Η οικονομία της ηλεκτρονικής μουσικής (πάρτ 1)
Φαντάσου το σαν ένα κύκλωμα. Για πολλά χρόνια, οποιοσδήποτε με λίγο ταλέντο είχε τις ευκαιρίες για μια 10ετή καριέρα στη μουσική βιομηχανία, πριν τελικά κι αυτός αναλωθεί από το κύκλωμα και αποσυρθεί. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις όπως π.χ οι Laurent Garnier, Richie Hawtin, Carl Craig αλλά και οι μέγιστοι Kraftwerk. Εδώ που φτάσαμε όμως και με τους ρυθμούς του 2011, όποιος ξεκινάει την καριέρα του τώρα, κινδυνεύει να θεωρείται ξεπερασμένος από το κύκλωμα σε κάνα 6μηνο. Οι λόγοι είναι απλοί. Απ' τη μια η εύκολη πρόσβαση σε ένα πισί ή μακ, απ' την άλλη η αδηφάγα αγορά που σε ανακάλυπτει σήμερα και παρατάει αυτόν που ανακάλυψε χτες. Την σκέφτομαι να τρώει με δέκα μασέλες.
Μέχρι τα τέλη των 70s, ούτως η άλλως πρόσβαση στα πανάκριβα στούντιο είχαν κυρίως μεγάλες εταιρίες. Όταν από τέλη της δεκαετίας άρχισαν σίγα σιγά να κυκλοφορόυν για λαϊκή κατανάλωση recorders, samplers, drum machines και άλλα τέτοια μηχανήματα με κουμπάκια, γεννήθηκαν οι house, techno, hip hop, drum n bass.
Σήμερα, μπορείς να ετοιμάσεις μια ολοκληρωμένη παραγωγή, ένα τραγούδι, με windows pc και τσάμπα (πειρατικό) software. Κόστος 0. Πάρε κόσμε! Οκ, όχι 0 αλλά κατάλαβες. Παράλληλα έχει εκμηδενιστεί και το κόστος διανομής και υλικών (δίσκων, cds, booklets) μια και είναι τύπου save as και upload to. Μπορείς να βρείς να αγοράσεις σε ψηφιακή μορφή house από την Αφρική, φτιαγμένη από ιθαγενείς και electronica απ' όπου να 'ναι. Ποιό τραγούδι όμως να πρωτοδιαλέξεις όταν υπάρχουν 432 δισεκατομμύρια στο νετ? (υπερβολή). Από τη μια λοιπόν τα μηδενικά κόστη κι από την άλλη το χαώδες ίντερνετ. Εκατομμύρια καλλιτέχνες πλέον απευθύνονται σε λίγες εκατοντάδες ανθρώπων, όπως συμβαίνει και με τους DJs της Θεσσαλονίκης.
Ο νόμος προσφοράς / ζήτησης χτύπησε τις μικρές δισκογραφικές και τους επαγγελματίες του κυκλώματος. Μόνο μια κυκλοφορία σε μέσο (βινύλιο, cd) και με σωστό promotion έχει ελπίδα για κέρδη . Ένα χορευτικό single που διανέμεται μόνο ψηφιακά, αποφέρει 100 ευρώ που μοιράζονται καλλιτέχνης και δισκογραφική. Τα κέρδη για όλους πέφτουν δραμάτικα. Πλέον ο ίδιος ο καλλιτέχνης κάνει τη δουλειά του δημοσιοσχετίστα, του ηχολήπτη, ενώ πολλές φορές έχει και δικό του label. Μοιραία, καλλιτέχνες καταφέρνουν να γίνονται μόνο αυτοί με οικονομικό background ή αυτοί που καταφέρνουν με όρους marketing να πουλήσουν έξυπνοι σαν αλεπούδες τον εαυτό τους.
Η συνταγή νομίζουμε ότι είναι απλή. Ότι με 2 singles που θα κάνουν το πέρασμα τους από κάποια charts του Beatport θα καταφέρει ο καλλιτέχνης να κλείσει παγκόσμιες τουρνέ και να καταφέρει να ζήσει απ' αυτό. Στην πραγματικότα, αν ο καλλιτέχνης δεν συνεχίσει να παράγει με ρυθμούς πολυβόλου, αυτά τα 2 singles η αγορά τα καταναλώνει μέσα σε ένα τρίμηνο και πάει στα επόμενα. Το μουσικό αποτέλεσμα είναι μέτρια κομμάτια, γραμμένα βιαστικά, μόνο και μόνο για να διατηρείται το όνομα στη λεζάντα.
Την επόμενη Πέμπτη θα σου πω για το μέλλον. Πήρα τηλέφωνο σε μια γραμμή αστρολογίας και μου είπαν. Τα νέα είναι καλά.