Ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα εγκλήματα της
ανθρωπότητας, ένα έγκλημα ενάντια σε έναν ολόκληρο λαό, λαμβάνει χώρα σήμερα
στην χώρα της Παλαιστίνης. Τα στοιχεία από μόνα τους είναι συντριπτικά. Πόλεις
κατεδαφισμένες από βομβαρδισμούς και εκρήξεις, χιλιάδες νεκροί, άμαχοι και
παιδιά. Πάντα οι αθώοι. Η εμπόλεμη κατάσταση ανάμεσα στο κράτος του Ισραήλ και
το (μη αναγνωρισμένο σε διεθνές επίπεδο) κράτος της Παλαιστίνης μαίνεται εδώ
και πολλά χρόνια. Οι λόγοι κυρίως εδαφικοί. Δεκάδες κινήματα και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης
των λαών ολόκληρου του κόσμου έχουν συγκροτηθεί με σκοπό την αλλαγή της
κατάστασης. Σε αυτή την προσπάθεια έρχεται να προστεθεί το 2012 ένα
ντοκιμαντέρ, συν – σκηνοθεσίας του παλαιστινίου Emad Burnat και του ισραηλινού Guy
Davidi με τον συμβολικό τίτλο “5 Broken Cameras”.
Το project ξεκινάει
από τον Emad Burnat, το 2005 όταν αποκτά μια κάμερα με
αφορμή την γέννηση του 4ου παιδιού του. Η γέννηση αυτή συμπίπτει με την
κατασκευή ενός διαχωριστικού φράχτη σε εδάφη πολύ κοντινά στο παλαιστινιακό
χωριό οπότε και ξεκινάνε οι διαδηλώσεις εναντίον του. Ο Burnatκουβαλάει την κάμερα και
απαθανατίζει λεπτό προς λεπτό τον αγώνα των ανθρώπων του χωριού. Το ντοκιμαντέρ
έχει διάρκεια από το 2005 έως το 2011 και διαρκεί όσο η ζωή πέντε από κάμερες.
Μέσα από τα πέντε αυτά χρόνια βλέπουμε την αλλαγή της
ζωής των ανθρώπων εξ'αιτίας της κατασκευής του φράχτη που τους απομακρύνει από
την γη τους και τα χωράφια τους και την αντίστασή τους απέναντι στην επεκτατική
πολιτική του κράτους του Ισραήλ. Το χωριό σταδιακά γίνεται σύμβολο της
αντίστασης. Το τίμημα που πληρώνουν είναι ο θάνατος. Ταυτόχρονα βλέπουμε τα
πρώτα χρόνια ενός παιδιού πολύ διαφορετικού από αυτό που έχουμε συνηθίσει. Ένα
παιδί που στις πρώτες λέξεις του περιλαμβάνονται οι λέξεις “στρατός” και “σφαίρα”, ένα παιδί που μετά την ηλικία των πέντε δεν έχει δικαίωμα
στην αθωότητα. Ο πατέρας – σκηνοθέτης μας δηλώνει: “Ο μόνος τρόπος για να τον προστατέψω είναι να του δείξω την αλήθεια, να
την δει με τα ίδια του τα μάτια”. Ο τίτλος του είναι συμβολικός καθώς τα
πλάνα είναι γυρισμένα realtimeστις διαδηλώσεις και αποτέλεσαν
καρπό πέντε διαφορετικών κάμερων οι οποίες καταστράφηκαν είτε από στρατιώτες,
είτε από ισραηλινούς κατοίκους είτε από σφαίρες. Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί τις
αληθινές ζωές των κατοίκων και νιώθουμε στο πετσί μας την σκληρή αλήθεια του.
Η προβολή στην αίθουσα ΑΝΔΡΟΓΕΩ του Ηρακλείου, που
πραγματοποιήθηκε από την ελληνική πρωτοβουλία “Ένα καράβι για την Γάζα”, ήταν κατάμεστη καθώς συμμετείχε και ο
σκηνοθέτης, Emad Burnad.
Μεταφέρω μερικά από τα λόγια του- χαμένα στην μετάφραση.
«Το διεθνές σύστημα, οι μεγάλες δυνάμεις, δημιουργούν
προβλήματα και τα συντηρούν, καταδικάζοντας τους λαούς. Και αυτό γίνεται
πραγματικότητα όσο οι ανθρωπότητα χάνει την ανθρωπιά της. Η ταινία είναι μια
προσπάθεια για την επούλωση των δικών μου πληγών, των πληγών που δεν υπάρχει
χρόνος να γιατρευτούν καθώς καλύπτονται διαρκώς από νέες. Όταν γεμίζεις οργή
και τον φόβο, όταν ζεις με τον θάνατο, προσπαθείς να αντισταθείς στο μίσος. Δεν
περίμενα να φτιάξω ταινία, ήθελα να καταγράψω την αλήθεια.»
Σημειώνω πως το ντοκιμαντέρ έχει διάφορες διακρίσεις,
ανάμεσα τους το βραβείο ντοκιμαντέρ από το φεστιβάλ του Sundance και έχει προταθεί για Όσκαρ.
