Φέτος μας έπιασε μια νοσταλγία για το ένδοξο Ελληνικό μουσικό παρελθόν.
Πάρος, 1971. Φωτογραφία του Στέλλα Ζαχαρία από το αρχείο του μουσείου Μπενάκη
Θέλετε λίγο το ότι κάθε πέρυσι και καλύτερα, λίγο η αναβίωση ήχων που συμβαίνει τελευταία σε πολλά μουσικά είδη, είπαμε να συμπεριλάβουμε κι' εμείς στα 10 τραγούδια για το καλοκαίρι, μερικά διαμάντια της Ελληνικής δισκογραφίας από εκείνες τις όμορφες εποχές του 70' και του 80'. Μαζί τους βέβαια, προτάσεις από φρέσκες μουσικές κυκλοφορίες, με αξιόλογα κομμάτια από διάφορες κατηγορίες.
Και μιας και αναφερθήκαμε στο παρελθόν, ας θυμηθούμε για λίγο εκείνα τα χρόνια. Τις εποχές που καλοκαίρι για τα παιδιά της ηλικίας μας σήμαινε 30 μέρες διακοπές στη Χαλκιδική, σήμαινε μπολάκια με καρπούζι και φέτα, δροσερούς καφέδες στο μπαλκόνι, καλαμπόκι στα κάρβουνα, παιχνίδι με φίλους μέχρι το πρωί, βόλτες ξυπόλυτοι ή με ποδήλατα, παραλίες και έρωτες εφήμερους και μη. Ένα από τα πιο ρομαντικά, αλλά, εξίσου παράξενα πράγματα που θυμάμαι να μου συμβαίνουν εκείνη την εποχή, είναι οι γνωριμίες με τους έρωτες του καλοκαιριού. Παράξενα για τα δεδομένα του σήμερα, επειδή ευτυχώς δεν υπήρχε το facebook και τα κινητά και αυτά τα φλερτ παρέμεναν αληθινά. Κορίτσια που μπορεί να συναντούσαμε και πάλι το επόμενο καλοκαίρι στα ίδια μέρη. Η μόνη επαφή που μπορούσαμε να κρατήσουμε τότε, ήταν μια διεύθυνση, ένα σταθερό τηλέφωνο (το οποίο δεν βρίσκαμε και το θάρρος να σηκώσουμε εύκολα) ή μια υπόσχεση, ότι θα τα πούμε του χρόνου και πάλι εκεί.
Η γειτονιά, κάθε φορά που επιστρέφαμε από τις διακοπές, φάνταζε αλλαγμένη. Πράγμα που έδειχνε το πόσο ανέμελα και χωρίς σκοτούρες είχε περάσει ο καιρός. Θα μου πεις, παιδιά ήμασταν, πόσες σκοτούρες πια; Κι όμως, τα παιδιά του σήμερα είναι διαφορετικά, το καταλαβαίνεις από περιγραφές φίλων γονέων, το βλέπεις στις γειτονιές, η αίσθηση αυτής της απεριόριστης ελευθερίας έχει χαθεί.
Σαντορίνη, 1962. Φωτογραφία του Ιωάννη Λάμπρου. Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη
Όπως και να 'χει, το φετινό καλοκαίρι έχει ωριμάσει και ήδη βρίσκεται στον Ιούλιο.
Ας το χαρούμε, γιατί τελικά τι μένει να θυμόμαστε από αυτή τη ζωή; Ήλιους, παγωτό χωνάκι, γρατζουνισμένα γόνατα, αλμύρα από τη θάλασσα και μουσικές από κασέτες. Καλές διακοπές!
George Hadjinassios – Το Αγκίστρι (The Hook)
Ο Θεσσαλονικιός Γιώργος Χατζηνάσιος, είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες, γεννημένος το 1942. Πιανίστας με ιδιαίτερη κλίση στη τζαζ και με ταλέντο που φάνηκε πως διαθέτει από πολύ μικρή ηλικία, δημιούργησε μερικά από τα πιο αξιόλογα LP για την Ελληνική δισκογραφία συνολικά. Με 45 δίσκους, μουσικές για θεατρικά έργα και τηλεόραση, 38 Soundtracks και έργα συμφωνικής μουσικής, αποτελεί ένα τεράστιο μουσικό κεφάλαιο για την Ελλάδα.
Ένα από τα soundtracks που δε θα ξεχάσω ποτέ και που άκουσα για πρώτη φορά κάποιο καλοκαίρι στο κασετόφωνο του πατέρα μου, ήταν αυτό του αστυνομικού θρίλερ The Hook «Το Αγκίστρι», του Ερρίκου Ανδρέου από το 1975.
Η ιστορία χάνει τις ρίζες της μέσα στα χρόνια για το πόσο τελικά συνδέεται με το μικρό νησί του Αργοσαρωνικού, αφού κατά το μεγαλύτερο μέρος του διαδραματίζεται εν πλω και ντουμπλαρισμένο σε τέτοιο βαθμό, που είναι αδύνατον να χάσεις κομμάτια της πλοκής του. Ένα ακόμη έγκλημα, (πλούσιος σύζυγος – νεαρή σύζυγος – εραστής).
Με την πανέμορφη Γερμανίδα Barbara Bouchet του «Casino Royale» (με ντουμπλάζ από την Ολγα Καρλάτου) και γεύση από soft ερωτικές σκηνές, το «Αγκίστρι» προσεγγίζει ένα θρίλερ με αγωνία, αρκετό ιδρώτα, γεμάτο με θάλασσα και επικίνδυνο ελληνικό καλοκαίρι. Αυτό που θα μείνει, είναι η μουσική του Γιώργου Χατζηνάσιου, ένα κομψοτέχνημα 70's ανεμελιάς που φέρνει κάτι από την εγγενή θλίψη που κρύβουν μέσα τους τα καλοκαίρια. Όλο το soundtrack
ΕΔΩ.
Μίμης Πλέσσας – Μια Ελληνίδα Στο Χαρέμι
1971, Φίνος Φίλμ, Γιάννης Δαλιανίδης, Ρένα Βλαχοπούλου, Χρόνης Εξαρχάκος και μια από τις πιο ξεκαρδιστικές ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου, γεμάτη ευτράπελα, σε μουσική του αγαπημένου μας Μίμη Πλέσσα. Μουσικές συνυφασμένες με το καλοκαίρι, όπως και αν το βίωνε ο καθένας μας. Είτε στις εξοχές, είτε στην αυλή του σπιτιού στο χωριό, είτε ακόμη ακόμη με την τηλεόραση με τεντωμένο το καλώδιο όσο πάει, για να φτάνει να βγει στη βεράντα, στα δροσερά.
Η Ρένα, εργάζεται σκληρά για να συντηρήσει τους δύο τεμπέληδες αδελφούς της (Χρόνη Εξαρχάκο και Βαγγέλη Σειληνό). Πηγαίνουν στη Ρόδο, όπου η Ρένα εργάζεται ως μέντιουμ και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Η εμπλοκή της όμως στα αισθηματικά του παλιού της εργοδότη, θα την αναγκάσουν να φύγει ξανά για να καταλήξει στο χαρέμι ενός εμίρη, στον οποίο θα αποκαλύψει μια συνωμοσία εις βάρος του και εκείνος εντυπωσιασμένος θα την πάρει ως μοναδική του γυναίκα. Εδώ, ένα εντυπωσιακό τζαζ ορχηστρικό κομμάτι με το σαξόφωνο του Φ. Τσεμπερούλη, ενώ όλο το sountrack περιλαμβάνει shake κομμάτια που μέχρι και σήμερα χορεύονται από τους λάτρεις του είδους.
Γιάννης Σπανός – Πάρτυ
Η ταινία Συμπόσιο του 1972, με θέμα τον έρωτα και την ομοφυλοφιλία, είναι έργο του σκηνοθέτη και συγγραφέα Δημήτρη Κολλάτου. Το Πάρτυ, κρατάει μέσα του όλα τα neo-funk στοιχεία που αρκετοί Έλληνες μουσικοσυνθέτες της εποχής, άρχισαν να χρησιμοποιούν ευρέως. Πνευστά και πλήκτρα είναι αυτά που κυριαρχούν σε μια εντελώς uptempo δημιουργία, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχες του εξωτερικού. Το κομμάτι, είναι το τελευταίο του LP για το soundtrack της ταινίας που επιμελήθηκε ο μεγάλος Γιάννης Σπανός. Το Συμπόσιο παίχτηκε και στη Γαλλία και παρότι απέσπασε διφορούμενες κριτικές, η μουσική του θεωρήθηκε από όλους ένα αριστούργημα.
Ο Γιάννης Σπανός γεννήθηκε το 1943 στην Κορινθία και είναι ένας από τους κύριους εκπροσώπους του λεγόμενου Νέου Κύματος για τη μουσική. Κατά την άποψη μου, Ο Κος Σπανός, ανήκει σε εκείνους τους λίγους ολοκληρωμένους συνθέτες που διαθέτουν την απαραίτητη διακριτικότητα, σεμνότητα και το πλήθος των μουσικών επιλογών, τιμώντας έτσι την Ελληνική μουσική σκηνή όλα αυτά τα χρόνια. Πόση αξία αποκτά η παρουσία μέχρι και σήμερα στα μουσικά πράγματα ενός τόσο προσηνή δημιουργού, που έχει δώσει τραγούδια όπως το Μια αγάπη για το καλοκαίρι για τη Καίτη Χωματά, ή το Αριστοτέλους για την Αλεξίου; Τεράστια φυσικά.
Κάποια από τα λόγια του που δε θα ξεχάσω, από μια συνέντευξη του πριν μερικά χρόνια, είναι: «Έχω ένα ελάττωμα. Όταν κάνω έναν δίσκο δεν τον ξανακούω. Φοβάμαι ότι θα βρω λάθη. Και πάντα σκέφτομαι τον επόμενο που θα κάνω και σ' αυτόν αφοσιώνομαι σαν να ξεκινώ τώρα. Όχι σαν κατασταλαγμένος. Άλλωστε, ποτέ δεν ξέρω πώς θα πάει ένα τραγούδι: όσες φορές πόνταρα σε κάποιο, ο κόσμος διάλεγε ένα άλλο». Όλο το soundtrack
ΕΔΩ.
Το ελληνικό καλοκαίρι 1955, παραλία Asteria Γλυφάδα, Αθήνα. Φωτογραφία του Δημήτρη Χαρισιάδη από το Φωτογραφικό αρχείο του μουσείου Μπενάκη.
Peder – Black Snow
O Δανός Peder Pedersen, είναι ένας παλιός μας γνώριμος, πίσω στο 2010 οπότε και τον γνωρίσαμε από τον δίσκο Dirt & Gold και ένα από τα αγαπημένα μας κομμάτια τότε, το Light years. Με μία ενδιάμεση στάση το 2013 και το (μόνο σε ψηφιακή μορφή) Ghost Of A Smile, επιστρέφει φέτος με ένα αξιολογότατο jazzy-electronic LP που επέλεξε να κυκλοφορήσει ουσιαστικά σε τρεις διαφορετικές μορφές. Την Original, την instrumental και μια ακόμη όπου στα φωνητικά βρίσκουμε διάφορους Δανούς επίσης καλλιτέχνες και φίλους του.
Ο ήχος του άλμπουμ, παραπέμπει σε τεχνοτροπίες από David Lynch ή τουλάχιστον έτσι ακούγεται μέχρι τη μέση του. Μπορεί εμείς να διαλέξαμε το Black Snow σε ρυθμούς swing, αλλά η νέα δουλειά του Peder, Come With Me, είναι γεμάτη μελαγχολικούς ήχους με εμπνεύσεις από τα 50's. Η ηχογράφηση συνολικά είναι μια επιστροφή σε πιο σκονισμένους και πειραματικά απελευθερωμένους ήχους, όπως αυτούς του ντεμπούτου και βραβευμένου του άλμπουμ στην Ubiquity Records And He Just Pointed To The Sky του 2007. Αυτό θα είναι το τέταρτο σόλο άλμπουμ του και το πρώτο του σε βινύλιο και μάλιστα σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων.
Ο ιδιαίτερα ταλαντούχος καλλιτέχνης μετατοπίζεται με ευκολία ανάμεσα σε διάφορους κλάδους της τέχνης. Ο Peder έχει συνθέσει μουσική για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση (Wolfpack, Breaking Bad). Είναι επίσης βραβευμένος σκηνοθέτης και ηθοποιός, ενώ πρόσφατα πρωταγωνίστησε σε ταινία μικρού μήκους του Daniel Kragh Jacobsen, για την εταιρία της Ford. Όλο το άλμπουμ
ΕΔΩ.
Jonathan Jeremiah – Rosario
https://open.spotify.com/track/2IRm43sbOcMy7ijyW1D7ya
Το 2010, ο Βρετανός Jonathan κυκλοφόρησε τον τέλειο ραδιοφωνικό soul-folk δίσκο A Solitary Man. Δυο χρόνια αργότερα, το 2012, αναζήτησε λίγη περισσότερη προβολή με τον Gold Dust και τη συνεργασία του με την London Metropolitan Orchestra. Τον Μάρτιο του 2015, αναρωτιόμασταν τι θα μας επιφυλάσσει η νέα του δουλειά, ξέροντας πως ετοίμαζε live ηχογραφήσεις και χρήση αναλογικής ταινίας για το σκοπό αυτό.
Ο Βαρύτονος, ήρθε με μελωδίες γλυκύτατες, ακουστικές κιθάρες που σκίζουν τα αυτιά, soulfull-retro ατμόσφαιρα και ορχηστρικές μουσικές που προκαλούν συγκίνηση. Ο Jonathan πέτυχε να δημιουργήσει μια σπουδαία ψευδαίσθηση (όχι με την έννοια της απάτης). Τα τραγούδια του μοιάζουν να γράφτηκαν και να ηχογραφήθηκαν πίσω στα 60's, κάτι που πρώτη φορά συναντάμε στον τρόπο γραφής του. Αν υπάρχουν δυο λόγοι που αυτό το άλμπουμ είναι από τα αγαπημένα της περυσινής χρονιάς, είναι το απίστευτης σύνθεσης Rosario, το οποίο και διαλέξαμε για τη δεκάδα και το Walking on Air. Rosario, ίσως το ομορφότερο soul-folk κομμάτι του 2015, χωρίς συναγωνιστή. Με πηγαία έμπνευση, ορχηστρική πανδαισία και αυτή τη μαγική ανεξήγητη απλότητα, που ποτέ δε θα σε αφήσει να εξηγήσεις την τελειότητα του. Ρομαντισμός, ωριμότητα, μουσική άποψη. Τι άλλο να ζητήσει κάποιος από έναν δίσκο ; Όλο το άλμπουμ
ΕΔΩ.
Gabriel Bruce – Come All Sufferers
https://open.spotify.com/track/5brw1u61K1fmTDUn7tONCS
Αύγουστος του 2012 και ίσως μια από τις ανακαλύψεις της χρονιάς, συμβαίνει λίγο πριν ξεκινήσει η ραδιοφωνική σεζόν. Ο Βρετανός Gabriel Bruce είναι παντελώς άγνωστος αλλά αυτό ακριβώς είναι που κάνει το πράγμα πιο ενδιαφέρον. Η φωνή του στο
Only One θυμίζει κάτι ενδιάμεσα σε Matt Berninger, Leonard Cohen και Mark Lanegan σε νεαρή ηλικία. Το σοκαριστικό παρόλα αυτά, δεν είναι καν αυτός ο μαγικός συνδυασμός. Ένα χρόνο αργότερα και παρά το χαρισματικό πρώτο του LP Love in Arms 2013, ο Gabriel παραμένει στην αφάνεια.
Λίγο μετά την σχεδόν υποτονική επικοινωνία της πρώτης του κυκλοφορίας, ο καλλιτέχνης αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα υγείας που κοντεύουν να τον αποκλείσουν σχεδόν τελείως από τη μουσική καριέρα. Ο ίδιος όμως, δε το βάζει κάτω και τον Μάρτιο της φετινής χρονιάς, φέρνει στη δημοσιότητα έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2016, μέχρι στιγμής. Αμιγώς θεατρικός και σχεδόν αλάθητος φωνητικά, ντύνει μουσικά μερικούς πραγματικά εμπνευσμένους στίχους για τα έντεκα νέα του τραγούδια. Το Come All Sufferers δεν περιέχει ούτε ένα όμοιο με κάποιο άλλο κομμάτι του δίσκου, ενώ τα είδη της μουσικής του μπλέκονται με τρόπο παράξενα πειραματικό. Spoken word, brum beats, disco-pop, soulful, slow tempo, dark, όλα μαζί σε άλλοτε συγκινητικές και άλλοτε ξεσηκωτικές στιγμές για έναν πληρέστατο συναισθηματικά και ηχητικά δίσκο. Ίσως να είναι λάθος να προτείνουμε ένα και μόνο κομμάτι από αυτό το LP, αφού συνολικά είναι ένα συναρπαστικό μουσικό ταξίδι, από το οποίο δεν αξίζει να απομονώσεις ή να ξεχωρίσεις κανένα στοιχείο. Μπράβο στον κύριο Bruce, που κατάφερε να μας κάνει εκτός από το να αγαπήσουμε τον δίσκο του, να σκεφτούμε και να νιώσουμε επιτέλους κάτι για ένα άλμπουμ φέτος. Όλο το άλμπουμ
ΕΔΩ.
Plants and Animals – Flowers
Το indie rock ως είδος, είναι σαφώς από παρεξηγημένο έως και μπερδεμένο στο μυαλό κάποιων. Κανείς για παράδειγμα, δεν λέει πως οι Radiohead δεν ανήκουν στο indie rock αλλά και πάλι κανείς δε μπορεί να πει τι ακριβώς είναι. Αν βέβαια δεν ήταν τόσο απροσδιόριστοι, δεν θα ήταν αυτοί που είναι. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξη μου, όταν ξεκίνησα να ακούω τη νέα δουλειά των Καναδών Plants and Animals. Μέσα στον δίσκο τους Waltzed In From The Rumbling υπάρχουν κομμάτια που μοιάζουν με το Airbag ενώ το We Were One που ανοίγει τον δίσκο, δε μπορεί να ξεκολλήσει από το μυαλό μου ως καθαρή επιρροή από Bowie σε συνδυασμό με Radiohead. Ίσως οι απότομες αλλαγές στα όργανα, η χροιά της φωνής, οι αιθέριες αρμονίες και το μόνιμο φλερτ με τον πεσιμισμό, να φταίνε για τη σύγκριση αλλά τελικά σημασία έχει πως η τέταρτη δουλειά των Καναδών, είναι εξαιρετικά φιλόδοξη.
Ο δίσκος σίγουρα είναι pop, αλλά τι pop ; Μάλλον ορχηστρική, σίγουρα μελωδικότατη και με βεβαιότητα μια μίμηση των φωνητικών σκέρτσων του Yorke. Ή μήπως ακούω πολύ Readiohead τελευταία ; Ας έχει. Τραγούδια όπως το ψυχεδελικό Stay, ή το μεγαλειώδες Je Voulais te Dire, που είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, αποδεικνύουν πως ο δίσκος είναι πολύπλευρος, γι' αυτό και μας εκπλήσσει από τραγούδι σε τραγούδι. Είναι απόδειξη για μια σοβαρή προσπάθεια από ένα συγκρότημα που παρέμεινε πιστό στο είδος που υπηρετεί εδώ και μια δεκαετία, παρότι άλλοι μεγάλοι συμπατριώτες τους της indie rock, άλλαξαν, πειραματίστηκαν και τελικά απογοήτευσαν (Arcade Fire). Το Flowers, ως προτεινόμενο κομμάτι για την καλοκαιρινή δεκάδα, νομίζω τα καταφέρνει περίφημα. Επαρκώς μελωδικό και με πιάνο και ukulele να δίνουν τη δική τους χροιά, αφήνει τη δική του σφραγίδα στον δίσκο και τη λίστα. Όλο το άλμπουμ
ΕΔΩ.
Little Tybee – Golden Delilah
Αγαπητοί μου από την Atlanta των Η.Π.Α, νομίζω πως μόλις ήρθε η ώρα σας να ακουστείτε. Δεν είναι μόνο τα τρία άλμπουμ που από το 2007 έχουν επιμεληθεί με τον καλύτερο τρόπο, είναι που έχουν οργώσει όλη τη χώρα από κάτω μέχρι πάνω για να παίζουν live αυτή την υπέροχη folk-rock μουσική. Δεν ακούει μόνο folk όμως κανείς στις συνθέσεις τους, παρότι αυτό είναι το κύριο στοιχείο τους (βιολί, ηλεκτρακουστικές κιθάρες, βιμπράφωνα). Το στιλ τους ξεκινά από της παρυφές της indie rock, μπορεί να στολιστεί και με λίγη ψυχεδέλεια και να φτάσει μέχρι και τη τζαζ. Οι Little Tybee είναι από αυτές τις μπάντες που ο άνθρωπος πίσω από το μικρόφωνο δεν αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο (εδώ ο Brock Scott), είναι όμως ο πιο κατάλληλος για αυτή τη δουλειά. Δε μπορώ να ξέρω πόσες οκτάβες πάνω από το νορμάλ μπορεί να πιάσει αυτή η τόσο ευαίσθητη φωνή, ξέρω μόνο πως δένει απίστευτα καλά με το σύνολο.
Όσο ο δίσκος βρίσκεται στο replay στον υπολογιστή, (το βινύλιο ακόμα αργεί), προσπαθώ να κάνω τις απαραίτητες-φετιχιστικές συγκρίσεις με ήχους άλλων συγκροτημάτων. Ναι, ακούω και Nirvana και άλλες πολλές folk μπάντες. Αυτό που όμως κάνει τόσο ελκυστικό αυτή το συγκρότημα, είναι το πόσο χρήσιμο είναι κάθε μέλος του για να παραχθεί αυτό το αποτέλεσμα πανδαισίας. Η μουσική των Αμερικανών είναι ίσως ότι πιο ελπιδοφόρο και πρωτότυπο μπορεί να ακούσει κανείς από δημιουργούς της γενιάς μας. Δεν έχω ακούσει ούτε ένα τραγούδι τους από το παρελθόν αλλά θα το κάνω για ένα λόγο: Για να καταλάβω ποια είναι η μουσική λογική (;) συνέχεια αυτής της μαγικής ομάδας και το πως έφτασε να γράφει τόσο αριστουργηματικά. Original, δικές της εμπνεύσεις, ούτε αντιγραφές, ούτε samples. Ένα δείγμα και πάλι από αυτή την υπέροχη κυκλοφορία που ίσως στην Ευρώπη να περάσει στα αζήτητα, το συγκινητικό Golden Delilah, με βιολί που αγγίζει ευαίσθητες χορδές και τον Brock να δίνει ρέστα με τα φαλτσέτα του. Όλο το άλμπουμ που ακούγεται μονορούφι,
ΕΔΩ.
Eli Paperboy Reed – Movin'
Πάμε και στον blues-soul-funk δίσκο του φετινού καλοκαιριού. Αν και το Movin δεν αποτελεί σύνοψη του, αφού υπάρχουν και σαφώς πιο έντονες στιγμές στα 11 κομμάτια του. Η περίπτωση του κατά κόσμον Eli Husock, δεν είναι και τόσο ασυνήθιστη. Από το nickname του (το παιδί που μοιράζει τις εφημερίδες), το ότι μεγάλωσε στην περιοχή του Missisipi, μέχρι και το ότι μικρός τραγουδούσε gospel σε τοπικές εκκλησίες, όλα συνηγορούν στο ότι η σημερινή του εξέλιξη κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Σημειώστε πως ο ίδιος γεννήθηκε σε Εβραϊκή οικογένεια στην περιοχή της Βοστόνης αλλά η gospel κουλτούρα πέρασε μέσα του κυρίως λόγω της μουσικής καταγωγής της και όχι της θρησκευτικής. Άλλωστε, σε κανένα σημείο της νέας του δουλειάς, δεν αφήνει το παραμικρό υπονοούμενο για σχετικές προτιμήσεις.
Αντιθέτως, φαίνεται να ζει και να υποστηρίζει με όλες του τις φωνητικές δυνάμεις τη μουσική του εκκλησιαστική-gospel παιδεία. Κομμάτια όπως τα Cut Ya Down και The Strangest Days, είμαι σίγουρος πως χτύπησαν κόκκινα στην κονσόλα της ηχογράφησης. Και αν δεν ήταν γραμμένο με ειλικρίνεια και πνευματικότητα το My Way Home, θα ήταν απλά μια ακόμα προσπάθεια εντυπωσιασμού, στον φασαριόζικο κόσμο της funk. Όμως ο Eli έχει επιμεληθεί με όλη την έννοια της λέξης τους στίχους του, πνευματικά πάντα. Στίχους όπως αυτούς στο ομότιτλο κομμάτι My Way Home, έχουμε συναντήσει αμέτρητους. When my way gets dark, I know you'll guide me / When my road is rough, you'll see me through, τραγουδά ο Αμερικανός. Κι όμως, ο τρόπος του καλλιτέχνη καθοδηγείται από την ίδια τη πίστη του στη μουσική αυτή που εν τέλει τον μεταμορφώνει σε κάτι άλλο. Όλο το άλμπουμ
ΕΔΩ.
Lost Tapes – Girls
Γίνεται να λείπει η dream pop από μια καλοκαιρινή λίστα ; Όχι βέβαια ! Τους γνωρίσαμε το 2014, από το πρώτο τους single που τότε είχε κυκλοφορήσει και σε 7ιντσο, το Rubber Bracelet, αποφασίσαμε να τους παρακολουθούμε και καλά κάναμε από ότι φάνηκε. Οι Lost Tapes είναι οι Pau Roca και RJ Sinclair, Ισπανοί από Βαλένθια και Βαρκελώνη αντίστοιχα, που γράφουν αυτή τη γλυκιά pop μουσική με τη μελαγχολική υφή που καθόλου δεν μας ξενίζει. Το όνειρο πάντα περιείχε μεγάλες δόσεις νοσταλγίας και αναζήτησης. Οι δυο φίλοι, μοιάζει να ξέρουν πολύ καλά που πατούν, μουσικά πάντα. Ανάμεσα στις κιθάρες και τα πιάνα τους, διακρίνουμε πολλά ηχητικά στοιχεία από μπάντες όπως οι New Order, οι Primal Scream ή οι Field Mice. Και όταν πατάς σε δεκαετίες όπως τα 80's – 90's, είναι βέβαιο πως θα ισορροπήσεις.
Οι Ισπανοί στο πρώτο τους ουσιαστικά album, (οι προηγούμενες δουλειές τους ήταν singles και ένα EP), δεν ισορροπούν απλώς, καταφέρνουν και τη δημιουργία ενός δίσκου με δικές τους εμπνεύσεις που ακτινοβολεί και λάμπει. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε πως δεν συμπεριέλαβαν καμία από τις προηγούμενες single κυκλοφορίες τους, που ομολογουμένως τα πήγαν περίφημα. Οι ιδέες, τους περισσεύουν και αυτό είναι ολοφάνερο στα δέκα νέα κομμάτια που όλα τους έχουν τη δική τους ταυτότητα και αφήνουν εύκολα τη μελωδία τους στον ακροατή.
Οι Lost Tapes έγραψαν μάλιστα το Amanda & Grant, προς τιμή των Grant McLennan και Amanda Brown των The Go-Betweens, με ακουστικές κιθάρες που παραπέμπουν στα ζεστά και γνώριμα μέρη της Αυστραλίας. Για τη δεκάδα διαλέξαμε το Girls, που μάλλον ήταν και η αφορμή για να γίνουν γνωστοί σε πολλά Ευρωπαϊκά ραδιόφωνα. Ο τίτλος είναι Let's Get Lost, αλλά με τους Lost Tapes σίγουρα δε θα χαθούμε, θα τα ξαναπούμε σύντομα και με τον ίδιο ενθουσιασμό. Όλο το άλμπουμ
ΕΔΩ.
