Faces on Film – Elite Lines
Ο
δίσκος που έχει άστρο και πρόκειται να λάμψει, είναι πολύ εύκολο να
αναγνωριστεί. Η αρχή του Elite Lines είναι τόσο καλή και θελκτική, είναι
δεμένη με μια τόσο όμορφη μουσική ιδέα που δεν θα χρειαστούν παρά
μερικά δευτερόλεπτα κρουστών και κιθάρας για να αρχίσεις να αναζητάς το
“ξέσπασμα” του κομματιού. Το Percy σε φωνητικά με στίχους απο το Heart
Of Gold, ανοίγει περήφανα ένα δίσκο που ώς εξώφυλλο και ποιότητα
συσκευασίας δεν παραπέμπει καθόλου σε αυτό που πρόκειται να ζήσεις στα
28 λεπτά της συνολικής διάρκειας του. Στο πρώτο αυτό κομμάτι, η φωνή του
ερμηνευτή αρχικά αδέξια, αργότερα ανατριχιαστική τονίζοντας αργά κάθε
λέξη και τελικά καθοριστική αφού είναι αδύνατον να αγνοήσεις την
απελπισία που ξεκάθαρα θέλει να μεταδώσει με στίχους αποσπασματικά
τραγουδισμένους εδώ κι’εκεί. Κρουστά που κρατούν μια γλυκιά αναμονή πριν
έρθει η ένταση του πλούσιου μελωδικού ρεφρέν. Αυτός ο δίσκος έχει τα
πάντα, απο κομμάτια όπως το εναρκτήριο όπου γίνεται σαφής νύξη στην
αγάπη του δημιουργού για τις παραγωγές του Neil Young, μέχρι τραγούδια
που μόλις που ξεπερνούν το ένα λεπτό κι όμως δίνουν το όνομα τους στο
LP.
Ίσως να φταίει το ότι το
νέο άλμπουμ του Αμερικανού απο το Rochester, Mike Fiore, του ανθρώπου
δηλαδή πίσω απο το project των Faces on Film, ήρθε στις 25 Μαρτιού. Σε
μια εποχή που βρισκόμαστε λίγο πριν την άνοιξη και μόλις που αφήνουμε τη
δροσιά του χειμώνα μπαίνοντας σε πιο φωτεινές ημέρες. Ένα απο τα πρώτα
κομμάτια που φέρνουν εικόνες ηλιόλουστες είναι το Your Old One. Με αργό
ρυθμό, ηλεκτρικές κιθάρες και ντέφι να δίνει το τέμπο, ο τραγουδιστής
νοσταλγικά μιλά για μια σχέση χωρίς μέλλον και δεν αφήνει περιθώρια για
αμιγώς αισιόδοξες σκέψεις. Απο τα οκτώ συνολικά τραγούδια που
περιλαμβάνει ο δίσκος, μόνο σε δύο συναντάμε ρεφρέν που επαναλαμβάνεται.
Οι λίγες στοχευμένες ποιητικές εκφράσεις που υπάρχουν διάσπαρτες,
επιτρέπουν στον ακροατή να αφήσει τη φαντασία του ελεύθερη και να
αναλογιστεί τις εικόνες και τις προσωπικές ιστορίες που κρύβουν τα
τραγούδια. Όπως ο ίδιος ο Fiore λέει σε σχόλια του ερωτώμενος για το
άλμπουμ, πρόκειται ουσιαστικά για ένα “Private beauty on display”, μια
προσωπική υπόθεση για όποιον ακούσει τον δίσκο να βρεί την ομορφιά μέσα
σε κάθε τραγούδι.
Αυτή η προσωπική υπόθεση
είναι ίσως και το κλειδί για αυτό το άλμπουμ. Σε καμία στιγμή δεν ένιωσα
πως αυτή η οκτάδα αποτελεί μια ολότητα και ένα αδιάσπαστο σύνολο. Τα
κομμάτια είναι ξεχωριστά έργα τέχνης το κάθε ένα και δεν δένουν μεταξύ
τους σαν μια αλυσίδα όπως συνήθως θα περίμενε κανείς. Η ποικιλία των
ήχων απο τις Grunge παραμορφωμένες κιθάρες στο Bad Star, έως τα folk
φωνητικά του Percy, είναι σίγουρα ιδιότητες που σπάνια συναντώνται σε
δουλειές καλλιτεχνών που αβίαστα πετυχαίνουν κάτι που άλλοι επιδιώκουν
καταβάλοντας πολλή προσπάθεια. Το μεγαλύτερο επίτευμα (μειονέκτημα κατά
άλλους) του Elite Lines, είναι η δυνατότητα που δίνεται στο κοινό, να
αποφασίσει τι είναι αυτό που ακούει και σε ποιά διάθεση θέλει να βρεθεί
εκείνη τη στιγμή. Ξέρω πως δεν προσεγγίζω διόλου δίκαια το άλμπουμ
περιγράφοντας τόσο αναλυτικά το Percy, μάλλον είμαι αρκετά μακρυά. Mετά
απο αμέτρητες όμως επαναλλήψεις, κατάφερα να σπάσω το “όριο” του πέμπτου
κομματιού και να φτάσω και στο προτελευταίο και συγκινητικό Daytime
Nowhere με τα σύνθετα συναισθήματα. Αν ποτέ ο Fiore δεν είχε εμπνευστεί
το Percy, αυτό το τραγούδι θα ήταν το κορυφαίο του άλμπουμ. Κιθάρες ala
Cocteau Twins λίωνουν απλώνοντας την αργή μελωδία μιας μπαλάντας που
ακούγοντας προσεκτικά τους στίχους της, θα δείς τον ερμηνευτή να
απολογείται με τρόπο λυρικό.
Θαυμάζω τους καλλιτέχνες
που παίρνουν ρίσκα δημιουργίας και πρωτοτυπίας, αψηφώντας κριτικές,
λογικές εμπορίου, υστεροφημία και γενικότερη αποδοχή. Η λέξη αναγνώριση
είναι πολύ πιο δυνατή απο την αποδοχή. Νιώθω πως πρέπει να επαινέσω τον
Fiore γιατί δεν ρίσκαρε απλά αλλά είχε το θράσος να δημιουργήσει ένα
άλμπουμ με μια κατά κάποιον τρόπο προκλητική-αντισυμβατική Pop μουσική
που δύσκολα θα ακούσεις στο ραδιόφωνο.
Ασυμβίβαστος, καινοτόμος, με
φαντασία και τελικά πρωτοπόρος γιατί με το Elite Lines σπάζει για μια
φορά τα στερεότυπα για το πως γράφονται τα τραγούδια. Ο Mike είναι ο
εμπνευστής ενός απο τα καλύτερα μέχρι στιγμής άλμπουμ για το 2014.
”Woodsy Folk, Pastoral Indie Rock, ‘60s British Invasion, Rootsy
Americana και Old-timey Country and Western” μερικές ακόμη απο τις
μουσικές ταμπέλες που αποδίδονται στον δίσκο, πόση ποικιλία ακόμη να
ζητήσουμε ; Αυτός ο καλλιτέχνης απο τη Βοστώνη μας τα έδωσε όλα και με
το παραπάνω στο Elite Lines.
Μπορείτε να τον ακούσετε εδώ:
και για περισσότερη μουσική, εδώ:
Τον Μιχάλη Αποστόλου τον ακούτε κάθε Σαββατοκύριακο 16:00-18:00 στον Republic 100.3
