Είχα εδώ και ώρα κολλήσει
το βλέμμα μου στην οθόνη του κινητού
μου. Πόση ώρα ήμουν ακίνητος σε αυτήν
την θέση? Το σώμα μου είχε αρχίσει να
πονάει γλυκά από την περίεργη στάση που
είχε πάρει αλλά το μυαλό αρνιόταν να
δώσει εντολή να σηκωθεί. Συνέχιζα να
κοιτάω το κινητό μου ελπίζοντας ότι δεν
θα χτυπήσει. Νιώθω τόσο κουρασμένος τον
τελευταίο καιρό. Από όλα. Και μοιάζει
το κινητό μου, να μου δίνει μια χαριστική
βολή κάθε φορά που χτυπάει. ΜΠΑΜ!
Στο μυαλό μου γυρνάνε
στίχοι της Γώγου κι ένας ρυθμός απλός
και ήρεμος. Μια προσπάθεια να ηρεμήσω
και να αποστασιοποιηθώ από το περιβάλλον.
Ένα περιβάλλον που όλοι μοιάζουν να
έχουν σκληρύνει. Όλοι χάθηκαν μέσα σε
μια θάλασσα εγωισμού κι εγωκεντρισμού.
Η επικοινωνία έχει γίνει πια αγώνας.
Κρύβομαι κι εγώ πίσω
από τις οθόνες του netbook και του κινητού
μου. Χάνομαι ανάμεσα σε λέξεις, εικόνες
και video. Όχι από εγωισμό. Από άμυνα. Νιώθω
μια ανάγκη να προστατέψω τον εαυτό μου.
Αποστασιοποιούμαι λοιπόν από την
πραγματικότητα, επικοινωνώ κυρίως μέσω
κινητού, συμφωνώ ή διαφωνώ με διάφορες
απόψεις, σχολιάζω όποτε μπορώ, ζηλεύω
διάφορους bloggers και κυρίως vloggers για τον
χρόνο που αφιερώνουν, νευριάζω με την
χρήση των greeklish κι εξοργίζομαι όταν
διαβάζω greeklish που ακολουθούν την ελληνική
ορθογραφία κι έχουν ορθογραφικά λάθη.
Σηκώνομαι αργά, πονάει
ακόμα το σώμα μου. Περπατώ μέσα στο
σαλόνι, προσεχτικά για να μην τρίξει το
ξύλινο πάτωμα. Άλλη μια χαριστική βολή.
ΜΠΑΜ!
