Νένα Μεντή

Έρχεστε για 2η φορά στη Θεσσαλονίκη με μια απόλυτα επιτυχημένη παράσταση. Πως βιώνει ένας ηθοποιός αυτόν τον ρόλο μετά από τέτοια διαρκή ζύμωση;
Η αλήθεια είναι πως ξεκινησαμε το 2008 και είμαστε πλέον στη 4η χρονιά. Όταν ξεκινούσαμε αυτή την ιστορία δεν πιστεύαμε ότι θα έχει τόση διάρκεια. Το θέμα είναι επομένως η ανταπόκριση που έχει αυτό που κάνεις. Αυτό δίνει αξία στην προσπάθεια να παίζεις αυτό τον ρόλο ξανά και ξανά. Συνηθως οι μονολογοι είναι αντιεμπορικό είδος, άσχετα αν τα τελευταία χρόνια λόγω κρίσης έγιναν της μόδας. Το θέμα βέβαια είναι αρκετά έντονο. Η Ευτυχία πάνω στη σκηνή συνομιλεί με σημαντικά πρόσωπα της ζωής της, άσχετα αν όλα αυτά γίνονται στη φαντασία της. Και επιπλέον η γυναίκα αυτή έχει μια διαδρομή μέσα σε ένα ιστορική συγκυρία πλούσια σε γεγονότα.

 

Πως εξηγείτε την προσπάθεια που γίνεται τώρα με τους θεατρικούς μονολόγους και την θεατρική αναπαράσταση πολλών ανάλογων προσώπων όπως η Ευτυχία;
Η Ευτυχία δεν ήταν γνωστή με την έννοια του διάσημου ανθρώπου. Ασυναίσθητα όλοι ξέρουμε τα τραγούδια της. Έχει κάνει με την οικονομική κατάσταση πάντως αλλά και με την ανάγκη του κόσμου. Πάντως δεν είναι εύκολο να αναπαριστάς και να ζωντανεύεις θεατρικά τέτοια πρόσωπα. Αλλά έχει τεράστιο ενδιαφέρον να προσπαθείς.

Οι μνήμες που κρύβουν τα τραγούδια της Ευτυχίας τι σημαίνουν για 'σας σήμερα;
Γεννήθηκα το '40 σε ένα μικροαστικό σπίτι που ακούγαμε κυρίως κλασική μουσική. Ως παιδί όμως άκουγα και ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια. Αυτά με κάποιο τρόπο έμειναν ως αναμνηση. Είναι μια Ελλάδα παλιά, που έχω ανάγκη να την κρατήσω μέσα μου. Δεν είναι μια ρετρό ανάμνηση, είναι μια μνήμη που την θέλω ως ασφάλεια και ως ανάγκη γιατί είμαι παλιομοδίτισσα.

Αναφέρεστε βέβαια σε μια άλλη Ελλάδα που δεν ξέρω αν υπάρχει πλέον κάπου γύρω μας.
Για μένα αυτή η Ελλάδα έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Ο μόνος τρόπος να διασωθεί είναι μέσα από την καταγραφή και την διάδοση της μνήμης με κάθε τρόπο. Στα νέα παιδιά που έρχονται και μαθαίνουν για την Ευτυχία μέσα από την παράσταση τους λέω πως αξίζει τον κόπο να διαβάσουν και να μάθουν για αυτή την Ελλάδα. Δυστυχώς αυτός ο αχταρμάς που ζούμε σήμερα δεν θυμίζει σε τίποτα Ελλάδα. Και δεν μιλάω μόνο για τα τρία τελευταία χρόνια. Αυτό που ζούμε ειδικά τώρα είναι αφόρητο. Τι κάναμε όμως εμείς για όλα αυτά? Πόσο συμμετείχαμε και πόσο επαναπαύτηκαμε στο lifestyle? Δυστυχώς πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων έκανε την απαραίτητη αυτοκριτική γιατί οι περισσότεροι είναι ακόμα θολωμένοι και οργισμένοι. Δυστυχώς είμαι πολύ απαισιόδοξη για ότι έρχεται.

Τα γεγονότα στο Χυτήριο σας προβληματίζουν ή θεωρείτε πως είναι κάτι περιστασιακό;
Ότι συνέβη στο Χυτήριο είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που έχουμε μπροστά μας. Δυστυχώς είναι και η απόρροια σε ότι ζούμε. Ο κοσμος έχει πολύ θυμό. Δεν υπάρχει ψυχραιμία, ούτε η παιδεία για να καταλαβαίνουμε τι ακριβώς συμβαίνει και ποιοι είναι οι κίνδυνοι που ακολουθούν. Πως δηλαδή θα λύσουμε το μεταναστευτικό? Δέρνοντας μετανάστες? Σας τα λέω με βάση και την εμπειρία μου από την γειτονιά μου στο κέντρο της Αθήνας καθημερινά. Δεν λύνεις τα προβλήματα σου με τη βία. Δυστυχώς προήγηθηκε ένα πολιτικό σύστημα που απογοήτευσε τον κόσμο και έτσι αρκετοί στράφηκαν αλλού. Είναι όμως δυνατόν να εμπιστευτούμε τις τύχες μας στον φασισμό?

Info 

Ευτυχία Παπαγιανοπούλου
Θέατρο Εγνατία (τηλ.2310 22 51 72) Τετάρτη & Κυριακή: 19.00, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 21.15 (μέχρι 28/10)
Σκηνοθεσία: Π. Ζούλιας. 

Παίζει: Νένα Μεντή