Το 1936 ο Walter Benjamin έγραφε για το έργο τέχνης στην εποχή της μηχανικής αναπαραγωγής, εποχή που έκρυβε μεγάλα ερωτηματικά. Το 1969 ο Seth Siegelaub διοργάνωνε έκθεση με έργα φωτοτυπίες: το Xerox Book Project (προτιμότερο πια ως “Photocopy book”) δεν χρειαζόταν στην πραγματικότητα εκθεσιακό χώρο. Ο κατάλογος ήταν η έκθεση και τα έργα μπορούσαν να μοιραστούν, να αναπαραχθούν, να αποσταλούν. Τα παραδείγματα στη μεταπολεμική περίοδο της τέχνης είναι πάρα πολλά, με μικρές συχνά διαφοροποιήσεις.
Μια νεανική προσπάθεια προς μια σχετική κατεύθυνση παρουσιάζεται στην γκαλερί TinT, στην έκθεση OOC one (Original Certified Copy One).
Τα Originals Certified Copies είναι πιστοποιημένα αντίγραφα: πιστά αντίγραφα ενός αρχικού εγγράφου / αντικειμένου / έργου τέχνης. Υπογεγραμμένα από τον δημιουργό τους. Δηλαδή πρωτότυπα;
Κάτω από το ψυχρό φως των αιθουσών, η γκαλερί μετατρέπεται σε ένα είδος φωτοτυπείου. Όχι με φωτοτυπίες (μόνο), αλλά και έργα που εξακολουθούν να παραμένουν λιγότερο ή περισσότερο στη λογική των αυτόνομων αντικειμένων-έργων τέχνης. Μέσα από επεξεργασμένες ή μη φωτογραφίες, μεταξοτυπίες, βίντεο, εφαρμογή για ipad και iphone, γλυπτά-εγκαταστάσεις στο χώρο, ψηφιακές εκτυπώσεις και άλλα, οι καλλιτέχνες επεξεργάζονται την έννοια του αντιγράφου/αντιτύπου (και όχι της αναπαραγωγής), ανακαλούν την έννοια του πολλαπλά αναπαραγόμενου αντικειμένου για να την ανακατασκευάσουν με τον τρόπο τους.
Η πλειοψηφία των έργων αμφισβητεί την πρωταρχικότητα της πρωτοτυπίας ή πιο σωστά της γνησιότητας. Ωστόσο, τα έργα υπογράφονται, γεγονός που ανατρέχει στις παραδοσιακές πρακτικές και επιχειρεί να «ανυψώσει» τα έργα στην γνωστή κατηγορία των έργων τέχνης και να συντηρήσει την αύρα τους. Η «πιστοποίησή» τους από τους καλλιτέχνες βάζει φρένο στην αδιάκριτη χρήση και ερμηνεία τους και διασφαλίζει την πνευματική διάσταση των παραχθέντων.
Τα ίδια έργα ταυτόχρονα εκτίθενται σε γκαλερί στη Λεμεσό της Κύπρου και ολοκληρώνουν την αίσθηση του ακριβούς αντιτύπου: η ίδια η έκθεση γίνεται αντίγραφο του εαυτού της.
Το δίπολο «πρωτότυπο-αντίγραφο» βρίσκεται στον πυρήνα της έκθεσης. Η πολλαπλότητα του κάθε έργου ξεχωριστά μιλά για τη συνεχιζόμενη (λατρευτική σχεδόν) αξία του αντιγράφου, που εξελίσσεται παράλληλα με το μύθο του μοναδικού πρωτοτύπου και ανεξάρτητα απ’ αυτόν. Οι καλλιτέχνες όμως δεν είναι αντίγραφα κανενός, δημιουργούν και υπάρχουν ανεξάρτητα από τους διάφορους μύθους που συνοδεύουν συχνά την ιδιότητά τους και εξακολουθούν να παραμένουν οι εγγυητές των ερωτηματικών. Με πιστοποίηση πάντα.
Πάνω σε μια ιδέα του Νίκου Τριανταφύλλου, την έκθεση επιμελείται η Ελένη Ρήγα.
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Λένα Αθανασοπούλου, Νίκος Αλεξίου, Κλίτσα Αντωνίου, Βάσω Γκαβαϊσέ, Φίλιππος Θεοδωρίδης, Ελίνα Ιωάννου, Στέλιος Καλλινίκου, Στέλιος Καραμανώλης, Απόστολος Καραστεργίου, Ζωή Κεραμέα, Θάνος Κλωνάρης, Τέτα Μακρή, Δημήτρης Μπάμπουλης, Ιωάννα Ξημέρη, Νίκος Παπαδημητρίου, Μαρία Οικονομοπούλου, Μιχάλης Παπαμιχαήλ, Βασίλης Πασπάλης, Τούλα Πλουμή, Βασιλεία Στυλιανίδου, Λευτέρης Τάπας, Δημήτρης Τάταρης, Σοφία Τούμπουρα, Νίκος Τριανταφύλλου, Χρυσή Τσιώτα, Versaweiss.
