Ο
Κωνσταντίνος Ασπιώτης, απόφοιτος του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, έχοντας
στο ενεργητικό του σπουδαίες παραστάσεις, επιχείρησε φέτος ένα σπουδαίο
διάβημα. Η απόφασή του να σκηνοθετήσει το Αρμαντέϊλ, ένα έργο 1.214 σελίδων
βικτωριανού χαρακτήρα, δείχνει τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου που μάχεται να
ξεπεράσει τον εαυτό του και να εξελιχθεί μέσα από την προσφορά του στο θέατρο.
Έχοντας δίπλα του τους καλύτερους των συνεργατών, δούλεψε σκληρά για να
δημιουργήσει μία παράσταση με ουσία και υπόσταση.
φωτογραφίες:Τάκης Λυκοτραφίτης
Ένας
νέος σκηνοθέτης σε ένα θέατρο με μεγάλη ιστορία. Νιώθετε την ευθύνη του να
παρουσιάσετε κάτι καλό και ουσιαστικό;
Το καλό είναι μία πολύ εύκολη
ταμπέλα που μπορεί να την προσδώσει κάποιος ίσως μετά την παράσταση. Όσον αφορά
το θέατρο προσπαθώ να αποδίδω πάντα κάτι ουσιαστικό όπου και να βρίσκομαι. Στο
συγκεκριμένο, στο Σύγχρονο Θέατρο, ένα περισσότερο γιατί είναι ένα θέατρο με
μεγάλης χωρητικότητας και γιατί έχει μεγάλη ιστορία, όχι σαν θέατρο αλλά ως
χώρος που έχουν παρουσιαστεί σημαντικές παραστάσεις του Εθνικού, αλλά και από την
εποχή του Γιώργου Κιμούλη. Από την άλλη πλευρά, επειδή λειτουργεί πλέον ως
καινούργια εταιρεία, υπάρχει άλλη μία ευθύνη, γιατί με έναν τρόπο ξεκινάει μία
νέα ιστορία πάνω στην παλιά.
Πολλοί νέοι σκηνοθέτες προσπαθώντας
να πετύχουν στοχεύουν σε οτιδήποτε ονομάζεται πρωτοποριακό. Θεωρείτε ότι αυτό
μπορεί να είναι μία παγίδα;
Δεν
ξέρω πως ορίζεται το πρωτοποριακό και πως μπορεί να ακολουθηθεί κάτι τέτοιο.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει σχολή σκηνοθεσίας, οπότε ένας άνθρωπος που θέλει να
ασχοληθεί με αυτό θα πρέπει να φύγει στο εξωτερικό. Εγώ δεν είχα ποτέ την
δυνατότητα να φύγω στο εξωτερικό, συνεπώς προσπαθώ όλα αυτά τα χρόνια να
συλλέγω μόνος μου πληροφορίες-μαθήματα από σημαντικούς σκηνοθέτες με τους
οποίους έχω συνεργαστεί. Όταν σκηνοθετώ δεν έχω στο μυαλό μου ότι αυτό θέλω να
είναι κλασσικό ή πρωτοποριακό, αλλά να σκηνοθετώ φαντασίες ανθρώπων λέγοντας
μία ιστορία στο τέλος της ημέρας.
Πως ορίζεται η επιτυχία για ένα νέο
σκηνοθέτη;
Υπάρχουν
πρακτικοί δρόμοι για να οριστεί η επιτυχία, όπως για παράδειγμα αν έχει κόσμο,
εάν έχει αποσπάσει καλές κριτικές, να αναγνωρίζεται η δουλειά όλων των
συνεργατών. Το να μιλάνε για την παράσταση, όχι με την μορφή διαφήμισης, αλλά
με τρόπο γόνιμο όπως συμβαίνει με το κοινό μετά την παράσταση. Αυτό είναι
επιτυχία για μένα, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Σκηνοθετείτε το Αρμαντέϊλ το οποίο
είναι αρκετά σκοτεινό, με πάθη και ίντριγκες. Υπάρχει διανοητική διέγερση ως
προς την παρουσίαση στο κοινό;
Πραγματικά
κάθε φορά που ασχολούμαι με κάτι είτε είναι φανταστικό είτε διασκευή δεν το
αντιμετωπίζω ως κάτι που δεν είναι ουσιαστικό ή εύκολο. Για μένα είναι δύσκολο
κάθε φορά. Δεν ξέρω τι είναι ένα πιο εύκολο έργο.
Υπάρχει κάποιος σκηνοθέτης που
έχετε ως πρότυπο;
Η
λέξη πρότυπο είναι μία λέξη που δύσκολα βγαίνει από τα δικά μου χείλη. Σίγουρα
υπάρχουν σκηνοθέτες που έχω θαυμάσει στο παρελθόν για την δουλειά τους από την
Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι ο Κάντορ, ο
Βαρλικόφσκι, ο Μαρμαρινός, ο Βογιατζής, ο Βουτσινάς, ο Λιγνάδης, ο
Λιβαθινός, ο Χουβαρδάς, αλλά και άλλων νεότερων σκηνοθετών όπως η
Ευαγγελάτου, η Αταριάν.
Στην Ελλάδα δίνονται ευκαιρίες σε
νέους καλλιτέχνες;
Στην
Ελλάδα, τα μισά πράγματα συμβαίνουν λόγω τύχης και τα άλλα μισά λόγω δουλειάς.
Υπάρχει και το πολύ σημαντικό κομμάτι του να κυνηγάς τις ευκαιρίες σου. Από κει
και πέρα, δίνονται ευκαιρίες από λίγους ανθρώπους. Φέτος έκανα με τους
συνεργάτες μου μία αρκετά μεγάλη προεργασία για το Αρμαντέϊλ, παρόλα αυτά αν
δεν μου δινόταν η ευκαιρία από το ίδιο το θέατρο και κυρίως από τον κ.
Οικονομίδη και τον κ. Τσακίρη, δεν θα μπορούσα να παρουσιάσω αυτήν την δουλειά.
Ποιο είναι το στοιχείο που
ξεχωρίζει έναν ηθοποιό από έναν σκηνοθέτη;
Ίσως
το ότι ο σκηνοθέτης είναι κάτω από τη σκηνή κι έχει τη συνολική ευθύνη του
όλου. Από την άλλη κι ο ηθοποιός έχει την ευθύνη και του εαυτό του και του
συνόλου. Δεν νοείται ο ηθοποιός για μένα να ενδιαφέρεται μόνο για την δική του παρουσία
και τον ρόλο του. Η διαφορά είναι πως ο ηθοποιός είναι επάνω στη σκηνή ενώ ο
σκηνοθέτης τον παρακολουθεί κάτω από αυτήν.
Ποιες είναι οι δυσκολίες που μπορεί
να αντιμετωπίσει ένας νέος σκηνοθέτης;
Θεωρώ
ότι η μεγαλύτερη δυσκολία ενός νέου σκηνοθέτη είναι να μπορεί να δοκιμάζει
πρακτικά τα πράγματα που έχει μάθει εμπειρικά από την δουλειά του ηθοποιού.
Μιλάω προσωπικά για τον εαυτό μου, διότι όπως προανέφερα δεν έχω συγκεκριμένη
εκπαίδευση πάνω στην σκηνοθεσία. Αλλά και να μπορεί να συμβουλεύει τους
συνεργάτες του σωστά, ούτως ώστε να προχωρούν σε έναν κοινό δρόμο. Οι δυσκολίες
που μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιος από εξωγενείς παράγοντες είναι αυτοί που
βρίσκονται λίγο-πολύ σε όλες τις δουλειές. Όπως παραδείγματος χάριν οι
ηθελημένες ή αθέλητες τρικλοποδιές, κάποιος που μπορεί να σου τάξει κάτι και
τελικά να μην στο δώσει. Από την άλλη όταν υπάρχει ένα πρόβλημα και καλείσαι να
το λύσεις σε κάνει πιο δυνατό.
Πείτε μας δύο λόγια για τους
συνεργάτες του Αρμαντέϊλ.
Για μένα οι συνεργάτες
μου είναι οι πιο σημαντικοί σ’ αυτήν την προσπάθεια. Το κυριότερο είναι πως οι
περισσότεροι είμαστε από την Θεσσαλονίκη, έχουμε γνωριστεί εκεί, ενώ πολλοί από
εμάς είμαστε παιδιά της σχολής του Κρατικού Θεάτρου. Επίσης, για αυτήν την
δουλειά ήρθε από την Θεσσαλονίκη η Δάφνη Τσακώτα για να μας βοηθήσει στην
κατασκευή των κοστουμιών, η οποία είναι μύθος στην δουλειά της και είναι μία
σπουδαία κατασκευάστρια κοστουμιών κι έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με το
Κρατικό Θέατρο. Βεβαίως δεν θα μπορούσα να
παραλείψω την εξαιρετική ομάδα του Guttenberg η οποία εξέδωσε το έργο
και συνέβαλε στην πραγματοποίηση της παράστασης.
έως 08 Απριλίου | Σύγχρονο Θέατρο – Εθνικό > Γκάζι – Βοτανικός – Κεραμεικός
