Δύο κρατούμενοι, δύο ανακριτές και οι ιστορίες… ιστορίες με παιδιά αλλά, όχι για παιδιά! Μια αστυνομική αφήγηση, η οποία ξετυλίγεται με κινηματογραφική ταχύτητα στη σκηνή του Αριστοτέλειου. Η τρυφερότητα και η φρίκη, το πραγματικό και το φανταστικό, η συγκίνηση και το χιούμορ, οι αντιθέσεις που κάνουν αυτήν την παράσταση των δύο ωρών να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών της. Βρήκαμε τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και μας μίλησε με πάθος για την παράσταση, δίνοντας τη δική του εκδοχή για τα πράγματα!
Τι κάνει τον «Πουπουλένιο» έργο κλασικό;
«Ο Πουπουλένιος» διαθέτει τα γρανάζια ενός κλασικού έργου. Η παιδική ηλικία, τα τραύματά της, μα και τα όνειρά της. Η έννοια της ιστορίας και η αξία του να λέμε ιστορίες. Η φαντασία και η πραγματικότητα. Η σχέση μας μαζί τους. Πόσο η ζωή αντιγράφει την τέχνη και το αντίστροφο. Ταυτόχρονα τέσσερις άνθρωποι που δεν είναι επάνω τους φορεμένο το καλό ή το κακό. Σε όλα αυτά προσθέτω τη γλώσσα του Mac Donnah. Μια γλώσσα τόσο καίρια και δουλεμένη που δε σ' αδειάζει, δε σ' αφήνει ακάλυπτο ούτε για μια στιγμή!
Όλα αυτά, ναι, με κάνουν να πω, ότι μιλάμε χωρίς αμφιβολία για ένα κλασικό, διαχρονικό έργο.
Η ιστορία του «Πουπουλένιου» έχει τη βάση της στην παιδική ηλικία κι εσείς ο ίδιος έχετε τα δικά σας παιδιά. Πώς λειτούργησε αυτό στην οπτική που δώσατε στο έργο;
Το έργο έχει να κάνει με τα δικά μας παιδικά τραύματα και με το πως εμείς τα βιώσαμε. Έχοντας ο ίδιος παιδιά, είναι αλήθεια ότι νιώθω πιο ολοκληρωμένος και αυτό με συνοδεύει σε όλες τις πτυχές της ζωής. Νιώθω ότι ξαναπερνάω σαν γονιός όλα εκείνα τα στάδια που περνάει ένα παιδί μεγαλώνοντας, μόνο που αυτή τη φορά είμαι ο παρατηρητής και όχι ο άμεσα εμπλεκόμενος.
Είστε νοσταλγός των παιδικών χρόνων; Έχετε δηλώσει ότι τότε, σ' αυτήν την ηλικία, όλα είναι εφικτά!
Δε νοσταλγώ τα παιδικά μου χρόνια σαν πραγματικότητα. Για να είμαι ειλικρινής, δε θα ήθελα να τα ξαναζήσω. Μεγαλώνοντας είναι πιο ενδιαφέροντα τα πράγματα, αφού πρέπει να κοπιάζεις για το οτιδήποτε και αυτό έχει για μένα μεγάλη αξία! Από την άλλη, σαν παιδιά δεν είμαστε ακόμη αυτό που θα γίνουμε. Για να είμαστε ακριβείς όλα είναι ανοιχτά, από το να γίνεις ένας υπέροχος άνθρωπος μέχρι να εξελιχθείς σ' έναν στυγερό εγκληματία.
Όταν πια τελειώσει η παιδική ηλικία, γίνεται όλο και πιο φανερό αυτό που θα γίνεις. Καθώς ο χρόνος περνάει κλείνουν κάποια ενδεχόμενα. Το πράγμα γίνεται όλο και πιο συγκεκριμένο κι αυτό εμένα προσωπικά μου αρέσει!
Βραβεία, εμπορικές, τηλεοπτικές, κινηματογραφικές και θεατρικές επιτυχίες, ποια είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την επιτυχία;
Όλα αυτά δυστυχώς ή ευτυχώς δε με απασχόλησαν ποτέ και καθόλου. Νιώθω ευγνώμων, όμως αυτό που σ' εμένα λειτουργεί είναι το πώς εγώ νιώθω για τη δουλειά μου. Αυτό που με απασχολεί μόνο είναι να δίνομαι ολοκληρωτικά σ' αυτήν, άσχετα αν αυτό θα φέρει την επιτυχία ή όχι.
Πώς περνάτε στη Θεσσαλονίκη;
Η Θεσσαλονίκη είναι για μένα μια ανάσα. Εδώ δεν έχουμε άλλα τρεχάματα ή τη ρουτίνα της Αθήνας. Ερχόμαστε και λίγο σαν τουρίστες και παράλληλα απολαμβάνουμε τα αγαθά του πολιτισμού. Φέτος δε, θέλω να πω ότι τη βρήκα ομορφότερη από ποτέ. Έχει αυτό το χάρισμα αυτή η πόλη… κάθε χρόνο να γίνεται γοητευτικότερη!
***
«Ο Πουπουλένιος» του Martin Mc Donagh, στο Θεάτρο Αριστοτέλειον
Διανομή
Χατούριαν (συγγραφέας): Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Τουπόλσκι (ανακριτής): Νίκος Κουρής
Άριελ (ανακριτής): Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Μίκαλ (αδελφός): Γιώργος Πυρπασόπουλος
Συντελεστές
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Αθανασία Σμαραγδή
Μουσική: Μίνως Μάτσας
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Εικονογράφηση σκηνικών: Φίλιππος Φωτιάδης
Βοηθός Σκηνοθέτη : Έλενα Σκουλά
Παραγωγή: Θεατρικές επιχειρήσεις Κάρολος Παυλάκης
