Το μιούζικαλ είναι ένα από τα κινηματογραφικά είδη που έχει ταυτιστεί σε
μεγάλο βαθμό με την παντοκρατορία των στούντιο. Η δημιουργία και άνθιση του
είδους ήρθε σχεδόν παράλληλα με τον ερχομό του ήχου το 1927. Αν και πολλοί
θεωρητικοί, όπως ο Gilbert Seldes και ο Rudolph Arnheim,
αποκήρυξαν τον ήχο, ο ερχομός του έφερε ένα από τα πιο εντυπωσιακά είδη. Τα
πρώτα μιούζικαλ προβλήθηκαν στην Αμερική την περίοδο της οικονομικής ύφεσης και
λόγω των συνθηκών της κοινωνίας έγιναν δεκτά με ευχαρίστηση από τους θεατές.
Έτσι αρχίζει μία μαζική παραγωγή και το starsystemτης εποχής καλείται να πάρει μέρος
σε αυτές τις ταινίες.
Τα χαρακτηριστικά αυτών των μιούζικαλ είναι καταρχήν η μουσική
και ο χορός. Οι μουσικοχορευτικές σεκάνς μπορεί να είναι ενσωματωμένες στην
δράση της ταινίας και να βοηθούν στην εξέλιξη της ή μπορεί να είναι μουσικά
διαλείμματα. Το δεύτερο χαρακτηριστικό, το οποίο έκανε τα μιούζικαλ να
εξαρτώνται από τη δύναμη των στούντιο, ήταν τα πλούσια και εντυπωσιακά σκηνικά.
Τα μιούζικαλ εκείνης της εποχής ήταν εξολοκλήρου γυρισμένα σε στούντιο και τα
σκηνικά τους ήταν έντονα σε χρώματα με πλούσιο φροντιστηριακό υλικό.
Τη δεκαετία του τριάντα εμφανίζονται
τα πρώτα μεγάλα ονόματα του είδους, μέσα στους οποίους είναι και ο Fred Astaire
και η Ginger Rogers. Εκείνη την εποχή, εκτός από τα γνωστά έως και σήμερα backstage μιούζικαλ,
υπάρχουν και οι οπερέτες χαρακτηριστικό των οποίων είναι τα ρομαντικά ντουέτα
και η οπερετική μουσική. Μετά τα μέσα τις δεκαετίας τα backstage μιούζικαλ
αφήνουν τα δραματικά τους στοιχεία και μετατρέπονται σε μουσικές κωμωδίες.
Τις δεκαετίες των σαράντα και
πενήντα τα μιούζικαλ γίνονται πιο πλούσια και πιο θεαματικά με την μέθοδο technicolor.
Στο τέλος της δεκαετίας του σαράντα κάνει την εμφάνιση του ο Gene Kelly για να
μας δώσει, εκτός των άλλων, το 1952 το backstage μιούζικαλ Singing in the rain (Stanley
Donen, Gene Kelly, 1952). Τη δεκαετία
του πενήντα γυρίζονται από τα πιο αξιόλογα μιούζικαλ για να φτάσουμε στη
δεκαετία του εξήντα που αρχίζει η παρακμή του είδους λόγω της κατάρρευσης των
στούντιο. Τις δεκαετίες εξήντα, εβδομήντα και ογδόντα αν και δεν γυρίζονται πια
πολλά μιούζικαλ, υπάρχουν αριστουργήματα όπως το West Side Story (Robert Wise, Jerome Robbins, 1961), το Cabaret (Bob Fosse, 1972) και το Fame (Alan Parker, 1980). Τη δεκαετία του ενενήντα υπάρχει μια
στροφή των μιούζικαλ σε ταινίες animation,
όπως το Lion King (Roger Allers, Rob Minkoff,
1994).
Μετά το 2000 υπάρχει μια αναγέννηση
του είδους αφού αρχίζουν και πάλι και γυρίζονται μιούζικαλ. Κάποια από αυτά
είναι το Moulin Rouge (Baz Luhrmann, 2001), το Chicago (Rob Marshall,
2002) και το Mamma mia (Phyllida
Lloyd, 2008). Αυτή η αναγέννηση κρατάει έως και τις μέρες μας, καθώς παράγονται
αρκετές ταινίες του είδους που γνωρίζουν τόσο εμπορική όσο και καλλιτεχνική
επιτυχία. Σημαντικό παράδειγμα αυτού αποτελεί το Les Misérables (Hooper, 2012), μία ταινία που προτάθηκε
για οκτώ βραβεία όσκαρ, εκ των οποίων κέρδισε τα τρία.
