Οι Lands of Dreams είναι ένας
περίεργος τόπος. Ένας τόπος όπου οι γάτες καμιά φορά έχουν υψηλότερα αξιώματα
από τους ανθρώπους. Ένας τόπος όπου στη βιβλιοθήκη του ίδιου του Θεού μπορεί να
βρει κανείς βιβλία αυτοβοήθειας. Ένας τόπος όπου η ποίηση του William Blake
συναντά το δομισμό του Roland Barthes και καμιά φορά μιλούν τόσο για την
κατάσταση της σύγχρονης Ελλάδας όσο και για την Αραβική Άνοιξη. Ένας τόπος όπου
δύο ομοφυλόφιλα τρολ μπορούν να ζήσουν τον έρωτά τους στην Ιθάκη των Αιθέρων.
Οι Lands of Dreams είναι ένα
σύμπαν όπου κάθε ιδέα που γεννήθηκε -ή και όχι- στα ανθρώπινα μυαλά, υπάρχει.
Και έχει πνοή και υπόσταση. Αυτό το ετερόκλητο σύμπαν, το γεμάτο από
αλληγορίες, αποτελεί σύλληψη του Ιονά Κυρατζή
ενός Έλληνα δημιουργού video games που ζει και δραστηριοποιείται στη Γερμανία.
Δεν ασχολείται ωστόσο, με εκείνα τα games που εμείς αποκαλούμε ΑΑΑ ή με
οτιδήποτε είναι ευρέως διαδεδομένο ή αποδεκτό από άποψη game play και
αισθητικής. Το ίδιο όμως ισχύει και για τους θεματικούς άξονες των τίτλων του.
Είναι από τους λίγους δημιουργούς
που παίρνουν ξεκάθαρη θέση αναφορικά με πολιτικά ζητήματα. Θα μπορούσε κανείς
εξάλλου ευθέως να πει πως είναι ένας στρατευμένος δημιουργός και όλα αυτά σε
μία εποχή που η σαφής πολιτική τοποθέτηση στα video games δεν συναντά μονάχα το
εμπόδιο του marketing αλλά και τους όρους και τις προϋποθέσεις των ιδίων των
μοντέλων διάθεσής τους.
Ναι. Υπάρχουν σαφείς διακρίσεις
στις πλέον διαδεδομένες ψηφιακές πλατφόρμες πώλησης εφαρμογών όπως το App
Store, που απαγορεύουν ρητώς τη διάθεση τίτλων με πολιτικό περιεχόμενο. Η απλή
σημειολογία εδώ μας μαθαίνει πως τόσο οι διανομείς όσο και πολλές φορές οι
ίδιοι οι developers δεν έχουν τη διάθεση να ανατρέψουν ένα συνειδησιακό
καθεστώς που εξυπηρετεί ακόμα τη νοοτροπία πως τα games είναι για παιδιά. Ο
οποιοσδήποτε μπορεί να επιχειρηματολογήσει φέρνοντας το παράδειγμα ορισμένων
ώριμων εμπειριών. Και δεν θα έχει καθόλου άδικο. Αλλά το πολιτικό σχόλιο λείπει
από τα games. Και όταν υφίσταται, συνήθως ή είναι κάτι χλιαρά φιλτραρισμένο μέσα
από πληθώρα συμβολισμών ή διατηρεί μία άτεγκτη πολιτική ορθότητα με το άγχος να
τοποθετηθεί σαφώς.
Ένα καλό παράδειγμα ΑΑΑ παραγωγής
που δεν φοβάται να κάνει πολιτικά σχόλια είναι το franchise της 4A, Metro. Αλλά
ακόμα και εκεί μιλάμε για σχόλια και νύξεις. Και όχι λεπτών ή αμφιλεγομένων
αποχρώσεων. Μιλάμε για βασικά πράγματα. Από την άλλη, πού μπορεί να εντοπιστεί
το όριο του κηρύγματος ή της κατήχησης σε ένα τόσο διαλεκτικό μέσο όσο και τα
βιντεοπαιχνίδια; Να μιλήσουμε για τον τρόπο που τα Bioshock αποδόμησαν τις
ιδεολογίες του 20ου αιώνα; Θα το κάνουμε κάποια στιγμή.
Για την ώρα ας εστιάσουμε στο
γεγονός πως για άλλη μια φορά έχουμε απαιτήσεις που ίσως και να ξεπερνούν τόσο
το μέσο όσο και τους αποδέκτες του. Καταλήγουμε αρκετά συχνά εκεί τελευταία ή
είναι ιδέα μου;
Ο Δημήτρης Ρέντζιος γράφει στοwww.authority.gr και, μαζί με τον Μάνο Βέζο,
παρουσιάζουν στοwww.amagiradio.comτην εκπομπή «The Grid».
