Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έχει πει πως η εμφάνιση προϋποθέτει εξαφάνιση.
Μετά λοιπόν από απουσία ενός χρόνου, επιστρέφει με νέες μουσικές παραστάσεις: Την Παρασκευή 6 και το Σάββατο 7 Μαρτίου θα παρουσιάσει στο BLOCK 33 τραγούδια από τον νέο δίσκο του. Μιλάμε μαζί του λίγο πριν ανεβεί στη σκηνή!
Απείχατε 5 χρόνια από την δισκογραφία. Για ποιο λόγο κάνατε αυτήν την μεγάλη παύση;
Οι μουσικοί λέμε «Και η παύση είναι μουσική». Δεν ξέρω τι σημαίνει μεγάλη παύση και μικρή. Μου φτάνει να είναι απαραίτητη και εγκυμονούσα. Κάνω δίσκο όποτε μαζεύεται ένα υλικό που σημαίνει, σαν σύνολο, κάτι σημαντικό για μένα. Είμαι τεμπέλης εκ φύσεως, όμως στα μεσοδιαστήματα δεν κάθομαι. Ασχολήθηκα με πολλά τα πέντε αυτά χρόνια. Έδωσα εκατοντάδες συναυλίες, ταξίδεψα πολύ, έγραψα αρκετή μουσική για θέατρο στο εξωτερικό, ολοκλήρωσα και παρουσίασα εκτός Ελλάδας κάποια έργα για ορχήστρα και χορωδία. Έπαιξα σαν ηθοποιός ξανά στην Επίδαυρο μετά από μια εικοσαετία, στην αναβίωση της «Σαμίας». Ονειρεύτηκα τον ήχο της «Μικρής Βαλίτσας» και των παραστάσεων που κάνουμε τώρα. Αν βάλει κανείς μέσα σε όλα αυτά και την ανατροφή τριών παιδιών, νομίζω πως ήταν πολύ δημιουργικός ο χρόνος, παρά την αποχή από τη δισκογραφία.
Στο σημείωμα που υπάρχει στον καινούργιο σας δίσκο, αναφέρετε ότι αφιερώνετε αυτήν την δουλεια σας «σε όσους αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και σε όσους εγκαταλείπονται από αυτόν». Κατά πόσο η πραγματικότητα των τελευταίων ετών έχει επηρεάσει το καλλιτεχνικό σας έργο;
Νομίζω αρκετά. Η παράδοση από την οποία έρχομαι είναι αυτή των Τροβαδούρων, που μέσα στους αιώνες γυρνούσαν πολιτείες και χωριά, τραγουδώντας όσα είδαν, έζησαν και άκουσαν, μαζί με όσα ένιωσαν, φαντάστηκαν και ονειρεύτηκαν. Το παραμύθι είναι η πραγματικότητα στην ουσία της. Δεν μπορεί να υπάρξει παραμύθι χωρίς πραγματικότητα. Ούτε, βέβαια, πραγματικότητα χωρίς παραμύθι.
Τώρα πρόκειται να εμφανιστείτε στο Block33. Θα θέλατε να μας δώσετε μια πρόγευση για το τι θα περιλαμβάνει η συναυλία; Θα είναι αφιερωμένη στα αγαπημένα κομμάτια του παρελθόντος ή θα αφορά περισσότερο την μουσική του νέου σας δίσκου;
Παλιά και νέα τραγούδια περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα, μαζί με τραγούδια άλλων δημιουργών που μας συγκινούν. Είμαστε πέντε μουσικοί επί σκηνής, αποκλειστικά με έγχορδα όργανα. Πολλές χορδές, πολλοί τρόποι να ακουστούν και να συνηχήσουν, πολλά πράγματα να εκφράσουν. Όσα μας συναποτελούν, το λαϊκό και το ρεμπέτικο τραγούδι, η λόγια γραφή, η παράδοση και ο σύγχρονος ήχος της πόλης, εκφράζονται μέσα από τη συνύπαρξη των οργάνων αυτών, αλλά και του κόσμου που φέρει το κάθε μέλος της ομάδας: Οι σπουδαίοι μουσικοί Μανώλης Πάππος στο μπουζούκι και το λαούτο, Γιώργος Καλούδης στο τσέλο και τη λύρα, Δημήτρης Τσεκούρας στο κοντραμπάσο, ο πρωτοεμφανιζόμενος, ταλαντούχος, σαλονικιός Δημήτρης Χατζηζήσης στο βιολί, και εγώ στην κιθάρα και στο λαούτο. Και μαζί, οι συνδημιουργοί και όχι απλώς αναγκαίοι τεχνικοί: Βαγγέλης Λάππας και Βασίλης Δρούγκας στον ήχο και Κωνσταντίνος Μαργκάς στα φώτα.
Κοιτώντας την μουσική σας πορεία, υπάρχει κάτι που θα κάνατε διαφορετικά σήμερα;
Όλα διαφορετικά θα τα έκανα. Η καλλιτεχνική πορεία όμως, όπως διαγράφεται μέσα από τη δισκογραφία και τη μνήμη, είναι σαν ένα παλιό ημερολόγιο. Σας έχει τύχει να διαβάσετε ένα εφηβικό σας ημερολόγιο; Είναι φρικτό από μιαν άποψη: “Δεν είναι δυνατόν να ήμουν αυτός”, σκέφτεται κανείς! Ταυτόχρονα όμως, σέβεσαι αυτό που ήσουν και δεν το σβήνεις. Δεν αρχίζεις να διορθώνεις τα παλιά σου γραπτά επειδή δεν “συμφωνούν” με αυτό που νομίζεις ότι είσαι σήμερα. Γιατί κατά βάθος ξέρεις πως αυτό είναι που σε έφερε εδώ που είσαι. Κι αυτό, ευτυχώς, δεν αλλάζει. Αν θέλεις να αλλάξεις το παρελθόν, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βελτιώσεις το μέλλον.
Στο νέο σας δίσκο έχετε τραγούδια που είχατε γράψει εδώ και χρόνια. Πώς και έμειναν στο συρτάρι;
Δεν έβρισκαν τη θέση τους στους μέχρι τώρα δίσκους. Σε κάθε δίσκο υπάρχουν τραγούδια που γράφτηκαν αρκετά χρόνια πριν. Τα νιώθω ευχαριστημένα στο συρτάρι. Σαν να περιμένουν να συναντήσουν ένα άλλο υλικό, που δεν έχει γεννηθεί ακόμη. Μετά από χρόνια, βρίσκουν την παρέα που τους ταιριάζει. Τότε αποφασίζουν να ενταχθούν σε αυτήν και να βγουν στον έξω κόσμο. Το κάθε τραγούδι έχει τις ανάγκες, τις παραξενιές, τις επιθυμίες και τις προτιμήσεις του. Πρέπει να τις σέβεσαι και να μην το βιάζεις.
Ένα μήνα αργότερα από το κείμενό σας 25.1.2015 Σήμερα*, έχει αλλάξει κάτι μέσα σας από όσα αναφέρατε;
Αναπόφευκτα, έχουν αλλάξει πολλά σε όλους μας. Το κείμενο αυτό είχε να κάνει με μια συγκεκριμένη στιγμή. Νομίζω πως αυτό ήταν σαφές, τόσο από τον τίτλο, όσο και από το περιεχόμενο και τον επίλογό του (όπου τουλάχιστον αναδημοσιεύτηκε ολόκληρο και όχι κατά το δοκούν, όπως συχνά συμβαίνει). Είχε να κάνει με τις ελπίδες και τις ευχές που μπορεί να γεννήσει μια πολιτική αλλαγή για το ενδεχόμενο τέλος της σκοτεινιάς δεκαετιών, σε μια στιγμή φορτισμένη. Να δηλώσει τις προσδοκίες μας στους νέους κυβερνώντες. Αλλά και να τις θυμίζει αργότερα σε εμάς τους ίδιους, όταν θα μετράμε τα θετικά και τα αρνητικά αποτελέσματα της νέας αυτής εποχής. Η επόμενη μέρα είναι πάντα μια άλλη υπόθεση. Αν λοιπόν το ερώτημά σας ήταν “Θα έγραφες το ίδιο κείμενο την επόμενη μέρα;”, θα απαντούσα πως θα μου ήταν αδύνατον να γράψω ένα κείμενο με τίτλο “Σήμερα”, την επαύριο. Θα έγραφα ένα άλλο κείμενο, πολύ διαφορετικό. Η ελπίδα και η ευχή όμως παραμένουν ζωντανές, ό,τι και να συμβεί.
Ποια είναι τα σχέδια σας για αυτήν την χρονιά; Να περιμένουμε κάποια περιοδεία ή κάποια ξεχωριστή συνεργασία;
Οι παραστάσεις αυτές θα τελειώσουν στον “Σταυρό του Νότου”, στην Αθήνα, πριν το Πάσχα. Μετά, φεύγουμε για έναν μήνα με τον Γιώργο Καλούδη για την Ευρώπη, για μια περιοδεία σε αρκετές πόλεις εκεί. Επιστρέφοντας, ετοιμαζόμαστε για την καλοκαιρινή περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο με όλη την κομπανία. Από Φθινόπωρο θα ηχογραφήσουμε κάποια τραγούδια με την Karine Polwart, σκοτσέζα τραγουδοποιό, με την οποία βρήκαμε μια κοινή γλώσσα. Διαμορφώνεται ένα υλικό που δουλεύουμε τα τελευταία χρόνια στη Σκοτία και εδώ και νομίζω πως έχει ενδιαφέρον. Θα ξεκινήσω επίσης να γράφω ένα έργο για ορχήστρα και ηλεκτρονικά. Και, αν αντέχουμε, που πάντα αντέχουμε, θα συνεχίσουμε τις περιοδείες.
