ΑΝΤΙΟ ΣΤΟΝ ΦΙΛΙΠ ΣΗΜΟΥΡ ΧΟΦΜΑΝ
«Ο
ηθοποιός μπροστά στο φακό πρέπει να υπάρχει με γνησιότητα και αμεσότητα.
Ο ηθοποιός δεν πρέπει να θέτει περιορισμούς στον εαυτό του, δεν πρέπει
να αγνοεί τη δική του απαράμιλλη [] ελευθερία. Βασικό γνώρισμα του
ηθοποιού στον κινηματογράφο είναι η πρωτότυπη, μοναδική εκφραστικότητα.ο
πραγματικός ηθοποιός του κινηματογράφου δέχεται όλους τους κανόνες του
παιχνιδιού με ευκολία και φυσικότητα, εντελώς αβίαστα.».
Τα
αποσπάσματα προέρχονται από το βιβλίο Σμιλεύοντας το χρόνο του Αντρέι
Ταρκόφσκι (μτφ. Σεραφείμ Βελέντζας, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1987). Στο
ίδιο βιβλίο ο Ταρκόφκσι υποστηρίζει ότι απαιτούνται τελείως διαφορετικά
πράγματα από τον ηθοποιό του θεάτρου και τον ηθοποιό του κινηματογράφου.
Ο ηθοποιός του θεάτρου είναι ένας αναλυτικός, εγκεφαλικός ηθοποιός που
χτίζει το ρόλο του στις πρόβες και μας τον δίνει ολοκληρωμένο στην
παράσταση. Ενώ ο ηθοποιός του κινηματογράφου πρέπει να παίζει με
αυθόρμητο, πηγαίο τρόπο, να μην κάνει ποτέ ερωτήσεις σχετικά με το
γιατί και το πώς του ρόλου του, να μην είναι ποτέ υπεράνω της
κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο χαρακτήρας του.
Υιοθετώντας
τα κριτήρια του Ταρκόφσκι, μπορούμε να θαυμάσουμε ως πολύ μεγάλο
ηθοποιό του κινηματογράφου τον εκλιπόντα Φίλιπ Σήμουρ Χόφμαν. Με την
υπέροχη ευαισθησία του, ο Σήμουρ Χόφμαν δοκίμαζε στην μεγάλη οθόνη τα
συναισθήματα του ήρωά του και τα εξωτερίκευε προς τον θεατή με τρόπο
εκπληκτικά άμεσο, γνήσιο και ευθύ. Από τους μικρούς ρόλους του σε φιλμ
όπως τα Boogie Nights και Magnolia μέχρι τα υπέροχα supporting του
στο Charlie Wilson's War και το The Idles of March μέχρι τους
μεγάλους πρωταγωνιστικούς ρόλους στο Capote, το Doubt και το The
Master, ο Σήμουρ Χόφμαν αναπτύσσει την υποκριτική του με αριστοτεχνική
δύναμη. Στις ερμηνείες του δεν υπάρχει τίποτα το υπολογισμένο, παρά μόνο
η βαθιά αλήθεια της ανθρώπινης κατάστασης. Δεν υποδύεται προσωπεία,
αλλά ζει τη δική του εσωτερική ζωή μπροστά στα μάτια μας. Όταν τον
βλέπεις στην οθόνη, ο Σήμουρ Χόφμαν δίνει πάντοτε μια ιδιαίτερη αίσθηση
πληρότητας και ακεραιότητας, μας χαρίζει πάντοτε μια μοναδική εμπειρία
που δεν μπορούμε να την αρνηθούμε ούτε να την εξηγήσουμε απολύτως: είναι
αληθινός κι αυτό είναι το μυστικό του μαγνητισμού του.
Θα τον
θυμόμαστε μέσω της καταγεγραμμένης εικόνας του στο φιλμ, που είναι και η
μόνη γνωστή μέχρι σήμερα μορφή αθανασίας. Και θα θυμόμαστε επίσης πάντα
το άγος της κοινωνίας μας, τα ναρκωτικά, ελπίζοντας να ενεργοποιηθούμε
ατομικά και συλλογικά για να βοηθήσουμε τους ασθενείς χρήστες
συνανθρώπους μας.
