Ήταν 1955 όταν ο Σταύρος Ξενίδης και η Μαργαρίτα Λαμπρινού, δύο ανερχόμενα αστέρια του θεάτρου και του κινηματογράφου, αντάλλαξαν όρκους αιώνιας αγάπης. Εκείνος, ένας από τους σημαντικότερους καρατερίστες της γενιάς του. Εκείνη, μια αξιαγάπητη ηθοποιός με τσαγανό και λάμψη, την οποία εμπιστευόταν ακόμη και ο ίδιος ο Βασίλης Λογοθετίδης. Ήταν και οι δύο στο απόγειο της καριέρας τους. Και όμως, έναν χρόνο μετά τον γάμο, ήρθε ο χωρισμός.
Μπορεί να χώρισαν, όμως δεν ξέχασαν ποτέ ο ένας τον άλλον. Δεν ξαναπαντρεύτηκαν, δεν απομακρύνθηκαν ουσιαστικά. Είκοσι χρόνια αργότερα, η αγάπη νίκησε την περηφάνια και τους έφερε ξανά μαζί, στην ίδια εκκλησία, αυτή τη φορά πιο ώριμους, πιο δεμένους. Μαζί έκτοτε, μέχρι το τέλος.
Ο “πρώτος τζέντλεμαν του θεάτρου”
Ο Σταύρος Ξενίδης δεν ήταν ποτέ ο κραυγαλέος πρωταγωνιστής. Δεν χρειάστηκε να είναι. Ήταν ο υπόγειος άρχοντας του δεύτερου ρόλου, ο ηθοποιός που με ένα βλέμμα, ένα φρύδι σηκωμένο, ήξερε να λέει όσα δεν χώραγαν σε μια ολόκληρη ατάκα. Οι συνάδελφοί του τον αποκαλούσαν “πρώτο τζέντλεμαν του ελληνικού θεάτρου” — κι όχι άδικα. Με αρχοντιά, ευγένεια και βαθιά καλλιέργεια, δίδασκε ήθος όχι μόνο επί σκηνής αλλά και στα παρασκήνια.
«Αν εγκαταλείψω το σανίδι, θα σβήσω», έλεγε σε μια συνέντευξή του το 1996. Και πράγματι, αυτό το πάθος για την τέχνη ήταν που τον κράτησε όρθιο, ακόμα και όταν η υγεία του είχε αρχίσει να φθείρεται.
Ο τελευταίος σταθμός: το Γηροκομείο Αθηνών
Στα τελευταία χρόνια της ζωής τους, χωρίς απογόνους ή στενούς συγγενείς, το ζευγάρι αποφάσισε να αφήσει πίσω του το διαμέρισμα στο Φάληρο και να εγκατασταθεί στο Γηροκομείο Αθηνών. Όχι από ανάγκη, αλλά από επιθυμία να έχουν συντροφιά και φροντίδα. Εκεί, ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους της τέχνης και της τρίτης ηλικίας, πέρασαν τα ήσυχα, γαλήνια χρόνια της δύσης τους.
Ο Σταύρος Ξενίδης «έφυγε» την Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008, σε ηλικία 85 ετών, έπειτα από αλλεπάλληλα εγκεφαλικά επεισόδια. Η Μαργαρίτα, συντετριμμένη από τον χαμό του, άρχισε να παρουσιάζει σταδιακά συμπτώματα άνοιας. Από το 2012 και μετά, ζούσε πια σε έναν δικό της κόσμο — ίσως κάπου που τον είχε πάντα πλάι της.
Κι αν η ζωή δεν της επέτρεψε να τον έχει κοντά της με πλήρη συνείδηση, ο θάνατος της τούς ένωσε ξανά. Η Μαργαρίτα Λαμπρινού πέθανε την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2022 — ακριβώς 14 χρόνια μετά από εκείνον, την ίδια ημέρα. Λες και περίμενε εκείνη τη μέρα, για να κλείσει μαζί του τον κύκλο.
Μια ζωή σαν ταινία, μια αγάπη σαν σκηνή
Ο Σταύρος Ξενίδης υπήρξε υπόδειγμα ηθοποιού και ανθρώπου. Ό,τι κι αν έπαιζε – στρατιωτικό, αστυνομικό, αφεντικό, γείτονα ή περαστικό – το έκανε με τη βαθιά κατανόηση ενός ρόλου που δεν τον έβλεπε σαν “μικρό”. Και στη ζωή του δεν έκανε τίποτα “μικρό”. Ούτε την καριέρα, ούτε τον έρωτα, ούτε τη συντροφικότητα.
Η φράση του «Εγώ είμαι στρατιωτικός και τα λέω τσεκουράτα» δεν ήταν απλώς μια ατάκα. Ήταν στάση ζωής. Απλός, ευθύς, τίμιος, τρυφερός — κι όμως, ποτέ φανφαρόνος. Ούτε για τα φώτα, ούτε για τα χειροκροτήματα. Ήταν από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που διδάσκουν χωρίς να το καταλαβαίνουν.
Και η ιστορία αγάπης του με τη Μαργαρίτα, μια υπενθύμιση ότι μερικές καρδιές έχουν γραμμένο το ίδιο σενάριο. Ακόμα κι αν κάνουν ένα διάλειμμα στη μέση, στο τέλος καταλήγουν πάντα στην ίδια σκηνή, στο ίδιο φως.
