Σκηνοθεσία: Danny Boyle
Ηθοποιοί: Michael Fassbender, Kate Winslet, Seth Rogen
Θεματικός συνοδοιπόρος της νέας ταινίας του Ντάνι Μπόιλ είναι το δίχως άλλο ένα άλλο φιλμ γύρω από την ταραγμένη ζωή ενός πατέρα της σύγχρονης ηλεκτρονικής διάδρασης. Το Social Network παραλίγο να μοιραζόταν όμοια σκηνοθετική ματιά (μόνο στο τέλος επιλέχθηκε ο Φίντσερ αντι του Μπόιλ) έκτος από την ίδια σεναριακή αντιμετώπιση -αλλά όχι δομή- ενός από τους πιο διακριτούς κινηματογραφικούς 'συγγραφείς', του Άαρον Σόρκιν. Το φιλμ φέρει ξεκάθαρα τη σφραγίδα του σεναριογράφου, ξεδιπλώνοντας σταδιακά, μέσω εξαντλητικών διαλόγων διαδρόμων, παρασκηνίων και ηλεκτρικά φωτισμένων δωματίων, την προσωπικότητα ενός από τους ιθύνοντες νους της μοντέρνας πληροφορικής, αδιαφορώντας ταυτόχρονα για τα γεγονότα που οδήγησαν στην διαμόρφωσή της. Η διαφαινόμενη ειρωνεία, σχεδόν από την αρχή του φιλμ, έγκειται στο γεγονός ότι ο ιδρυτής του οικονομικού κολοσσού Apple, o πολύς Στιβ Τζομπς, ενώ κατορθώνει να φέρει μια νέα τροπή στην ανθρώπινη επικοινωνία, αποτυγχάνει παταγωδώς να συσχετιστεί ο ίδιος με τους ανθρώπους γύρω του. Κρίνοντας βέβαια από το αποτέλεσμα, οι σχεδόν παράλογες συμπεριφορές, οι αδιαπραγμάτευτες προσωπικές ιδεολογίες και η αρρωστημένη επιμονή σε ανέφικτα όνειρα, αποκτούν μια διαφορετική νοηματική (αν όχι και ηθική) προσέγγιση.
Ο Μπόιλ, με την πολύτιμη βοήθεια του Σόρκιν, στήνει σχεδόν μια σόλο παράσταση γύρω από το απόλυτο άλφα αρσενικό που επιβάλλεται να κερδίζει όλες τις ψυχολογικές (και όχι μόνο) μάχες, και στο οποίο αναγκάζεσαι διαρκώς να αποτίεις όχι μόνο τα διαπιστευτήρια αλλά και τον αιώνιο σεβασμό σου. Ο σκηνοθέτης ανοίγει το κοινωνιολογικό μαύρο κουτί τριών παρουσιάσεων προϊόντων-σταθμών στην πορεία του Τζομπς προς την αναγνώριση και εμπορική θέωση. Παρότι τελικά δεν θα τις δούμε ποτέ, ο δημιουργός έχει ήδη πετύχει το στόχο του. Έχει καταφέρει να 'βραχυκυκλώσει' το θεατή ανάμεσα στους μεστούς και πολυδιάστατους διαλόγους και στη μόνιμη αίσθηση του επείγοντος που αναδίδει η κινηματογράφηση. Οτιδήποτε συμβαίνει, μοιάζει να αφορά μία και μόνο στιγμή. Η δουλειά εκατοντάδων ανθρώπων συνοψίζεται σε ένα αντικείμενο, το οποίο τελικά δείχνει να μην έχει και ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει η ενορχήστρωση, η διεύθυνση της ορχήστρας. Εκεί ακριβώς είναι που ξεπροβάλλει η δύστροπη αλλά και ταυτόχρονα οξυδερκής περσόνα του Τζομπς, εναρμονισμένη υπέροχα με τη σχεδόν διπολική υφή της ταινίας. Από τη μια βρίσκεσαι εκτεθειμένος σε σκηνές απίστευτου προσωπικού εξευτελισμού, λεκτικής βίας και απόγνωσης. Από την άλλη, οι θαρρείς κατασκευασμένες αλληλουχίες ηρεμίας, το κλείσιμο στη σφαίρα μιας απόλυτης ακινησίας αλλά και ατέλειωτης μοναξιάς σκιαγραφούν τον χαρακτήρα ολοκληρωτικά, αναγκάζοντάς σε να απορείς γιατί τελικά δεν σου είναι τόσο εύκολο να τον μισήσεις.
Παρασυρμένος από μια σχεδόν θεατρική μίμηση, ο Μάικλ Φασμπέντερ αντανακλά έναν Τζομπς όχι μόνο απόλυτα πιστευτό, αλλά χτίζει παράλληλα έναν χαρακτήρα που με κάποιον παράξενο τρόπο σε κάνει να ανέχεσαι, παρόλες τις απερίγραπτες ιδιομορφίες και παράξενες απαιτήσεις του. Βασισμένος στην παράδοξη ικανότητα κάποιου να έλκει και να απωθεί ταυτόχρονα, ο σπουδαίος ηθοποιός παραδίδει μια κυρίαρχη περφόρμανς ενός τραχύ, άκαμπτου και σχεδόν σχιζοφρενικά απαθή ρόλου (βραβευμένη ήδη με την υποψηφιότητά του στα φετινά Όσκαρ), που δείχνει να ισορροπείται μόνο από την ευρωπαϊκή φωνή της λογικής -η καλύτερα της επίκλησης στο συναίσθημα- της Κέιτ Γουίνσλετ, η οποία υποδύεται ίσως τη σημαντικότερη γυναίκα της ζωής του αφεντικού της Apple. Η εξαιρετική ηθοποιός λειτουργεί σαν το στοιχείο της επαναφοράς στην πραγματικότητα, αποδεικνύοντας διαρκώς ότι η εμμονική προσκόλληση του Τζομπς σε θεωρίες σκευωριών και προδοσίας ακούγεται το λιγότερο παράλογη, όταν ο ίδιος δεν σταματά καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμ να προδίδει όσους τον αγαπούν και τον στηρίζουν.
Μπορεί τελικά ο ήρωας του Σόρκιν να είναι ένα κύημα της φαντασίας ενός πολύ αξιόλογου σεναριογράφου. Παρότι βασίστηκε στην επίσημη βιογραφία του Γουόλτερ Ίζακσον οι αντιδράσεις γύρω από αυτήν την ιδιότυπη biopic υπήρξαν πολλές, με τους συναδέλφους του πρόωρα χαμένου μεγιστάνα των κομπιούτερ να αντιδρούν για την εγκυρότητα των γεγονότων. Για έναν παράξενο και ακατανόητο λόγο όμως, αυτός ο Steve Jobs μοιάζει πέρα ως πέρα αληθινός.
Αφήνει μια σκληρή, οργισμένη και ταυτόχρονα κενή και άδεια αίσθηση, μιλώντας για έναν άνθρωπο στυγνό εκμεταλλευτή, που έμοιαζε να νοιάζεται περισσότερο για τις μηχανές παρά για τους ανθρώπους που τον περιστοίχιζαν, αλλά, χωρίς να χωρά καμία αμφιβολία, αντιλαμβανόταν στο έπακρο (και πριν απ' όλους) αυτό ακριβώς που το κοινό ήθελε.
Η ταινία προβάλλεται στη Θεσσαλονίκη στις εξής αίθουσες:
Cineplexx One Salonica, Odeon Πλατεία, Village Mediterranean Cosmos
