Ο REPUBLIC εκπέμπει από τον ΕΞΩΣΤΗ

Οι
Raveonettes δεν επέστρεψαν απλώς βρώμικοι και με αταξία στον ήχο τους,
ήρθαν αιφνιδιαστικά σηκώνοντας το λευκό πανί πάνω από το αριστούργημα
που σκάλιζαν εδώ και 2 χρόνια. Τα αποκαλυπτήρια για το Pe’ahi
(κύμα στα Χαβανέζικα), από το διάσημο surf spot στο νησιωτικό σύμπλεγμα
της Χαβάης στη μέση του Ειρηνικού ωκεανού εκεί δυτικά των Η.Π.Α, στο
νησί Maui. Απόγευμα, τέλη Ιουλίου 2014 και τις διακοπές μου θα διακόψει
τηλεφώνημα φίλου που έλεγε πως πρέπει να ακούσω τους καινούργιους
Raveonettes. Η μπάντα επέλεξε ταυτόχρονα με την ανακοίνωση του άλμπουμ,
να γίνει και η επίσημη κυκλοφορία του. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και
προετοιμασίες, ήρθαν, το παρουσίασαν και μας άφησαν να προσπαθούμε
καλοκαιριάτικα να βάλουμε μια σειρά στο μυαλό μας για μια αλλαγή πορείας
που ήταν ολοφάνερη. Στα ακουστικά, το νέο άλμπουμ ακουγόταν θεσπέσια
κοιτάζοντας την αντηλιά πάνω στα κύματα. Ήταν σαν να βρισκόσουν εκεί,
στη δυτική ακτή με τις surf rock κιθαριές τους. Μερικές μέρες μετά, web
pages που σκύλιαζαν γιατί δεν είχαν ιδέα για την κυκλοφορία που
κρατήθηκε μυστική μέχρι το release, μέσα σε ένα συνονθύλευμα μουσικής
προώθησης που μερικές φορές καταντούσε νευρικό και ψυχαναγκαστικό. Οι
Δανοί που εδώ και μερικά χρόνια ζουν στο Los Angeles θα συνεχίσουν να
υπάρχουν στα charts και στα top 10 ως ένα από τα συγκροτήματα που
σύνδεσε το όνομα του με το ανακάτεμα του shoegaze, του Lou Reed και των Shangri Las σερβίροντας μας το έβδομο κατά σειρά LP του.

Αναδρομή: 2005 και ένα κομμάτι έχει μείνει περισσότερο στην μνήμη όλων, το τεράστιο Love In A Trashcan.
Τότε πολλοί θεώρησαν δεδομένη μια αντίστοιχα ανοδική πορεία αν και το
“In And Out Of Control” του 2009 δεν αποτέλεσε το επόμενο προς τα άνωθεν
σκαλί επιβεβαιώνοντας την δημιουργική φόρα που διέθεταν. Αν κανείς
περίμενε σήμερα να ακούσει κομμάτια όπως τα Aly, Walk with me, Lust, Evil Seeds ή Ghost Riders,
θα καταλάβαινε πως δεν βρίσκεται στο κατάλληλο άλμπουμ. Δύο όμως είναι
οι παρεξηγήσεις σε αυτή την περίπτωση. Αρχικά, δεν πιστεύω στον μουσικό
έρωτα με το πρώτο άκουσμα (εκτός ελαχίστων φωτεινών περιπτώσεων που
εμφανίζονται μια στα 10 χρόνια) Πιστεύω στην ωρίμανση ενός άλμπουμ στα
αυτιά, όσο περνούν οι μέρες και τα ακούσματα. Καλώς ή κακώς τα μουσικά
πράγματα τρέχουν με τέτοια ταχύτητα που είναι αδύνατον να εκτιμήσεις με
τον ίδιο τρόπο που εκτιμούσες τις αραιές κυκλοφορίες του παρελθόντος.
Δεύτερον, δεν είμαστε εδώ για να συγκρίνουμε το παρελθόν των Raveonettes
ή μάλλον δεν είμαστε εδώ μόνο για αυτό. Είμαστε εδώ για να μιλήσουμε
για τον ήχο που τώρα αντιπροσωπεύουν οι Δανοί. Παρά την pop ευκολία
παντού γύρω μας, το Pe’ahi διαθέτει μια μελαγχολική ατμόσφαιρα που
σίγουρα δεν προκύπτει πρόχειρα και βιαστικά. Διάβασα διάφορα από τις
γραφίδες (πληκτρολόγια) Ελληνικών κυρίως μέσων. Οι περισσότεροι
αδυνατούν να καταλάβουν αυτό το γύρισμα στη μουσική των Raveonettes.
Προσωπικά θα προσπαθούσα να βρώ τη μαγεία του και όχι να αναζητώ τους
λόγους της αλλαγής ή να ωρύομαι για ένα χθές που χάθηκε και πάει.. Η
αλήθεια, η ολότητα, το πλήρες και το πραγματικό δεν έχουν μια πλευρά,
έχουν πολλές. Ας δούμε αυτό που έχουμε μπροστά μας.

Tόπος, χρόνος:
Κύματα, ήλιος, Ειρηνικός, surfers.. Εικόνες που έρχονται στο μυαλό με
το άκουσμα του εναρκτήριου κομματιού του Pe’ahi. Τους νιώθω τελείως μα
τελείως απελευθερωμένους. Εδώ οι στίχοι περιγράφουν τον παρολίγον πνιγμό
του τραγουδιστή στη Χαβάη ενώ η μπάντα αποτίει φόρο τιμής στους Doors
που επίσης εκεί, στη δυτική ακτή μεγαλούργησαν. Ξεκινά με τον ίδιο τρόπο
που ξεκινούσε το πρώτο άλμπουμ της μπάντας θρύλος το 1967. Είναι μια
μικρογραφία για του χάρτη του Pe’ahi, περιλαμβάνοντας απότομες αλλαγές
ρυθμού, breakbeats, θόρυβο και πολυεπίπεδα φωνητικά. Φεύγοντας από τα
60’s η μπάντα άφησε πίσω και τα ταμπού κυρίως εκείνων που τους ήθελαν
μονάχα μελωδικούς και όχι σκληρούς. Όχι οτι λείπουν κομμάτια που μας
θυμίζουν αυτή την παλιά μυρωδιά, το Wake Me Up είναι η απόδειξη
για αυτό, ενορχηστρώνοντας την γλυκύτατη φωνή της Sharin Foo με το trip
hop. Όλα αυτά όμως είναι ιστορία που γράφεται τώρα με την ύπαρξη της
βίαιης ομορφιάς τραγουδιών όπως το Sisters και το Z-Boys.
Για το μεν πρώτο, από τις άρπες και το νοσταλγικό τραγούδισμα της
Sharin, στα ξεσπάσματα με θυρυβώδεις κιθάρες που μοιάζουν με φύσημα σε
ασύρματο. Το κομμάτι μιλάει για μια αδερφή που παρότι ήθελε να αποφύγει
τις κακοτοπιές που έζησε κάποτε η μητέρα της, καταλλήγει στα ίδια άσχημα
μονάτια. Μια χορδή που έσπασε ήταν η αιτία για το σκληρό κιθαριστικό
αποτέλεσμα όπως λέει ο ίδιος ο Sune, διαφορετικά δεν θα φτιαχνόταν ποτέ.
Όσο για το Z-Boys, μόνο με λόγια δε μπορεί να περιγραφεί το
συναίσθημα που προξενείται μέσα σου. Θα προσπαθήσω όμως: Τόνοι κιθάρας,
επικά χορωδιακά φωνητικά, διακοπή στη μέση του κομματιού και στο βάθος η
προετοιμασία για το σπάσιμο του σε ένα διαφορετικό τελείωμα. Ύμνος
στους πιτσιρικάδες skateboarders των 70’s που ήθελαν να αλλάξουν τα
πράγματα με το πάθος και το ταλέντο τους, χωρίς χρήμα.

Το Killer in the Streets
είναι το κομμάτι που ξεχωρίζει και θα μεταδώσει ο Republic 100,3 στο
ξεκίνημα της φετινής σεζόν. Τελειώνει όπως ξεκινά, μερικά τύμπανα εδώ
κι’εκεί και κάποια φωνητικά στο βάθος. Μας περνά από έναν trip-hop ρυθμό
και επαναλλαμβανόμενες κιθαριές με μελωδία που θα μείνει στα αυτιά για
καιρό. Προς το τέλος ο ήχος θα “καθαρίσει” και θα αφήσει την Sharin να
τραγουδά με μόνη συνοδεία τα κρουστά. Όσο κι’αν κάποιοι θέλουν να
κρεμάσουν ταμπέλα σε αυτό το άλμπουμ για την απουσία σαφούς
μελωδικότητας, τραγούδια όπως το The Rains of May, θα τους
διαψεύδουν παταγωδώς. Νοσταλγικό, σκοτεινό και ρυθμικό κυρίως από τη
μέση του και μετά, είναι κομμάτι της δυτικής ακτής. Αποδεικνύει πως το
να πειραματίζεσαι με αλλαγές του tempo μέσα σε μόλις τέσσερα λεπτά (και
ούτε) μπορεί και να αποδειχθεί πρωτοποριακά επιτυχημένο. Kill,
ανατριχίλα που έρχεται αν συνδυάσεις την περιγραφή του θανάτου του
πατέρα του Sune στα τέλη της περασμένης χρονιάς (i never gonna see you
again..) μαζί με την μουσική επιθετικότητα που έγινε συνειδητά και με
μέθοδο. Ίσως το πιο σκληρό και “βρώμικο” τραγούδι του Pe’ahi που χωρίς θόρυβο και παραμόρφωση, δεν θα μπορούσε να περάσει την ένταση των συναισθημάτων που οι στίχοι εκκολάπτουν. Summer Ends,
ένα κατά κάποιο τρόπο πικρόχολο αντίο στον πατέρα του καλλιτέχνη που
κληρονόμησε όσες συμπεριφορές θα ήθελε να έχει αποφύγει. Μια ροκιά για
το κλείσιμο αυτού του τόσο προοδευτικού δίσκου. Αποχαιρετισμός στο
καλοκαίρι μας με ένα σκούρο και χαοτικό ηχοτοπίο που τονίζει τα λόγια,
το τέλειο αντίο στο άλμπουμ.

Και τώρα ας πούμε
την αλήθεια, ή απλά ας το παραδεχθούμε. Αν το Pe’ahi ήταν δίσκος για να
φεύγει από το παράθυρο, αυτή τη στιγμή δεν θα είχαμε ασχοληθεί ούτε
εμείς, ούτε εσείς. Για άλλη μια φορά οι Raveonettes μας βάζουν να
σκεφτούμε, να αναρωτηθούμε αν τελικά προτιμάμε το βόλεμα ή την
αναζήτηση. Οι Δανοί ήρθαν όπως μας είχαν συνηθίσει μέχρι και σήμερα, με
το προσωπικό τους ύφος και στύλ και εκτός μιας μόδας που έτσι κι’αλλιώς
δε θα κρατούσε για πάντα. Δεν χρειάζομαι άλλα επιχειρήματα, η προσωπική
σφραγίδα είναι τα 13 χρόνια ύπαρξης, τα 7 άλμπουμ και τα EP’s σε όλο
αυτό το διάστημα. Αν οι Raveonettes ήθελαν κάτι από αυτή τη κυκλοφορία,
το πήραν και με το παραπάνω. Το μυαλό και τη ψυχή μας.

Τον Μιχάλη Αποστόλου τον ακούτε κάθε Σαββατοκύριακο 16:00-18:00 στον Republic 100.3