Η πρώτη σκηνή σε μια παράσταση είναι αυτή που εγκαθιδρύει την σχέση πλατείας-σκηνής. Δημιουργεί μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα. Σε συντονίζει. Σε φέρνει στο εδώ και το τώρα της παράστασης. Σε κουρδίζει κατάλληλα. Εν ολίγοις η παράσταση σου συστήνεται και είναι σαν να σε παίρνει από το χέρι και να σου διηγείται την ιστορία της. Με ένα ρομαντικό καραόκε ξεκίνησε η παράσταση Φόβος, σε σκηνοθεσία της Έλενας Πέγκα. Πολύ ατμοσφαιρικά, πολύ ανάλαφρα. Είχε μουσική. Είχε ρομάντζο. Είχε βλέμματα. Είχε νόημα ανάμεσα στα κενά των λέξεων. Μια εξαιρετική έναρξη. Η οποία συνέχισε με μια δυνατή ερωτική σκηνή, χωρίς λόγια, μόνο μουσική και δράση. Ωραία κίνηση. Ωραία ατμόσφαιρα. Ωραία ενέργεια. Ωραία μουσική. Μέχρι εκείνη την στιγμή η παράσταση δημιουργούσε μια πολύ καλή προδιάθεση για τα μελλούμενα. Από εκείνη την στιγμή και μετά ξεκίνησε ο λόγος. Από εκείνη την στιγμή και μετά ξεκίνησε η παράσταση να μην είναι αρκετή, να μην ''φτάνει'' ως την πλατεία.
Το κείμενο
Ας ξεκινήσουμε με το κείμενο. Η Έλενα Πέγκα (σε συνεργασία με την Μαριλένα Καβάζη στη μετάφραση και την Ορσία Σοφρά στην διασκευή) μας μετέφερε επί σκηνής το μυθιστόρημα του Στέφαν Τσβάιχ, ο Φόβος. Στον Φόβο παρακολουθούμε την οδύσσεια που βιώνει η Ιρένε, μια παντρεμένη γυναίκα, η οποία έχει εραστή και προσπαθεί με όλα τα μέσα να κρατήσει κρυφή την απιστία της αυτή, από τον σύζυγο της. Ο Φόβος μήπως αποκαλυφτεί την καταστρέφει λίγο λίγο, ώσπου στο τέλος μετατρέπεται σε ένα ερείπιο, έτοιμη να χάσει την ζωή της, παρά να ομολογήσει. Ο φόβος είναι η χειρότερη τιμωρία που θα μπορούσε να υποστεί.
Η διασκευή
Στην εποχή μας κυριαρχεί έντονα το φαινόμενο της θεατρικής μεταφοράς μυθιστορημάτων. Πολλοί σκηνοθέτες γοητεύονται από ένα μυθιστόρημα και μετρώντας τις δυνάμεις τους, θεωρούν ότι μπορούν να το επικοινωνήσουν θεατρικά με το κοινό. Το διασκευάζουν λοιπόν. Γνώστες του τι χρειάζεται η σκηνή, εμποτίζουν άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο το μυθιστόρημα με ''θεατρικά'' στοιχεία ώστε να μπορέσει να ''κρατήσει'' τον θεατή. Δύσκολο εγχείρημα, κατά την γνώμη μου. Εγχείρημα που πολύ εύκολα μπορεί να ξεφύγει από το μέτρο και να αποτύχει. Εξαιρετικά ενδιαφέρον ο Φόβος του Τσβάιχ, αναμφισβήτητα, αλλά όχι αρκετός για να ανέβει επί σκηνής, με την συγκεκριμένη σκηνική διασκευή, τουλάχιστον. Ο Φόβος της Ιρένε και όλα αυτά τα τρομερά πράγματα που της συνέβαιναν δεν έφτασαν ποτέ ως την πλατεία.
Η σκηνοθεσία
Η Έλενα Πέγκα υπογράφει και την σκηνοθεσία του Φόβου. Το παραπάνω κείμενο ήθελε κάτι παραπάνω στην σκηνοθεσία. Η σκηνοθετική σύλληψη και ο συγκεκριμένος θεατρικός κώδικας που επέλεξε δεν ήταν αρκετός. Η αρχή της παράστασης ήταν τόσο δυνατή. Τόσο πολλά υποσχόμενη για μια ανάλογη συνέχεια. Ανέπνεε η παράσταση στην αρχή. Μετά ήταν σαν να μπήκε στον αυτόματο πιλότο. Η σκηνοθεσία ήταν καθαρή και στοχευμένη, είπε την ιστορία ,αλλά δεν πέρασε την ιστορία στους κάτω. Όσον αφορά, την σκηνοθετική πραγμάτωση είχε ροή και πολύ καλές εναλλαγές. Ωραία χρήση της μουσικής και μια γοητευτική απλότητα. Η σκηνοθεσία δεν φλυαρούσε, δεν ήταν παραφορτωμένη. Ήταν καλά ζυγισμένη.
Οι ερμηνείες
Η Κατερίνα Μαούτσου ήταν σπιρτόζα και γεμάτη ζωντάνια ως εκβιάστρια. Η Κατερίνα Μισιχρόνη ερμήνευσε την Ιρένε λιτά, και όχι τάχα λιτά. Μπορούσες να διακρίνεις τις μεταπτώσεις και τις διαφορετικές θερμοκρασίες που ο Φόβος ζωγράφιζε στο πρόσωπο της. Ο Διαμαντής Καραναστάσης, στάθηκε στο ύψος του ρόλου του. Μας μετέφερε το κύρος του χαρακτήρα του, αφήνοντας να διακρίνουμε την ίδια στιγμή και τα ψεγάδια του. Ο Παναγιώτης Σούλης έφτιαξε ένα φλογερό εραστή, αρκετά καθαρό. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Αντώνη Δαγκλίδη ήταν καλαίσθητα, λιτά και λειτουργικά. Η μουσική του Ορέστη Τάνη εξαιρετική, μπόρεσε να ερμηνεύσει σωστά τις ανάγκες της εκάστοτε στιγμής και με τις μουσικές του να δημιουργήσει όμορφες ατμόσφαιρες. Η ερωτική σκηνή της παράστασης ήταν μια από τις καλύτερες στιγμές, χάρη και στην Ίρις Νικολάου που επιμελήθηκε την κίνηση.
***
