Η συνέντευξη με τον Κωνσταντίνο Βήτα είναι σαν βαθύ σκάψιμο στο ψυχισμό μας. Ηλεκτρονική μουσική, ποίηση, λόγια, σκέψεις που αντηχούν ένα αφιλόξενο αστικό περιβάλλον, μοναξιά, εξαθλίωση αλλά και ελπίδα για επιβίωση, αλλαγή μέσα μας και γύρω μας. “Είναι σαν τα βιβλία ποίησης που τα μεγάλα βιβλιοπωλεία τα έβαζαν στο υπόγειο. Κάποιες φορές το υπόγειο έχει κίνηση και άλλες λιγότερη.’’
Είστε ένας καλλιτέχνης χαμηλών τόνων που ωστόσο θεωρείστε ο δημιουργός
της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα. Πώς το βιώνετε;
Σ’ ευχαριστώ αλλά στην καθημερινότητά μου δεν αισθάνομαι έτσι. Η μουσική και η σύνθεση είναι ένας τρόπος ζωής και μια δύσκολη δουλειά που απαιτεί αφοσίωση, αυτοπαρατήρηση, χρόνο και πολλές εσωτερικές διεργασίες που μετατρέπονται σε ήχο, ρυθμό, λέξεις. Δεν είναι εύκολο.
Πρώτα έρχεται στην έμπνευσή σας η γραφή, τα λόγια, οι στίχοι ή η
σύνθεση μουσικής;
Κάθε φορά συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Κάποιες φορές ένα κομμάτι προκύπτει από αυτοσχεδιασμό, από μπασογραμμές, άλλες φορές μπορεί να έρχονται πρώτα οι στίχοι και να ψάχνεις ακκόρντα ή ένα κομμάτι στην κιθάρα το μετατρέπω σε ηλεκτρονικούς ήχους. Απλά
συμβαίνει και δεν έχει ιδιαίτερο νόημα ποιο έρχεται πρώτα ή μετά.
Σας χαρακτηρίζουν “ευαίσθητο και συναισθηματικά επίκαιρο”, κρίνοντας
τη δουλειά σας, τη λυρική έκφρασή σας. Ταυτίζουν την ψυχική εναπόθεση της
δουλειά σας με την ψυχοσύνθεσή σας. Αναπόφευκτο, βαθιά αληθινό ή αβίαστος
χαρακτηρισμός;
Είναι αναπόφευκτο γιατί νομίζω ότι το δημιουργικό έργο κάθε ανθρώπου ταυτίζεται ή αναδεικνύει την ψυχοσύνθεσή του, ό,τι δουλειά και να κάνει κάποιος. Για μένα η μουσική βγαίνει από την ψυχή, από το βίωμα, μόνο έτσι μπορώ να γράψω, αν αυτό λέει κάτι. Οι
χαρακτηρισμοί που αναφέρετε είναι κολακευτικοί, ίσως εννοούν τον τρόπο οπτικής
ή σύλληψης των θεμάτων.
Λένα Πλάτωνος, Στέρεο Νόβα, Κωνσταντίνος Βήτα. Το ελληνικό κοινό στο
σύνολό του βάζει στο περιθώριο τέτοιες μουσικές ή τώρα περισσότερο από ποτέ
βρίσκει καταφύγιο σ’ αυτές;
Το είδος αυτό της ηλεκτρονικής μουσικής που συνδυάζεται με την ποίηση κατά κάποιο τρόπο ήταν και είναι πάντα περιθωριακό. Είναι σαν τα βιβλία ποίησης που τα μεγάλα βιβλιοπωλεία τα έβαζαν στο υπόγειο. Κάποιες φορές το υπόγειο έχει κίνηση και άλλες λιγότερη.
Αστικό περιβάλλον, μοναξιά, εξαθλίωση, τα θέματά των τραγουδιών σας.
Στο κομμάτι από το άλμπουμ Αντήχηση, ‘’δεν είναι αργά/ κάποιος θα μάθει/κράτα
μου το χέρι’’. Τελικά επιβιώνουμε προσμένοντας την ελπίδα;
Ή η ελπίδα μας βοηθάει να επιβιώνουμε; Όπως και να’ χει, θέλω να είμαι αισιόδοξος και πιστεύω ότι πάντα οι άνθρωποι επιβιώνουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Τα θέματα των τραγουδιών μου περιγράφουν τις καταστάσεις που περνάμε όλοι σε δύσκολες συνθήκες. Με ενδιαφέρει πολύ αυτή η θεματολογία και νομίζω ότι η τέχνη γενικότερα πάντα με αυτά τα θέματα καταπιάνεται, για παράδειγμα το έργο του Ντοστογιέφσκυ είναι η βίβλος τέτοιων θεμάτων. Την Αντήχηση την έγραψα το πρώτο καλοκαίρι της βαθιάς κρίσης στην Αθήνα. Τα δύο τραγούδια «Ένδεια» και «Ατέλειωτα χρυσάνθεμα» είναι οι ανεμοστρόβιλοι της Αντήχησης και στα δύο υπάρχει αυτή η ανάγκη για εσωτερική αλλαγή. Το τραγούδι «Δεν είναι αργά» το έγραψα στο διάδρομο ενός νοσοκομείου για μια φίλη που περνούσε δύσκολες στιγμές και ένοιωσα ότι ήθελα να της δώσω μια ελπίδα. Η ελπίδα είναι σημαντική για κάθε άνθρωπο, στέκεται δίπλα στην ψυχή μας, μας δίνει δύναμη να κάνουμε μια σημαντική αλλαγή μέσα μας και γύρω μας.
Μουσικός, στιχουργός, συγγραφέας, φωτογράφος, ζωγράφος, videoartist. Λυτρωτικοί διέξοδοι σε μια γκρίζα πόλη;
Όλοι μας πιστεύω ότι έχουμε τις διεξόδους μας, δεν γίνεται διαφορετικά και ιδιαίτερα σε μια γκρίζα πόλη όπως λες. Δεν θα έλεγα ότι οι ιδιότητες που ανέφερες είναι λυτρωτικές διέξοδοι, για μένα είναι ανάγκη, είναι ο τρόπος που ζω και αντιλαμβάνομαι τη ζωή κάθε φορά, μέσα
από τα μάτια της μουσικής ή της γραφής ή της ζωγραφικής. Όταν θέλω να ξεφύγω λίγο από την καθημερινότητα μου αρέσουν τα βιβλία, σινεμά ή συναυλίες.
Έχετε δηλώσει ότι ‘’Το σώμα έχει παντού θέματα, σαν να μην αντέχει τον εαυτό του’’. Συμβιώνουμε με τους εαυτούς μας, τους εξελίσσουμε, τους αγαπάμε;
Ναι το είχα πει σε σχέση με τα γκάτζετ. Εννοούσα ότι μέχρι και τη δεκαετία του 90 φόραγες ένα μπλουζάκι και έβγαινες έξω. Ο ορισμός του κουλ ήταν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες πραγματικά κουλ. Την δεκαετία που διανύουμε για να βγεις έξω πρέπει να έχεις πάνω σου τεράστιο κινητό, ακουστικά, καλώδια, τάμπλετ και καθώς περπατάς βλέπεις τον κόσμο μέσα από το κινητό, το κουλ έχει αντικατασταθεί από την αφασία. Δεν ξέρω αν όλα αυτά μας βοηθάνε να εξελίσσουμε και να αγαπάμε τον εαυτό μας. Είναι μια άλλη εποχή βέβαια και χρειαζόμαστε χρόνο για να ερμηνεύσουμε και να δούμε τις επιρροές της.
Συναυλία στη Θεσσαλονίκη. Ο Κωνσταντίνος Βήτα, τι κουβαλάει μαζί του
για το κοινό της πόλης;
Τραγούδια παλιά και καινούρια, τραγούδια από την Αντήχηση, μουσικές που θα δονήσουν το σύστημα και θα απελευθερώσουν το είναι. Ένα πάρτυ με δυνατή μουσική και
χορό!
- Συνέντευξη στον Εξώστη, 2014
