Βουνό ο Αύγουστος. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το
φετινό καλοκαίρι δεν είχε ακρογιαλιές και δειλινά, ουζάκι και μαριδάκι παρά
θιν’ αλός. Είχε μοναξιά και σκέψη, δουλειά, σιωπή και την Τύμφη πυξίδα σ ένα
ταξίδι εσωτερικό.
Ένα τοπίο που για πολλούς μοιάζει αδιανόητο, αλλά αυτό
είναι το μοτίβο της Ηπείρου, «πολλή δουλειά, λίγα λόγια, μαύρα στρωσίδια,
θλιμμένα τραγούδια».
Λένε ότι γυρίζουμε εκεί που ανήκουμε. Δεν είναι πάντα αλήθεια. Καμιά φορά
γυρίζουμε για να βεβαιωθούμε ότι κάναμε τη διαδρομή. Οι φετινές αυγουστιάτικες
μέρες ήταν σταματημένες στο ημερολόγιο του προηγούμενου καλοκαιριού. Χωρίς να
το προσπαθήσω αλλά και χωρίς να το αποτρέψω, βρέθηκα να βιώνω το χθες, στο ίδιο
μέρος, με ένα κενό και ένα ερωτηματικό, που έκαναν το χθες κολλημένο στο
σήμερα.
Ένα βλέμμα ταπεινό, ένα χαμόγελο
μετρημένο, αόρατη έλξη που γεννάει την επιθυμία. Και έχεις σύμμαχο την πέτρα
και το οξυγόνο, την αισιοδοξία και την ελπίδα γι’ αυτό το κάτι καινούριο που γεννιέται.
Και προχωράς στα τυφλά με μόνο άξονα αυτό το ακαταμάχητο θέλω, που ρήμα όμοιό
του δεν υπάρχει. Ξεκινάς ένα κύκλο που δεν μπορείς να υπολογίσεις, απλώς
ακολουθείς την τροχιά του. Και όσο η κιμωλία σου διαγράφει τον κύκλο, τόσο
περισσότερο νιώθεις την ανάγκη να τον τετραγωνίσεις. Κι αυτοκτονείς πάνω στην
προσπάθεια επίλυσης ενός προβλήματος που σχετίζεται με την υπερβατικότητα του
αριθμού π και στην περίπτωση μου με την υπερβατικότητα του ανθρώπου x.
Ένα χρόνο μετά, γύρισα εκεί, στο ίδιο μέρος, για να ξαναζωντανέψω τις
αναμνήσεις μου, να πιάσω το κουβάρι από την αρχή του, να ακολουθήσω και πάλι
την τροχιά εκείνου του κύκλου, σε μια νέα προσπάθεια, όχι πια να τον
τετραγωνίσω, αλλά για να τον κλείσω. Για να καταλάβω, ότι ακόμη κι ο
σπαρακτικός στίχος του ποιητή «έλα να συναντιόμαστε τουλάχιστον στον ύπνο» δεν
στάθηκε αρκετός να σταματήσει τον ταχυδρόμο που έφερε το γράμμα σου και μαζί το
τέλος, παραφράζοντας το ποίημα του Ροζντέστβενσκι.Αν πιστεύουμε ότι μεγαλώνουμε κάθε
παραμονή πρωτοχρονιάς, επειδή ακριβώς ένα νέο έτος έρχεται να φορτωθεί
απρόσκλητο στην πλάτη μας, ή κάθε φορά που τα κεράκια σε μια τούρτα αυξάνονται,
κάνουμε λάθος. Μεγαλώνουμε κάθε φορά που ένας κύκλος, ευτυχής ή βαρετός, του
πόνου και του έρωτα κλείνει. Διανύσει την πορεία του και επανέλθει στο σημείο
εκκίνησης, άδειος, στεγνός κι ανενεργός για να συναντήσει κι άλλους κύκλους,
που κάποτε πάλι προσπαθήσαμε να τετραγωνίσουμε ίσως με άλλα εργαλεία και
μεθόδους.
Πολλές φορές οι φόβοι μας δεν είναι ορατοί ή είναι τόσο κοντινοί που γίνονται
αόρατοι. Στο δικό μου χρονολόγιο, ο φετινός Αύγουστος συρρίκνωσε φοβίες
και μνήμες μιας χρονιάς που σκόνταφτα πάνω τους διαρκώς. Λίγες μέρες μετά,
θαρρείς ότι όλα φαίνονται μακρινά. Είναι η απόσταση του συναισθηματικού χώρου
και χρόνου, μια σεβαστή απόσταση, που σε απομαγνητίζει από το πεδίο και σε
μετατρέπει σε απλό θεατή, αφήνοντας τον κύκλο στην ησυχία του και μαζί τη
σπαζοκεφαλιά του. Αλλά όπως στα μαθηματικά, έτσι και στη ζωή, τα προβλήματα
αναζητούν τη λύση τους, όσο απλή, δύσκολη, ακατόρθωτη κι αν μοιάζει, σαν την
τρικυμία του βουνού και του βυθού τον πλούτο.
Η επιθυμία είναι πάντα η Σειρήνα που μέσα σου ψιθυρίζει τα ανυπέρβλητα λόγια
του Ροζντέστβενσκι «έλα να συναντηθούμε –σε περιμένω πολύ-έστω και στον
ύπνο. Δε θ’ αντέξω τη νύχτα… έλα να συναντηθούμε γιατί… θα σ’ αγαπήσω ακόμη πιο
πολύ».
φωτ.Σκάλα Βραδέτου
