
αντίστροφο τρόπο περιγράφει τη ζωή τους στην πρωτεύουσα της Βρετανίας
και σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κομμάτια του “Love your Dum and Mad” δεν
αναπολεί αυτά που είχε και έχασε. Η Shah κατάγεται από Πακιστανό πατέρα
και Νορβηγίδα μητέρα, γεννήθηκε όμως σε ένα χωριό της Βόρειας Βρετανίας.
H Nadine είναι μια ταπεινή καλλιτέχνιδα προικισμένη με μιας Pj Harvey
και Antony Hegarty μίξης μεγαλειώδη φωνή. Ακόμη και στις πιο
συγκινητικές στιγμές του κομματιού, θα ελέγξει πλήρως τη φωνή της και θα
αποδώσει τους στίχους στεγνούς και μετρημένους. Το 2015 πρόκειται να
κυκλοφορήσει τον δεύτερο της δίσκο.
***
7) Richard Hawley – Don’t Stare at the Sun (2012)
Γεννημένος το 1967 στο Sheffield, κιθαρίστας,
τραγουδοποιός και ερμηνευτής. Η λέξη “Καλλιτέχνης αξίζει να
χρησιμοποιείται για δημιουργούς όπως ο Richard Hawley. Αποτελεί ένα από
τα σημαντικότερα μουσικά κεφάλαια της Βρετανίας. Οι συνθέσεις του
συγκλονίζουν και δημιουργούν συναισθήματα σαν να έχουν γραφτεί από
συγγραφέα που ζει μια εκτεταμένη περίοδο έκστασης. Στον έβδομο και
τελευταίο δίσκο του 2012, μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές της
εναλλακτικής ροκ έφτιαξε έναν δίσκο που πλέον έτεινε προς το space rock
αλλά και την ψυχεδέλεια σε αρκετά σημεία του. Το “Don’t Stare at the
Sun” είναι η μελωδική μπαλάντα που θα ανατρέψει μαζί με τα “Seek
It” και “The Wood Collier's Grave” τον καθαρά ροκ δίσκο που νόμιζες πως
ακούς μέχρι εκείνη τη στιγμή. Από τη λάσπη και την καταπιεσμένη
ατμόσφαιρα, στον ήλιο και τον ανοιχτό αέρα, εκεί μας πάει. Ταπεινά
υποκλίνομαι.
***
8) GOL – Strange Times (2014)
Οι μουσικές ανακαλύψεις εκτός από συναρπαστικές είναι και
αναπάντεχα ευχάριστες πολλές φορές. Εξερευνώντας τις μουσικές των GOL δε
θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως ένας Έλληνας σαξοφωνίστας θα βρισκόταν
ανάμεσα τους. Ο Ιορδάνης Καλαϊτζόγλου είναι μέλος της εξαμελούς μπάντας
από τo Εδιμβούργο της Σκωτίας. Δημιουργήθηκαν το 2006 ενώνοντας
επιρροές από Περσικές ρίζες συνδυασμένες ομοιόμορφα με μια jazz που
συνοδεύεται από ηλεκτρονικά και funk στοιχεία. Το ομώνυμο Strange Times,
στα έξι λεπτά πανδαισίας πνευστών, κρουστών και της εκπληκτικής φωνής
της Roxana Vilk, μας παίρνει μαζί του σε ένα ταξίδι από το κρύο της
Σκωτσέζικης πρωτεύουσας στην Μέση Ανατολή. Ένα παγκόσμιο jazz μουσικό
μωσαϊκό κλάσεως που έχει δέσει τόσο καλά τα κομμάτια στα οποία
πολυεθνικά ανήκει, που είναι αδύνατον κανείς να καταλάβει τα σημεία των
ενώσεων του. Οι GOL έχουν εμφανιστεί σε αναρίθμητα jazz φεστιβάλ και
κονσέρτα σε ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο ενώ το 2013 το BBC αφιέρωσε σε
αυτούς 30 λεπτά σε ένα ντοκιμαντέρ για την ηχογράφηση του δεύτερου τους
άλμπουμ “Strange Times”.
***
9) GoGo Penguin – Kamaloka (2014)
Ο πιανίστας Chris Illingworth, ο κοντραμπασίστας Grand Russell
και ο ντράμερ Rob Turner είναι το τρίο από το Μάντσεστερ που πριν
μερικές βδομάδες βρέθηκε υποψήφιο για το Mercury Prize που αφορά την
ετήσια ανάδειξη και βράβευση του καλύτερου άλμπουμ για το Ηνωμένο
Βασίλειο και την Ιρλανδία. Μεγάλη τιμή και όχι άδικα. Τρία μουσικά
όργανα που σε στιγμές θυμίζουν Cinematic Orchestra και σε άλλες τον
μουσικό σκελετό των Portishead απουσία synth και ηλεκτρονικών
γενικότερα. Το όνομα τους το πήραν τυχαία από έναν λούτρινο πιγκουίνο
που τρόμαζε την κοπέλα του κολλητού του Grand. Ήταν η κατάλληλη αφορμή
στον κατάλληλο χρόνο, όταν δηλαδή οι τρεις φίλοι βρισκόντουσαν σε
αναζήτηση ονόματος για το project. New Jazz ; Όχι ξεκάθαρα. H μουσική
τους είναι μια ηλεκτρονική post rock βασισμένη σε χορευτικές γραμμές με
τελικό ένδυμα τη Jazz σε αυτοσχεδιασμό. Αν δεν ήταν αυτό που ακούτε, θα
ήταν ένα άκρως ενδιαφέρον ξεσηκωτικό break beat αφού αυτό δείχνουν να
προσπαθούν να μεταφέρουν στον ακροατή. Σε ένα άλλο κομμάτι του δίσκου
(One Percent) θα νομίσει κανείς πως το CD “πηδάει”. Κι όμως, δεν είναι
αδεξιότητα στη μίξη. Είναι άλλη μια από τις πανέμορφα τοποθετημένες
πινελιές της ηλεκτρονικής μουσικής επιρροής τους. Σε περίπτωση που το
τρίο αγκαλιάσει ακόμα περισσότερο αυτό που ήδη έχει χτίσει, ίσως σε
μερικά χρόνια μιλάμε για εκείνους ως αυθεντίες του είδους.
***
10) Foxygen – Cosmic Vibrations (2014)
Το κερασάκι μπαίνει στη τούρτα τελευταίο. Και επειδή όλοι μέσα στο
χειμώνα ψάχνουμε τη χαρά και την αλλαγή από τη συννεφιά στην ηλιαχτίδα,
οι Foxygen θα κλείσουν τη δεκάδα με ένα κομμάτι από τον πρόσφατα
κυκλοφορηθέντα τρίτο δίσκο τους, …And Star Power. Ο ήλιος βγαίνει μέσα
από την καταχνιά στο 4’05” όπου ο μέγας Jonathan Rado ρωτάει
επίμονα “Where must we go again?”. Το τραγούδι που θυμίζει MGMT, είναι η
απόλυτη παραξενιά και κινείται ανάμεσα στα βάθη της μελαγχολικής Psy
Rock και τις θορυβώδεις ακατανόητες πιτσιλιές. Άλλωστε αυτό δεν ήταν
μέχρι σήμερα αυτή η μπάντα ; Μια ανατροπή, μια μόνιμα απρόσμενη εναλλαγή
από το περπάτημα ενός μεθυσμένου στην τέλεια πιρουέτα και τούμπαλιν. Τι
κι αν ο δίσκος τους έγινε διπλός παρότι μόλις ξεπερνά με τερτίπια τα 81
λεπτά; Τι κι αν χλευάζονται για έναν ψευδή vintage ήχο; Οι Foxygen
μοστράρουν αυτό που πολλοί ανταγωνιστές τους δεν θα γευθούν ποτέ: Το
πόσο συγκρατημένοι καταφέρνουν να παραμένουν μπροστά στην τεράστια
προθυμία τους να χάσουν τον έλεγχο. Προσωπικά τους θεωρώ το μεγαλύτερο
Psy Pop σχήμα αυτή τη στιγμή στον πλανήτη.
Τον Μιχάλη Αποστόλου τον ακούτε κάθε Σαββατοκύριακο 16:00-18:00 στον Republic 100.3
Συμπληρώστε τη λίστα με τα δικά σας αγαπημένα…
