Oμάδα Πλεύσις. 20 χρόνια δημιουργίας. 20 χρόνια έρευνας. Και συνεχίζουν. Συνεχίζουν την δημιουργική δουλειά. Συνεχίζουν να πειραματίζονται. Να ψάχνουν. Να ανακαλύπτουν. Να βγάζουν συμπεράσματα. Να παρουσιάζουν αυτά που βρήκαν στο κοινό. Ένας ανοιχτός διάλογος με το κοινό. 20 ολόκληρα χρόνια. Ενδιαφέρον, να παρακολουθείς πως εξελίσσεται η ομάδα στην πάροδο του χρόνου. Από τις τελευταίες παραστάσεις που είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω, έχω παρατηρήσει σημαντικές διαφορές. Όχι στην ποιότητα και στην σοβαρότητα, με την οποία βουτάνε στο κάθε εγχείρημα, αλλά στην αποτύπωση της εκάστοτε έρευνας. Στο αποτέλεσμα του παραστασιακού γεγονότος που δημιουργείται. Κάθε παράσταση τους είναι, κατά έναν γοητευτικό τρόπο, fresh. Άλλη ήταν η Μήδεια, άλλος ο Βόυτσεκ και άλλο τώρα το Ιntimate. Προσωπικά με κέρδισαν πολύ και η Μήδεια και ο Βόυτσεκ, αλλά καλύτερα, ας μην προχωρήσουμε σε περαιτέρω σύγκριση των παραστάσεων αυτών. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το Ιntimate.
Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη και ερμηνευτή της παράστασης Αντώνη Κουτρουμπή, ''το Intimate μιλάει για την ποιητική της καθημερινής στιγμής. Πως αντικρίζει ένας άνθρωπος, το χώρο που τον περιβάλλει, την σχέση του με τον άλλο και με μικρά αντικείμενα καθημερινής χρήσης''. Η παράσταση αυτή, αποτελεί μια πιο ''προσωπική'' τους δουλειά. ''Μεταφέρει σαν αίσθημα ένα σύνολο προβληματισμού, έρευνας σε σχέση με το εκφραστικό σώμα και το σκηνικό αντικείμενο, και έχει το απόσταγμα όλων των ιδεών και των τεχνικών που έχουμε αναπτύξει μέσα σε αυτά τα χρόνια.'' Η ομάδα Πλεύσις μας προσκαλεί ''σε ένα ταξίδι στη μνήμη και τη φαντασία με θέμα το παιχνίδι και τους νοητικούς συνειρμούς που δημιουργούνται μέσω αυτού.''
Ο Αντώνης Κουτρουμπής υπογράφει την σύλληψη, την σκηνοθεσία και τα σκηνικά της παράστασης. Η ιδέα της σύλληψης είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Η μνήμη με την φαντασία που μπερδεύονται και αφήνονται ελεύθερες μέσα στο παιχνίδι, να δημιουργήσουν νοητικούς συνειρμούς, καθιστά ένα πολύ challenging θέμα προς παραστασιακή έρευνα. Η υλοποίηση όμως, κάπου, κάτι έχασε. Το χάος που προκύπτει από την παραπάνω ιδέα, δομήθηκε αρκετά καλά, αλλά δεν ήταν αρκετό για να βοηθήσει τον θεατή να εστιάσει και εντέλει να απορροφηθεί από την παράσταση ως όλον. Να ζήσει την ιστορία. Δεν ήταν καθαρό το Τζο-Χα-Κιου της παράστασης (χρησιμοποιώ τον όρο από το Ιαπωνικό θέατρο Νοh, ο οποίος ισχύει, κατά την γνώμη μου σε όλες σχεδόν τις παραστάσεις). Δεν ήταν καθαρή δηλαδή, η πορεία από την γέννηση της παράστασης , στην κορύφωση και μετά στο σβήσιμο. Φαντασία και ικανότητα υπήρχε, μια έντονη δυναμική υπήρχε σε επιμέρους σκηνές, όπως ''η μάχη των φύλων'' ή όπως όταν ο άντρας προσπαθούσε να σκοτώσει την γυναίκα. Δεν υπήρχε όμως ισορροπία ανάμεσα στις δυναμικές και μη σκηνές. Η χρήση και ο πειραματισμός με διαφορετικά αντικείμενα, δεν ήταν πάντα πρόσφορος. Η σκηνή με το νερό που έσταζε, ήταν τόσο μηδαμινή που δεν μετέδωσε απολύτως τίποτα. Το χώμα και τα λουλούδια, επίσης. Ο τρόπος που ''σερβιρίστηκαν'', τους στέρησε θεατρικότητα. Στον αντίποδα, το παιχνίδι με τις μπάλες-μπουκάλι, τα πουλιά που πετούσαν και η εισαγωγή με τα εισιτήρια ήταν σκηνές που σου έκαναν εντύπωση. Τα σκηνικά ήταν όμορφα και λειτουργικά. Πάντα στις παραστάσεις του Κουτρουμπή, μου τραβάει το βλέμμα, η κυρίως κατασκευή, η οποία έχει ''εξοπλιστεί'' με τόσες δυνατότητες και τόσα πατήματα για έκφραση. Μπράβο, για την σύλληψη των σκηνικών. Δημιουργική και στέρεα.
Η Όλγα Γερογιαννάκη επιμελήθηκε την χορογραφία της παράστασης και μαζί με τον Κουτρουμπή, της έδωσαν πνοή επί σκηνή. Η χορογραφία ήταν ενδιαφέρουσα σε σημεία, αλλά δεν έκανε την υπέρβαση, σε συνδυασμό με την σκηνοθεσία. Δυναμική, όπως ανέφερα παραπάνω σε στιγμές, αιθέρια σε κάποιες άλλες. Ο Μηνάς Εμμανουήλ δημιούργησε ένα θεσπέσιο ηχητικό σύμπαν, με πολύ λεπτομέρεια και ευαισθησία στα ερεθίσματα. Η μουσική σύνθεση που επιμελήθηκε ζωντάνεψε την παράσταση και ήταν σαν να την έκανε τρισδιάστατη. Οι φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου ήταν καθαροί, χωρίς όμως κάποια έκπληξη, θετική ή αρνητική. Ατού μεγάλο του φωτισμού στο Black Box συγκεκριμένα, ήταν οι μαύροι τοίχοι, που δημιούργησαν καταπληκτικές σκιές και έκαναν την σκηνή να φαίνεται τεράστια.
Συμπέρασμα: Μια παράσταση με εξαιρετικό sound design, πολύ ενδιαφέρον κόνσεπτ και δυνατούς ερμηνευτικά συντελεστές, που έχει όμως ανάγκη από καλύτερη δομή και εστίαση.
