Μία κωμωδία διαχρονικά επίκαιρη του Domenico Strillone στο θέατρο Άρατος, στην Αθήνα.
Ο Γιώργος, αρχιτέκτονας στο επάγγελμα, και η σύζυγός του Μαρία προσκαλούν στο σπίτι τους τον Κυριάκο, έναν καθηγητή Θεολογίας και πολύ καλό φίλο του πρώτου. Με αφορμή την παρακολούθηση ενός σεμιναρίου, ο Κυριακός φεύγει από το χωριό όπου διδάσκει επί 19 συναπτά έτη και συναντά το ζευγάρι. Παρά τον ντροπαλό χαρακτήρα και τη σεμνή εμφάνιση του Κυριάκου, ο Γιώργος αποφασίζει να τον προξενέψει με την ξαδέρφη του Βέτα, μια εξωστρεφή γυναίκα που ντύνεται προκλητικά και αρέσκεται σε βραδινές διασκεδάσεις. Ο Κυριάκος γοητεύεται από τα θέλγητρα της Βέτας, ώσπου «ξεκουμπώνεται» και αποκαλύπτει τον πραγματικό του εαυτό.
Η παράσταση επιχειρεί να προβάλλει τη δυναμική της ανθρώπινης έκθεσης στον Άλλον, της υπέρβασης του εαυτού, της αμφισβήτησης των αστικών συμβάσεων και προκαταλήψεων και της παντοδυναμίας της αισθητηριακής προθήκης. Όπως υποστήριζε ο Μερλώ-Ποντύ στη Φαινομενολογία της αντίληψης «το αισθάνεσθαι είναι αυτή η ζωτική επικοινωνία με τον κόσμο, η οποία μας τον καθιστά παρόντα ως οικείο τόπο της ζωής μας». Για αυτή την κατανόηση του εαυτού μέσα από την ουσιαστική έλξη με τον Άλλον μας μιλάει ο «Κουμπωμένος», τη σκηνοθεσία του οποίου επιμελείται ο Κυριάκος Κατέχης, υποδυόμενος τον Γιώργο.
Τι σας ώθησε να επιλέξετε αυτό το έργο; Η ανάγκη να στείλω τα μηνύματα που περιέχει το έργο, ιδιαίτερα σήμερα όσο ποτέ, γιατί πιστεύω ότι η κοινωνία μας τα χρειάζεται.
Από την παράσταση μαθαίνουμε ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να
κάνει την προσωπική του επανάσταση.
Φυσικά. Αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να ξεκουμπωθεί.
Πείτε μας λίγα λόγια για τους ηθοποιούς, οι οποίοι
συμμετέχουν στην παράσταση. Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Γιάννη Μαλούχο;
Διάλεξα τους συναδέλφους μου, όταν έγραφα τον ΚΟΥΜΠΩΜΕΝΟ, καθώς τους φαντάστηκα να ενσαρκώνουν τους συγκεκριμένους ρόλους και νομίζω ότι πέτυχα τον στόχο μου.
Με τον Γιάννη έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν και φαντάστηκα ότι αν ενσάρκωνε τον πατέρα της Ελισάβετ θα ολοκλήρωνα επιτυχώς το cast όπως κι έγινε.
Πιστεύετε ότι οι κοινωνικές νόρμες και οι προκαταλήψεις
έχουν διογκωθεί τα τελευταία χρόνια της κρίσης;
Πιστεύω ότι στη γενιά μας έχουν χαθεί πολλές παραδοσιακές αξίες, ενώ δεν έχουν διαμορφωθεί σε νέο βαθμό οι νέες αξίες που θα αντικαθιστούσαν τις παλιές. Οι νέοι άνθρωποι αισθάνονται έναν αποπροσανατολισμό και καταλήγουν πολύ εύκολα στην απογοήτευση ή ακόμα και στην παραίτηση κι αυτό γιατί πολλά συναισθήματα γίνονται επίπεδα ή αλλιώς εφήμερα και χωρίς βάθος, οπότε αφήνουν χώρο στις προκαταλήψεις να τους εξουσιάσουν.
Ποιες είναι οι δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει
σήμερα ένας σκηνοθέτης και ηθοποιός; Πιστεύετε ότι αυξάνονται οι
απαιτήσεις του κοινού, που αποζητά μορφές εκτόνωσης και διαφυγής από την καθημερινότητα;
Φυσικά υπάρχουν δυσκολίες όταν έχεις να ανταπεξέλθεις και στους δύο ρόλους. Ο ρόλος του σκηνοθέτη περικλείει το σύνολο, ενώ του ηθοποιού απαιτεί αυτοσυγκέντρωση για την ερμηνεία του ρόλου.
Οπωσδήποτε ναι, αν και αρκετός κόσμος επιστρέφει στο παλιό, όπως στις ταινίες του παλιού κινηματογράφου. Δηλαδή τα παλιά μοτίβα τα παρουσιάζει ως καινούρια. Έτσι δίνω και μια απάντηση γιατί καταλήξαμε σ' αυτό το έργο που βασίζεται σ' αυτή την συνταγή.
Πώς αντιλαμβάνεστε την άποψη ότι για τον ηθοποιό η κωμωδία
ενέχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας σε σχέση με την τραγωδία;
Η κωμωδία έχει γρήγορο ρυθμό. Οπότε οι αντιδράσεις του ηθοποιού – στη σκέψη, στην κίνηση, στον λόγο – πρέπει να είναι γρήγορες, αυθόρμητες και σύμφωνα μ' αυτό που επιβάλλει η κατάσταση της σκηνής κι ο ρόλος του. Η τραγωδία βασίζεται σ' άλλες παραμέτρους με κύριο παρανομαστή το συναίσθημα. Απλά θέλω να επισημάνω ότι ένας κωμικός μπορεί να παίξει εύκολα και δράμα ή τραγωδία.
Μετράτε πάνω από 35 χρόνια πορείας στον χώρο του θεάτρου.
Κάνοντας έναν απολογισμό, ποιες είναι οι πιο σημαντικές στιγμές που θυμάστε;
Είμαι πολύ ικανοποιημένος ότι υπηρέτησα επάξια όλα τα είδη θεάτρου κι ότι έκανα άριστες συνεργασίες κι ας παρέμεινα στην αφάνεια. Ο στόχος μου ήταν πάντα να γίνω όσο το δυνατόν καλύτερος ηθοποιός και να υπηρετήσω την τέχνη με όποιο ταλέντο και αν προέβαλα – είτε του συγγραφέα, είτε του μουσικού, είτε του σκηνοθέτη, είτε του ηθοποιού… Σταθμός για μένα στην καριέρα μου ήταν η γνωριμία μου με τον Παντελή Βούλγαρη και η συμμετοχή μου στην ταινία Όλα είναι δρόμος.
Τι σημαίνει «ελεύθερο» θέατρο για σας; Ελεύθερο θέατρο στη Θεσσαλονίκη σημαίνει άδεια τσέπη ή αλλιώς ένα υπό τύπον χαρτζιλίκι. Σημαίνει όμως και πάθος να ερμηνεύσεις ρόλους που ίσως να μη σου δινόταν η ευκαιρία σε άλλο χώρο. Υπάρχουν αρκετά σχήματα στην πόλη μας που ακόμα τολμούν.
Τι θα συμβουλεύατε στις νέες γενιές ανθρώπων, που επιθυμούν
να ασχοληθούν με το θέατρο ή κάνουν τα πρώτα τους επαγγελματικά
βήματα;
Αν είναι σίγουροι για το ταλέντο τους, να συνεχίσουν. Ως πατέρας όμως θα έλεγα, αν έχουν εξασφαλίσει τα προς το ζειν, να το επιδιώξουν με όλες τους τις δυνάμεις.
Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν έως τις 5 Νοεμβρίου 2017 στο θέατρο Άρατος (Μοσκώφ 12 με Φράγκων)
Κείμενο: Domenico Strillone
Σκηνοθεσία: Κυριάκος Κατέχης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδρέας Γεβρεξούδης
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Βάσω Δήμογλου (Ελισσάβετ), Κυριάκος Κατέχης (Γιώργος), Γιάννης Μαλούχος, Χριστίνα Νασιάδου (Μαρία), Γιώργος Τούλης (Κυριάκος), Βενετία Ψωμιάδου (Ηλίας)
Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ και 5 ευρώ (μειωμένο)
Κρατήσεις στα τηλέφωνα: 6977 767 015 & 6944 962 881
