Κάποια πρώην μου μεταξύ αστείου και σοβαρού μου είχε πει πως είμαι πιο κοντά στον υπολογιστή μου παρά σ' αυτήν. Ελπίζω να μην εννοούσε ότι οι κεραίες που είχα τότε (ήταν της μόδας) ήταν στην πραγματικότητα κέρατα, αλλά όντως η σχέση μου με τον πάντα και παντού διαθέσιμο, φίλο και συνεργάτη υπολοκομπιούτορα, ήταν και είναι στενή.
Πολλοί από μας ξεκινήσαμε την ψηφιακή μας ζωή μ' ένα joystick στο χέρι. Από την εποχή του stick της χαράς έχουν περάσει αιώνες και τώρα πια χαϊδεύουμε τα trackpads και τα smartphones σαν κάποιον άλλο iΕραστή μας. Παραδέχομαι τη συναισθηματική μου σχέση με τα εργαλεία που χρησιμοποιώ καθημερινά. Όχι με όλα. Μόνο μ' αυτά που είναι όμορφα και κάνουν τη δουλειά τους. Αγαπώ την καφετιέρα μου, όχι μόνο για τις sexy καμπύλες της, αλλά κυρίως γιατί βοηθάει κάτι απάλευτα πρωινά να ανοίξει το μάτι. Το ίδιο και με την ηλεκτρική μου σκούπα. Μπορεί να είναι 15ετίας αλλά μοιάζει βγαλμένη από sci-fi ταινία και το σημαντικότερο: μαζεύει κατά παραγγελία τη σκόνη που αφήνει πίσω του ο χρόνος.
Κι όταν μπαίνω μέσα σ' ένα στούντιο και βλέπω όλα αυτά τα λαμπάκια να μου αναβοσβήνουν πονηρά, τα δικά μου LED γίνονται κατακόκκινα, μόνο που σκέφτομαι τι δυνατότητες μου δίνουν. Δεν έχω φτάσει ακόμη στο σημείο να δίνω ονόματα στα μηχανήματα, αλλά καταλαβαίνω γιατί κάποιοι τους συμπεριφέρονται σα να 'χουν ψυχή. Είμαι σίγουρος ότι τα αναλογικά synthesizers έχουν προσωπικότητα και μάλλον πρέπει να έχουν και διαθέσεις. Μέρες καλές και κακές, όπως εσύ κι εγώ.
Ένα ευχαριστώ ήθελα να πώ. Σ' αυτούς που έφτιαξαν υπολογιστές και μηχανήματα για ανθρώπους σαν κι εμένα, που δε με λες και guru του προγραμματισμού και που πίστευαν πως δεν υπάρχει τίποτα το λάθος όταν διασκεδάζεις με τη χρήση τους όταν παίζεις με τον ήχο. Στον Bob Moog, τον Leo Fender, τον Dave Smith ή και τον Steve Jobs. Ξεχνιόμαστε. Και ίσως θα πρέπει καμιά φορά τη συμπάθεια και την ευγνωμοσύνη που δείχνουμε στα άψυχα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε για να δημιουργήσουμε κάτι, πρώτα απ' όλα να τη δείχνουμε στους δικούς τους δημιουργούς.
Κι όταν μπαίνω μέσα σ' ένα στούντιο και βλέπω όλα αυτά τα λαμπάκια να μου αναβοσβήνουν πονηρά, τα δικά μου LED γίνονται κατακόκκινα, μόνο που σκέφτομαι τι δυνατότητες μου δίνουν. Δεν έχω φτάσει ακόμη στο σημείο να δίνω ονόματα στα μηχανήματα, αλλά καταλαβαίνω γιατί κάποιοι τους συμπεριφέρονται σα να 'χουν ψυχή. Είμαι σίγουρος ότι τα αναλογικά synthesizers έχουν προσωπικότητα και μάλλον πρέπει να έχουν και διαθέσεις. Μέρες καλές και κακές, όπως εσύ κι εγώ.
Ένα ευχαριστώ ήθελα να πώ. Σ' αυτούς που έφτιαξαν υπολογιστές και μηχανήματα για ανθρώπους σαν κι εμένα, που δε με λες και guru του προγραμματισμού και που πίστευαν πως δεν υπάρχει τίποτα το λάθος όταν διασκεδάζεις με τη χρήση τους όταν παίζεις με τον ήχο. Στον Bob Moog, τον Leo Fender, τον Dave Smith ή και τον Steve Jobs. Ξεχνιόμαστε. Και ίσως θα πρέπει καμιά φορά τη συμπάθεια και την ευγνωμοσύνη που δείχνουμε στα άψυχα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε για να δημιουργήσουμε κάτι, πρώτα απ' όλα να τη δείχνουμε στους δικούς τους δημιουργούς.
