Από πάντα το ήξερα. Από πάντα ήμουν
σίγουρος. Είχα κάτι, a «special» quality που λένε, το οποίο μέχρι πριν από την
εφηβεία δεν μπορούσα να προσδιορίσω. Ένα αίσθημα ότι κάτι δεν κάνω σωστά. Μια
εμμονή ότι δεν λειτουργεί το μυαλό μου όπως θα
έπρεπε να λειτουργεί. Στην εφηβεία και κατόπιν ψαξίματος, το συνειδητοποίησα.
Είμαι ομοφυλόφιλος. Γκέι. Όσο περνούσε ο καιρός τόσο αυτή η νέα
ανακάλυψη έτρωγε τα σωθικά μου. Είχα ενοχές απέναντι στη ίδια μου την ύπαρξη.
Θεωρούσα ότι ως γκέι, πρόδιδα τους γονείς μου, τους παππούδες μου,
τους φίλους μου. Σε μια ηλικία όπου το σώμα υφίσταται αλλαγές και οι ορμόνες
αρχίζουν να παίρνουν μπρος, το άγχος και η υποτιθέμενη καταπίεση από πρακτικά
τα πάντα, είναι τεράστιο. Πόσο μάλλον όταν
κουβαλάς και αυτό το φορτίο της «ανωμαλίας» επάνω σου. Δεν χρειάζεται και πολύ
για να διαλυθείς σε 1000 κομμάτια…
Μεγαλώνοντας, ακούς για σεξ και
ντρέπεσαι που δεν αντιμετωπίζεις την ιδέα της πράξης με τον ίδιο τρόπο, όπως
όλος ο περίγυρός σου. Προκειμένου να αποδείξεις ότι είσαι
νορμάλ, προσπαθείς να κάνεις σχέση με κοπέλες και γιατί όχι, σεξ μαζί τους,
ακόμα και αν πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να λειτουργήσεις.
Και για ένα διάστημα αυτό σου προσφέρει μια εφήμερη λύση. Κανείς δεν πρόκειται
να σε υποπτευθεί αφού έχεις γκόμενα. Οι φίλοι σε θαυμάζουν και οι γονείς
φουσκώνουν από υπερηφάνεια που το αγοράκι τους έγινε άντρας. Μέχρι σε ένα
σημείο πιστεύεις και συ ότι «άλλαξες» ότι δεν περνούσες παρά μια φάση και ότι αυτό ήταν. Σου πέρασε. Έτσι συνέβη
και με μένα.
Σχέσεις? Πολλές. Σεξ? Αρκετό. Τίποτα
όμως δεν μένει κρυφό για πάντα. Η ισχυρή έλξη για το τι είσαι πραγματικά,
βγαίνει πάντα στην επιφάνεια. Ό,τι άνθρωπος και να είσαι. Όσο και
να προσπαθείς να καταπιέσεις τα αμαρτωλά πάθη σου, αυτά θα βγουν και θα σε
δαγκώσουν στα οπίσθια. Διότι πλέον δεν είσαι παιδί, αλλά
νεαρός ενήλικας.
Κρύβεσαι απ’ όλα και απ’ όλους.
Κόμπλεξ; Μήπως δεν θα έπρεπε ένας ομοφυλόφιλος να κρύβεται και να είναι
περήφανος γι αυτό που είναι και να τους γράψει όλους στα παλαιότερα των
υποδημάτων του; Αλήθεια; Ο γκέι φοβάται περισσότερο να εκφράσει ανοιχτά τον
έρωτά του απ όσο φοβάται η κοινωνία να αντικρίσει το θέαμα. Και πώς να το κάνει
αυτό, εφόσον υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα κάποιος καλοθελητής να το σφυρίξει στη
μαμά και στο μπαμπά ή ακόμα χειρότερα να σου πετάξουν πέτρα στο κεφάλι; Εδώ θα
πείτε, πως για να έχω ενοχικά αισθήματα και φόβους γι αυτό που είμαι, πάει να
πει ότι συνειδητοποιώ πως δεν είναι σωστό αυτό που κάνω και ότι πρέπει να «αλλάξω».
Χάρη στη κοινωνία μας, αλήθεια, το έχω ευχηθεί ένα εκατομμύριο φορές να
μπορούσα να το αλλάξω. Αλλά οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές και
προτιμούμε να αλλάξουμε όλο τον κόσμο παρά τον εαυτό μας. Βέβαια δεν είναι θέμα
το αν θέλω να αλλάξω και γιατί θέλω να αλλάξω, διότι απλούστατα δεν μπορώ. Και
όντως δεν μπορώ.
Δεν ισχύει εδώ το «Δεν υπάρχει δεν
μπορώ, υπάρχει δεν θέλω». Ζήτα από έναν εκ γενετής τυφλό να ανοίξει τα μάτια
και να δει.
Θέλει; Ναι.
Μπορεί; Όχι.
Για να μην παρεξηγηθώ,
να τονίσω πως δεν αντιλαμβάνομαι ούτε βιώνω πλέον την ομοφυλοφιλία ως ασθένεια
ή αναπηρία. Στέκομαι μόνο στον «εκ γενετής» χαρακτήρα της
και στο ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι επίκτητη.
Άρα σίγουρα δεν γίνεσαι γκέι, αλλά
γεννιέσαι. Κάποιοι επιστήμονες λένε ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουν διαφορετικά τα
χρωμοσώματά τους από τους ετερόφυλους. Ας πιάνονται και ας
χορεύουν και καλαματιανό τα χρωμοσώματα αν θέλουν. Μικρή σημασία έχει. Είμαστε
και εμείς άνθρωποι όπως και συ. Τι έχει ωθήσει την
κοινωνία να έχει στρεβλή εικόνα για την ομοφυλοφιλία; Μα φυσικά όλα αυτά που
πάνε πακέτο με την ομοφυλοφιλία εξαιτίας της ίδιας της κοινωνίας!
Οι γκέι που εκφράζουν δημόσια τις
προτιμήσεις τους, δικαίως το κάνουν και δεν πρόκειται να σου ζητήσουν την
άδεια. Όσο αφορά την δημόσια αιδώ, τι σε κάνει να νομίζεις ότι εσύ την τιμάς
περισσότερο όταν σχεδόν βγάζεις τα μάτια σου με τη
κοπέλα σου μες τη μέση του δρόμου; Έχετε σκεφτεί ότι όταν εκφράζετε ανοιχτά
τις, συνήθως πολύ άσχημες, απόψεις σας για τους ομοφυλόφιλους, το παιδί του
γείτονα, του αδερφού σας ή γιατί όχι, το δικό σας παιδί
μπορεί να είναι ομοφυλόφιλοι; Έχετε σκεφτεί ότι με κάθε λέξη σας το παιδί αντί
να στραφεί στον «ίσιο δρόμο» απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από εσάς, από
τον εαυτό του και από την ζωή που το περιμένει
στο μέλλον; Το πρόβλημα δεν μας αφορά μόνο όταν μας συμβαίνει. Δεν είμαστε
άτρωτοι, ούτε είμαστε η εξαίρεση. Το ξέρετε ότι το παιδί που σας ακούει εύχεται
να είχε πεθάνει μόνο και μόνο επειδή δεν θα μπορέσει ποτέ να σταθεί επάξια μπροστά στα στάνταρντ που έχετε
θέσει εσείς γι’ αυτό; Νομίζετε ότι τα λόγια μίσους και οι ιδεολογίες και τα στερεότυπα
που η κοινωνία παπαγαλίζει από το μεσαίωνα μέχρι σήμερα, θα αποτρέψουν το παιδί
σας από το να αποδεχτεί τη φύση του; Τα
ετεροφυλόφιλα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα γίνουν άκαρδα, σκληρά και με μηδαμινή
κατανόηση απέναντι στους συνανθρώπους τους, ενώ τα ΕΚ
ΓΕΝΕΤΗΣ, το τονίζω, ομοφυλόφιλα παιδιά θα υποφέρουν μέχρι να τους στείλουν
όλους στο διάολο. Και εκεί παίζουν 2 ενδεχόμενα: Είτε θα απελπιστούν σε
σημείο πού θα ζήσουν μια ψεύτικη ζωή, θα μισήσουν την ύπαρξή τους και μπορεί
ακόμη και να βάλουν τέλος στη ζωή τους όπως έχουν κάνει χιλιάδες «ανώμαλα»
παιδιά, είτε θα αποδεχτούν τον εαυτό τους,θα
θριαμβεύσουν και θα πετύχουν. Σε αυτή τη περίπτωση όμως μην περιμένετε κανένα
απολύτως ευχαριστώ. Σκέψου πριν κρίνεις, πριν καταδικάσεις και πριν μιλήσεις.
Κάποιος άνθρωπος που σε χρειάζεται και σε αγαπάει, έχει την ανάγκη σου. Μην τον απογοητεύσεις.
