Ο Republic εκπέμπει από τον Εξώστη | Darren Sylvester – Off By Heart (2013)

Τα
80’s και η μουσική τους. Τότε που οι ντισκοτέκ ήταν μέρη χαράς και όχι
στησίματος και κομπορρημοσύνης. Τότε που όλοι χόρευαν και δεν κρατούσαν
απλώς ένα ποτό στο χέρι για να δείχνουν πως συμμετέχουν στη
γιορτή πίνοντας αλκοόλ. Μια χρυσή δεκαετία που έκρυβε αποκαλύψεις νέων
καλλιτεχνών αλλά κυρίως την Pop και την ηλεκτρονική μετεξέλιξη της Disco
μουσικής, είτε ακούγεται παράξενο είτε όχι. Ναι, προφανώς γράφτηκαν
μεγάλα τραγούδια και αναπτύχθηκαν νέα είδη στην δεκαετία αυτή (όπως το
Heavy Metal), όμως τα synthpop και pop-rock κομμάτια είναι άρρηκτα
δεμένα με τον ήχο που έρχεται στο νου μόλις κανείς σκεφτεί τα 80’s.
Η δεκαετία των πρώτων βιντεοκλίπ, του μουσικού καναλιού MTV που
μεταδίδει μουσικά βίντεο σε 24ωρη βάση και των pop ειδώλων που
αναδείχτηκαν εξαιτίας αυτού.Michael Jackson, Cyndi Lauper, Madonna, Harold Faltermeyer, Irene Cara, Yazoo, Duran Duran και
πόσοι άλλοι που συμπληρώνουν μια λίστα που δεν θα τελειώσει ποτέ.
Καλλιτέχνες και μπάντες που γέμισαν εκείνα τα χρόνια με χρώμα, χρώμα
παντού ! Synthesizer και νιάτα. Είναι η εποχή που η έλευση των
υπολογιστών, άφηνε την εντύπωση πως μπορούν να κάνουν τα πάντα, έδινε το
δικαίωμα να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο κόσμο. Θάτσερ και Ρήγκαν σε
Αγγλία και Αμερική αντίστοιχα, πολιτικοί σε κοινωνίες καταπιεσμένες.
Οπότε; Ποια η μόνη διέξοδος για τους νέους; Η pop μουσική που με τους
ανθρώπους της, περισσότερο από τους πολιτικούς, διαμόρφωναν νεανικές
συνειδήσεις και είχαν τη δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο, είτε προς το
καλύτερο, είτε προς το χειρότερο. Μια μικρή εισαγωγή για έναν
τραγουδοποιό που έχει άμεση σχέση με τη μουσική κουλτούρα των 80’s, μόνο
που ζεί στο σήμερα και μπορεί να συνδέσει με τρόπο μαγικό το τότε με το
τώρα.

Πρώτη επαφή: Τον Darren Sylvester τον
βρήκαμε που άλλου; Στο διαδίκτυο. Η Μελβούρνη και η Αυστραλία είναι
μόλις μερικά κλίκ στον υπολογιστή και μπροστά σου βρίσκεται το Off By Heart.
Νοέμβριος 2013 και ντεμπούτο για έναν Visual artist που ναι μεν δεν
μπορεί στον ήχο του να συμπεριλάβει και το οπτικό του πράγματος, μπορεί
όμως να του μοιάσει στην επιτυχία. Εικαστικός καλλιτέχνης με περγαμηνές
και αναγνώριση στη φωτογραφία που ξαφνικά θέλει να ντύσει με ήχο όλο
αυτό το χρώμα και την εικόνα όπως θα έκανε αν επρόκειτω για μια έκθεση
του. Αναλαμβάνει με θράσος να παίξει όλα τα όργανα μόνος του και να
επιμεληθεί κάθε ηχητικό σήμα φτιάχνοντας μια φαντασίωση Rock Star που θα
μπορούσε να αποτελεί και μουσειακό είδος. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο
Darren προσπαθεί να δέσει τη μουσική που έχει μέσα του με τα όσα
δημιουργεί, το προσπάθησε ξανά όχι με επιτυχία το 2009.  Και μπορεί να
μιλάμε για 80’s pop, είναι όμως ολοφάνερες οι επιρροές του από Bowie, Kate Bush, Prince, Foreigner, μέχρι και Billy Idol.

Τι ακούσαμε: Το κομμάτι που έδωσε το έναυσμα για την εμβάθυνση στο ποιος είναι ο Darren, ήταν ίσως και το πιο ελκυστικό του, το Don’t Do That To Yourself. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε οτι επιλέχθηκε ως single για την προώθηση του δίσκου μαζί με το Dream Or Something Like That που
αποτέλεσαν την δυάδα γνωριμίας με το κοινό. Ακούγοντας την “επιτυχία”
του δίσκου και κομμάτι που διάλλεξε να μεταδώσει περισσότερο από τον
δίσκο ο Republic 100.3, νιώθει κανείς πως ο Darren εδώ φιλοτέχνησε ένα
έργο σε προγενέστερο χρόνο αλλά το παρουσίασε στα τέλη του 2013. Κιθάρες
και γυαλάδα που έρχονται από την εποχή που μάλλον ο καλλιτέχνης έχει
κλείσει σε ένα καλά σφραγισμένο κουτί που μένει απομονωμένο και “καθαρό”
από τα σύγχρονα δεδομένα, διαφυλάσσοντας το όσο πιο ανεπηρέαστο
γίνεται. Ξέρει κατά βάθος πως αυτό το κουτί οι γύρω του σήμερα το
ονομάζουν Kitsch Pop και 80’s κουλτούρα που πλέον κοιτούν επιφυλακτικά
όντας συνυφασμένη με τραγούδια που έχουν χιλιοπαίξει και ίσως έχουν
φτάσει τα όρια τους στα αυτιά μας. Όμως από το πόσο προσεγμένη και
επαγγελματική δουλειά έχει κάνει ο Αυστραλός, φαίνεται η πίστη και η
σταθερή του αγάπη στα 80’s που χαρακτηρίζουν βεβαίως και τις visual
δουλειές του. Το πάθος και η σοβαρότητα του υπερπηδούν το ειρωνικό
περιεχόμενο της λέξης Kitsch. Ολόκληρος ο δίσκος υψώνεται με
θριαμβευτικά τραγούδια, ακόμα και από εκείνα όπως το κιθαριστικό Hurts to Say.
Μου αρέσει ιδιαίτερα αυτό το τεχνητό διστακτικό φάλτσο στη φωνή
του. Όση προσπάθεια και αν καταβάλει να φανεί υπερ-ειδικός σε αυτή την
αισθητική, πάντα θα παραμένει αρκετά μακρυά. Δεν τον κολακεύει είναι η
αλήθεια. Το εκπέμπει όμως τόσο πειστικά, που όχι απλώς δεν δείχνει να
προσπαθεί να αποφύγει το τσαλάκωμα από τον υπέρμετρο του ζήλο, αντιθέτως
το αγκαλιάζει ως αναπόφευκτο και αποδεκτό.