Μια παράσταση για μικρούς και μεγάλους παρακολουθήσαμε στον Πολυχώρο ΕΝΩ, την παράσταση Ο Αυλητής του Χάμελν βασισμένη στο πασίγνωστο κλασικό, πλέον, παραμύθι των αδερφών Γκριμ. Κι αν το όνομα Χάμελν δεν σας φέρνει στο νου κανένα γνωστό παραμύθι, τότε στρέψτε την προσοχή σας στο πρώτο μισό του τίτλου και θα αντιληφθείτε ότι πρόκειται για τον Μαγικό Αυλό.
Αυτή ήταν, λοιπόν, η ιστορία που παρακολουθήσαμε με το ίδιο ενδιαφέρον τόσο τα παιδιά, όσο και οι μεγάλοι, σε διασκευή και σκηνοθεσία του Γιώργου Καραβασίλη και με αφηγητή – ηθοποιό τον Δημήτρη Σπορίδη.
Το πολύ ενδιαφέρον μ' αυτήν την παράσταση είναι ότι στην ουσία πρόκειται για μια παραστασιακή αφήγηση παραμυθιού με τη βοήθεια τρόπων του θεάτρου σκιών αλλά και με ζωντανή μουσική από τους Twombone Enseble. Ο Γιώργος Αγγελάκης και ο Μενέλαος Καραγιάννης ήταν οι δύο μουσικοί της παράστασης, που ταυτόχρονα κρατούσαν κι έναν μικρό ρόλο. Η μουσική, ειδικά γραμμένη από τον Ανδρέα Τσέγα για την παράσταση για δύο τρομπόνια με ολκό, καθώς το τρομπόνι ήταν το κυρίαρχο όργανο στην παράσταση. Εξαιρετικό εικαστικό ενδιαφέρον είχε η σκηνογραφία – οι φιγούρες και ο μικρόκοσμος που κατασκεύασαν η Ελένη Τσιμίδου και η Φανή Σκουλικίδη – Μπουκουβάλα.
Στα συν της παράστασης ότι μας θύμισε κάτι από το παρελθόν, αλλά όχι με την έννοια του παλιού. Το παρελθόν τόσο όσον αφορά το οικουμενικό μας παρελθόν ως ανθρωπότητα, εικόνες από το Θέατρο Σκιών της Κίνας, όπου εκτός από τις φιγούρες με τα μυτερά άκρα (σαφής αναφορά στον Μιλχάουζεν της παράστασης) υπήρχαν ο παρουσιαστής, οι βοηθοί του αλλά και μουσικοί που έπαιζαν διάφορα όργανα, όσο και από το προσωπικό μας παρελθόν, από την παιδικότητα μας και την ανάγκη μας για παραμύθι που νομίζουμε ότι έχουμε απωλέσει αλλά αποδεικνύεται πως μάλλον κάνουμε λάθος. Στα πλην της παράστασης, θεωρούμε ότι το κείμενο θα μπορούσε να είναι λίγο πιο σφιχτοδεμένο. Επιπλέον, μας έλειψε το βλέμμα του ηθοποιού όταν μιλούσε ευθέως στο κοινό ως αφηγητής, εξαιτίας του φωτισμού. Καλό θα ήταν να βρεθεί ένα φωτιστικό τρικ που να επιτρέπει την βλεμματική επικοινωνία.
Εν κατακλείδι, αυτή η παράσταση είναι ενδιαφέρουσα και σε παρακινεί να την δεις, ακόμη κι εξαιτίας της διαφορετικότητάς της. Δεν συναντάμε συχνά αυτόν τον τρόπο παραστασιακής έκφρασης στην πόλη μας. Άλλωστε, σήμερα όπως και πάντα, χρειαζόμαστε τον εσκαπισμό για να ξεφύγουμε από τους εαυτούς μας και τον κόσμο. Τι καλύτερος τρόπος από ένα παραμύθι που θα μας πάει πίσω, πολύ πίσω, και αλλού. Πολύ αλλού.
