Από τις Ρόδες, τους Xaxakes και τον Πουλικάκο, μέχρι τον Γιάννη Αγγελάκα, όσο και αν η ελληνική μουσική σκηνή παράγει τέχνη και συγκίνηση, όλα αυτά τα χρόνια, ο αριθμός των ανθρώπων, που απευθύνεται, παραμένει συνήθως μια “μικρή γειτονιά”. Υπάρχουν δεκάδες μπάντες, απλωμένες σε κάθε άκρη της χώρας, που παίζουν δικά τους κομμάτια, με ελληνικό στίχο, αλλά μάλλον αυτό προχωράει κάπως αργά, σε σχέση με το πως κινείται η παγκόσμια μουσική βιομηχανία.
Από την άλλη, υπάρχουν ελληνικά γκρουπ, που ασχολούνται με ξένο στίχο, που σαφώς είναι περισσότερα, ελπίζοντας έτσι, πως η μουσική τους θα μπορεί να περάσει, με τον οποιοδήποτε τρόπο, τα σύνορα και να ακουστεί, προς τα έξω. Έχω την εντύπωση, όμως, πως αν το αγγλόφωνο τραγούδι που παράγεται στην Ελλάδα, είχε ελληνικό στίχο, τότε θα ζούσαμε την άνθηση της μουσικής βιομηχανίας. Όσο ουτοπικό και αν ακούγεται αυτό, κάποτε συνέβαινε και το ξέρουμε πολύ καλά.
Ο 'Ακης Μπαρούτας είναι ένας από αυτούς τους πιτσιρικάδες, που επέλεξαν να μείνουν στην καλή ελληνική μουσική, η οποία αν συνδυαστεί με ένα μοντέρνο και πειραματικό ήχο, απ’ ότι φαίνεται, βγάζει το καλύτερο αποτέλεσμα.
***
Έκανες το πρώτο σου live, όταν ήσουν 17, στην ανοιχτή σκηνή της Μονής Λαζαριστών, τι έχει αλλάξει από τότε;
Νομίζω ότι το μόνο που παρέμεινε αναλλοίωτο από τότε, είναι η αγάπη μου για τη μουσική. Μετά από 4 περίπου χρόνια, έχει αλλάξει αρκετά η χροιά της φωνής μου, η δεξιότητά μου στην κιθάρα, τα ακούσματά μου και το βασικότερο είναι ότι, πλέον, κρατώ στα χέρια μου, τον πρώτο προσωπικό μου δίσκο. Ξέχασα να αναφέρω πως έχω βγάλει και τρίχες (γέλια).
Αν σου δινόταν η ευκαιρία, σε έναν φανταστικό κόσμο, να συνεργαστείς με οποιονδήποτε καλλιτέχνη, ποιος θα ήταν αυτός;
Ειλικρινά μου είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω κάποιον. Και μόνο που προσπαθώ να ιεραρχήσω τις προτιμήσεις μου, κάπως πρόχειρα, για να σου δώσω μιαν απάντηση, πονάει το μυαλό μου. Για να μη σε αφήσω, όμως, παραπονεμένο, και για να το κάνω ευκολότερο για μένα, από τους καλλιτέχνες που βρίσκονται εν ζωή, θα διάλεγα τον Thom Yorke.
Κυκλοφόρησες τον πρώτο σου δίσκο, σε μια εποχή που οι δισκογραφικές δεν προσφέρουν, σχεδόν, τίποτα. Πόσο δύσκολο ήταν αυτό;
Γενικότερα, το να κυκλοφορήσει ένας δίσκος, δεν είναι και το ευκολότερο εγχείρημα. Ούτε και το δυσκολότερο, σαφώς. Το μεγαλύτερο αντίκτυπο, που έχει στους δημιουργούς, αυτή η κατάσταση με τις δισκογραφικές, πιστεύω πως είναι το οικονομικό. Πλέον, οι εταιρίες δεν αναλαμβάνουν εύκολα τα έξοδα, που απαιτούνται για την κυκλοφορία ενός album. Από κει και πέρα, σε ό,τι αφορά τη δική μου περίπτωση, ομολογώ πως αισθάνομαι τυχερός, διότι η Polytropon Records, η οποία κυκλοφόρησε το δίσκο μου, αποτελείται από ανθρώπους, που σεβάστηκαν και αγκάλιασαν τη δουλειά μου, ενώ γνωρίζουν και αγαπούν αυτό που κάνουν.
Θα κάνεις την παρουσίαση αυτού, στην αστική αίθουσα του κινηματογράφου «Ολύμπιον», γιατί αυτό; Πόσο δύσκολα είναι να στηθεί ο απαραίτητος εξοπλισμός, για να βγει καλό το αποτέλεσμα;
Εξαρχής, υπήρχε η σκέψη, η παρουσίαση να γίνει σ’ ένα χώρο διαφορετικό, όπου όποιος επιλέξει να την επισκεφθεί, να μην αναγκαστεί να πληρώσει ούτε μισό ευρώ σε είσοδο ή σε ποτό. Το «Ολύμπιον» διαθέτει μια πανέμορφη αίθουσα και θεώρησα πως θα μπορούσα να την αξιοποιήσω καταλλήλως, γι’ αυτό που ήθελα να κάνω. Αν και στην Ελλάδα δεν είναι τόσο διαδεδομένο το να γίνονται μουσικές εκδηλώσεις σε τέτοιους χώρους, στο εξωτερικό χρησιμοποιούνται, κατά κόρον, φιλοξενώντας μάλιστα σπουδαίους καλλιτέχνες.
Σίγουρα, υπάρχουν δυσκολίες. Προσπαθούμε να στήσουμε μια παραγωγή, σχεδόν απ’ το μηδέν, αλλά νομίζω πως το αποτέλεσμα θα μας δικαιώσει και ελπίζω να το ευχαριστηθεί και το κοινό, που θα έρθει να μας ακούσει.
Βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή, ανάμεσα σε πολύ καλούς μουσικούς, που έχουν συνεργαστεί γενικά, με αρκετούς μεγάλους καλλιτέχνες. Πόσο καλό σου έκανε αυτό;
Το όφελος, μέσα απ’ αυτή τη συγκυρία, είναι διπλό και αφορά τόσο εμένα, όσο και τα τραγούδια μου. Είναι πολύ σημαντικό, οι άνθρωποι που σε πλαισιώνουν, να σε εμπνέουν και να σε βελτιώνουν. Τους εκτιμώ όλους ιδιαίτερα και χαίρομαι που καταθέτουν τον εαυτό τους, για να εξυπηρετήσουν τις δημιουργίες μου.
Έχεις γράψει μόνος σου τα κομμάτια του δίσκου και απ' ότι ξέρω, ξεκίνησες να γράφεις αρκετά μικρός. Πως προέκυψε αυτό; Έχεις προσπαθήσει να γράψεις και σε ξένο στίχο;
Από το δημοτικό ακόμα, θυμάμαι ότι προσπαθούσα να αποτυπώσω στο χαρτί, αφηρημένες σκέψεις. Μπορεί τα περισσότερα να ήταν ανοησίες, αλλά η ανάγκη να εκφράσω αυτά που πηγαινοέρχονταν στο μυαλό μου, ήταν πανομοιότυπη με τη σημερινή. Η αλήθεια είναι ότι διάβαζα και διαβάζω πολλή ποίηση και λογοτεχνία και με τα χρόνια, οι σκόρπιες λέξεις άρχισαν να γίνονται στιχάκια. Γύρω στα 15, επηρεασμένος από τα τότε ακούσματά μου, θέλησα να συνδυάσω τα γραπτά μου με κάποια μουσική κι έτσι, άρχισα να παίζω κιθάρα. Όσον αφορά το ξένο στίχο, αν και αγαπώ πολύ την αγγλόφωνη σκηνή, ποτέ δεν προσπάθησα να γράψω κάτι στα αγγλικά. Κι αυτό, γιατί η φωνή που μιλά μέσα στο κεφάλι μου, μιλά στα ελληνικά. Σκέφτομαι, εκφράζομαι και επικοινωνώ στη μητρική μου γλώσσα και όλο αυτό που μου συμβαίνει, όταν κάθομαι να γράψω κάτι, θα έχανε τον αυθορμητισμό και την αυθεντικότητα του, αν προσπαθούσα να το μεταφράσω.
Πέντε κομμάτια, που δε θα βγουν ποτέ απ' το μυαλό σου;
Και πάλι, μου βάζεις δύσκολα. Θα επιλέξω πέντε κομμάτια, τα οποία θα είναι ενδεικτικά των προθέσεων μου.
1) Nick Cave – Red right hand
2) Chet Baker – Let’s get lost (Frank Loesser/Jimmy McHugh)
3) Σωτηρία Μπέλλου – Άνοιξε άνοιξε [(Χαράλαμπος Βασιλειάδης/Γιάννης Παπαϊωάννου) – Εξίσου ανατριχιαστική, η ερμηνεία της Νταντωνάκη, στη διασκευή του τραγουδιού, από το Μάνο Χατζιδάκι]
4)Radiohead – Climbing up the walls
5)Αντώνης Καλυβόπουλος – Κατάδικος (Γιοβάν Τσαούς)
*Ο νέος Δίσκος του Άκη Μπαρούτα, Στις Πλατείες του Κόσμου, κυκλοφορεί από την Polytropon και μπορείτε να τον βρείτε να τον βρείτε σε όλα τα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία, καθώς σε Stereodisc, Studio52, Public και Ιανό.
**Η παρουσίαση του δίσκου θα γίνει το Σάββατο 28 Μαρτίου, στις 15.30 το μεσημέρι, στον Κινηματογράφο Ολύμπιον.
Είσοδος Ελεύθερη
