Ο καιρός που περνά, η στιγμή που χάνεται, ο χρόνος που δε γυρίζει πίσω. Δεν έχω καταφέρει να βγάλω άκρη με τον χρόνο. Η έννοια του πολλές φορές έχει προβληματίσει τη σκέψη μου και μάλλον δεν έχω καταλήξει. Από τη μία, είμαι ανυπόμονη. Από την άλλη, υπομονετική. Την μία, τον έχω φίλο. Την άλλη, μου τη σπάει και τον εχθρεύομαι. Φοβάμαι πως με διχοτομεί. Ανάλογα με το συναίσθημά μου και τη διάθεση. Κάτι μου φέρνει ο χρόνος και κάτι μου παίρνει. Με κάνει να νοσταλγώ αυτούς που μου λείπουν και μου αφήνει μια γλυκιά έλλειψη της απουσίας τους. Πάντα κάτι αφήνεις πίσω σου με τον χρόνο και πάντα κάπου επιστρέφεις. Σαν κάπου να θες να ξαποστάσεις και ν' αράξεις τη σκέψη σου. Και φυσικά η μουσική δεν θα μπορούσε να μην είναι παρούσα κάνοντας μου παρέα με τον χρόνο. Όπως είχε πει και ο αγαπημένος μου Μίλτος Πασχαλίδης: «Η μόνη μου πατρίδα είναι οι άνθρωποί μου και οι μνήμες μου».
«Ο χρόνος σαν ποτάμι που κυλάει, την ψυχή μου ταξιδεύει μα ποτέ, ποτέ δε μου μιλάει. Ο χρόνος που πια δε θυμάται αν χαίρεται μαζί μου ή λυπάται. Ο χρόνος μπαλκόνι που πετάει, ο ουρανός δε το χωράει και ο αέρας το φυσάει. Εκεί το γέλιο δε χορταίνεις σαν έρχεσαι κοντά μου και πάλι ξεμακραίνεις».
«Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός, σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει».
«Τα χρόνια φεύγουν θες δε θες, σαν των ματιών σου τις βαφές κι εσύ φοβάσαι».
«Χρόνε άστατε μπαμπέση, που στο δίχτυ σου όποιος πέσει, χάνεται για τα καλά. Πέταξε μας ένα γάντζο, στη ζωή μας δώσε αβάντζο, κι έχε μας από κοντά».
«Μοιάζει να ξεγλιστρά ο καιρός μα δε με νοιάζει. Στις χαραμάδες του μυαλού γλιστρά και φεύγει. Εκτός τόπου και χρόνου να ζήσω μια φορά, σαν ρόδα που κυλά στην άκρη εκεί του δρόμου».
«Να είσαι ελεύθερη γυρεύεις τρόπους, μα δεν τους βρίσκεις και αγανακτείς. Νομίζω θέλεις πιο πολλά από τους ανθρώπους και όταν στα δίνουνε αδιαφορείς».
«Τα όνειρά μου σαν παιχνίδια κουρδισμένα και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα. Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα. Κι έτσι τον δρόμο μου ανάποδα μαζεύω. Θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια. Η θάλασσα με μάζεψε από το δρόμο, μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω, μου έμαθε το κύμα ν' αγαπάω. Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος».
«Είναι σου λέω παιδί, κρυφοκοιτάει της ψυχής σου τ' ανείπωτα, ερωτευμένο παιδί ο χρόνος είναι τα πάντα και τίποτα. Ο χρόνος είναι γιατρός και απόψε στον πυρετό πάλι ψήνεσαι. Της καρδιάς σου ο παλμός μες στις οθόνες του τρέχει κι αφήνεσαι. Δεν μπορώ ν' ορκιστώ ότι έχω πια διορθωθεί κι ότι άλλαξα. Θέλω απλά να σου πω, πάμε μια βόλτα μαζί ως τη θάλασσα».
