γράφει ο Αρχιμήδης Παναγιωτίδης
Στήλη ρομαντική, εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέματα, συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινών εποχών…
24 Σεπτεμβρίου 1991. Nirvana – Nevermind. Ούτε καταλάβαμε το δίσκο όταν βγήκε. Κι αφήστε τους – εν Ελλάδι- (γ)κουρού της δημοσιογραφίας να ισχυρίζονται το αντίθετο. Στην Ελλάδα, άλλωστε, όλα έρχονται με αρκετή καθυστέρηση. Το μόνο που θυμόμαστε είναι το βίντεο του Smells Like Teen Spirit που προβαλλόταν νυχθημερόν στην τότε δορυφορική τηλεόραση (ευτυχώς που κατατροπώθηκαν τα ΜΑΤ του Αρκουδέα…).
Ήμουν κι εγώ έφηβος όταν βγήκε το Nevermind των Nirvana. Κι ο κόσμος ένιωθα ότι μου ανήκε. Ήμουν ατρόμητος και δυνατός. Νέος με το αίμα μου να βράζει. Τριαντατρία χρόνια μετά- όπως κι οι περισσότεροι της γενιάς μου- φτύνουμε τα υπολείμματα μιας χαμένης εικοσαετίας. Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ- μπορεί να μου κάποιος γιατί στο διάολο περάσαμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας με τους ΤσοχατζοπουλοΚουτσογιωργοΧαραλαμπόπουλους και σία;- τα ΜΑΤ του Αρκουδέα αντικαταστάθηκαν με…άλλα ΜΑΤ, η ΝΔ συνεχίζει το εθνικοπατριωτικό της παραλήρημα και τα πρόσωπα της δικιάς μου γενιάς είναι πιο θλιμμένα από ποτέ.
Ξέχασα να σου πω…Κι ο Cobain την έκανε από δω…
