Ο Νίκος Κουρής
μεταξύ αλλεπάλληλων προβών μας μιλάει
για τον ορατό και τον αόρατο Πλούτο, την
επιθυμία για υλικά αγαθά που μας κάνει
να ξεχνάμε ποιοι είμαστε και ότι το
σημαντικότερο αγαθό είναι να συντηρηθεί
η Ζωή. Ο ‘’ Πλούτος’’ του Αριστοφάνη
μέσα από το προβληματισμό ενός
‘’διαμαρτυρόμενου’’ θεατή, του Δ.
Σαββόπουλου.
O
Nίτσε έχει γράψει
ότι ο Πλάτωνας κάτω από το μαξιλάρι είχε
Αριστοφάνη ( Το λυκόφως των ειδώλων)…
Μα τι άλλο θα
μπορούσε; Είναι προφανές ότι ο Αριστοφάνης
είναι ποιητής που διαθέτει το φίλτρο
της κωμωδίας. Αυτή τη λοξή ματιά που
συνηθίζω να λέω εγώ. Όπως και ο Ευριπίδης.
Η αναγκαία λοξή ματιά για να δούμε το
κωμικό στη ζωή για ν’ αντέξουμε την
αβάσταχτη σοβαρότητα της ζωής. Ο
‘’Πλούτος’’ έχει ανάγκη από αυτή την
επονομαζόμενη λοξή ματιά. Η αναγκαία
απόσταση. Ο Αριστοφάνης δεν υπολείπεται
σε τίποτα από τους άλλους μεγάλους
τραγικούς. Η δυσκολία του να δώσεις κάτι
πειστικά. Μετάφραση, βέβαια, εδώ ο
Διονύσης Σαββόπουλος.
Ο Δ. Σαββόπουλος
ανεβάζει το ‘’Πλούτο’’ του Αριστοφάνη
όχι ως ‘’πεπειραμένος σκηνοθέτης’’
αλλά ως ‘’διαμαρτυρόμενος θεατής’’.
Θέλει να συνδέσει τη πολεμική Αριστοφάνη
με κοινωνικά στοιχεία της εποχής μας;
Το ‘’διαμαρτυρόμενος’’
για μένα μεταφράζεται ως καλλιτέχνης.
Αυτό διαβάζω. Αυτό που βλέπει, δεν του
αρέσει, δεν τον συγκινεί. Υποψιάζεται
τη ποιητική όχι την επικαιροποίηση.
Εκσυγχρονίζουμε τη πληροφορία του
αστείου και όχι το πνεύμα του αστείου.
Μπήκε σ’ αυτό ερευνητικά για να δώσει
κάτι διαφορετικό.
Στη παράσταση
αυτή ο Δ. Σαββόπουλος είναι μεταφραστής,
σκηνοθέτης, ηθοποιός, μουσικοσυνθέτης.
Η πολλαπλότητα αυτή εντείνει τη
δημοκρατικότητα της παράστασης; Όλοι
συμμετέχουν εξίσου;
Δημοκρατία δε
μπορεί να υπάρξει έτσι κι αλλιώς στη
παράσταση. Καλή συνεργασία, ανοιχτό
έδαφος να εκφέρουμε ιδέες. Στο βαθμό
που του προτείναμε κάτι, το κρατούσε ή
όχι. Έχει την ευθύνη, το πλαίσιο. Ήταν
σαφής. Στη μετάφραση αποτυπώνεται το
80% της παράστασης, είναι η πρώτη σκηνοθεσία.
Δεν έχεις περιθώρια να επέμβεις, είναι
μια κατεύθυνση με συγκεκριμένο σκοπό.
Το έργο
τελειώνει με γεύση πίκρας και
προβληματισμού. Πού έγκειται;
Στο ίδιο το
έργο. Το έργο είναι αμήχανο, ατελές. Δεν
υπάρχει έντονη αισιοδοξία, μια διάχυτη
αμηχανία στο ίδιο το κείμενο.
Πείτε μας για
το ρόλο σας.
Ο αγρότης,
Χρεμύλος υπερφίαλος με καλές προθέσεις
να θέλει να αξιολογήσει και να μοιράσει
το πλούτο. Αρχίζει, λοιπόν, μια πτώση
ηθών, ιδεών, προθέσεων. Ελεύθερη πτώση,
χωρίς αντίσταση. Πόσο σημαντικό είναι
άλλωστε να αντισταθεί κανείς στη διαφθορά
του πλούτου. Μέσα από τα χρήματα μένει
σε μας να δείξουμε το επίπεδο πολιτισμού
που διαθέτουμε, πως τα διαχειριζόμαστε,
να προσδιορίσουμε ποιοι είμαστε πίσω
από αυτά.
Έντονη επιθυμία
για περισσότερα, άκρατη πλουτοκρατική
διάθεση που διαδέχεται η μια μετά την
άλλη γενιά.
Λείπει η Φαντασία.
Δεν τοποθετούμε το Πλούτο στη θέση που
του αρμόζει. Η επίδειξη χρημάτων έγινε
πρωταρχική ανάγκη. Τα νέα παιδιά επιθυμούν
χρήματα ως πρωταρχικό σκοπό και δε
καίγονται από την επιθυμία ενός οράματος,
να ψάχνουν κάτι, να επιθυμούν, να θέλουν
απλά.
Στο έργο ο
Πλούτος τυφλώνεται από Δία και είναι
ορατός. Στις μέρες μας ο πλούτος γιατί
ορίζεται τόσο αόριστα;
Πίσω από τον
Πλούτο μια δύναμη, ο Δίας τον τυφλώνει,
τον κατευθύνει. Στην εποχή κρίσης, ο
πλούτος παραμένει εκεί δυναμικά. Βλέπω
τους ανθρώπους να αναρωτιούνται αν τα
πράγματα θα γίνουν όπως πριν. Αν θα
καταφέρουμε να συντηρήσουμε αυτό που
είχαμε. Να ξαναγυρίσουμε πίσω. Δε μάθαμε,
δε σκεφτήκαμε να πετάξουμε το περιττό.
Να μοιραζόμαστε το επιπλέον. Η ζωή θέλει
να συντηρηθεί.
Συνεργάζεστε
με το πρόσωπο ταυτόσημο με παιδικές
αναμνήσεις, με τραγούδια παιδικών μας
χρόνων, πώς είναι η καθημερινή σας τριβή;
Αντιπροσωπεύει,
όντως, ένα κομμάτι παιδικό, κάτι αφύλαχτο
αλλά και έντονα παρεξηγήσιμο. Είναι
ένας ζωντανός άνθρωπος, με αυθόρμητες
παιδικές αντιδράσεις. Τρέφω ένα ψυχικό
θαυμασμό στο πρόσωπό του και με τιμά η
άψογη συνεργασία μας.
