“Θέλω να πιστεύω πως υπάρχει πάντα μια διέξοδος σε όσα ζούμε αλλά δεν είμαι και αισιόδοξος”
“Κάθε Πέμπτη κε
Γκρην” είναι ο
τίτλος της παράστασης που φέρνει στην
Θεσσαλονίκη τον Γ. Μιχαλάκόπουλο. Ένα
έργο βαθιά ανθρώπινο που θέλει να
προσφέρει πολλαπλά μηνύματα στους
θεατές του. Όπως και ο Γιώργος
Μιχαλακόπουλος, ένας σπουδαίος ηθοποιός
και σκηνοθέτης, που μιλάει στον Εξώστη…
Μια παράσταση στην
οποία επιστρέφετε μετά απο 13 χρόνια. Τι
σας οδήγησε σε μια τέτοια απόφαση;
Είναι πιο ώριμο, πιο
μεστό και πιο επίκαιρο. Και ερμηνευτικά
είμαι πιο κοντά στον ρόλο, έχω άλλα
φορτία και αυτό δίνει την ευκαιρία για
μια νέα ερμηνεία του ρόλου. Εκείνη η
παράσταση είχε αγαπηθεί πολύ και είχε
βραβευθεί κιόλας. Αυτή την στιγμή μετά
απο μια υπέροχη θεατρική σεζόν αποφασίσαμε
με τον Τάσο Ιορδανίδη να το ανεβάσουμε
και στην Θεσσαλονίκη. Είναι ένα τρυφερό
έργο, με καθαρές αντιρατσιστικές
αναφορές, με γέλιο αλλά και δράμα. Και
επίσης είναι σημαντικό ο θεατής να
παίρνει κάτι μαζί του φεύγοντας. Πιστευω
πως είναι πολύ σημαντικό αυτό στις μέρες
μας.
Ξαναμελετώντας τον
κο Γκρην τι διαφορετικό βρήκατε μέσα
σε αυτό το χρονικό διάστημα;
Ο Γκρην είναι ένας
ηλικιωμένος Εβραίος, που τον χτυπάει
με το αυτοκίνητο ένας νεαρός γιάπης. Το
δικαστήριο επιβάλει στο νεαρό να εκτίσει
μια κοινωνική θητεία με εβδομαδίαίες
επισκέψεις στο σπίτι του κου Γκριην
κάθε Πέμπτη. Εμείς βλέπουμε την εκτέλεση
αυτής της απόφασης σε 9 διαφορετικές
σκηνές, που είναι και 9 διαφορετικές
επισκέψεις. Μέσα σε αυτόν τον χρόνο
ξεδιπλώνεται ο χαρακτήρας τους και
παρακολουθούμε τις συγκρούσεις αλλά
και το πως έρχονται κοντά αυτοί οι δύο
τόσο διαφορετικοί άνθρωποι.
Τώρα νιώθω πως είναι
πιο κοντά οι ηλικίες μας. Οι ρυθμοί μου
επίσης είναι καλύτεροι και το ίδιο και
η ματιά μου απέναντι στον ήρωα. Μέσα σε
αυτά τα χρόνια πέρασα, όπως και ο Γκρην
διάφορες φάσεις ενθουσιασμού και
απογοήτευσης σε σχέση με πολιτικές και
κοινωνικές πρωτοβουλίες. Νομίζω ότι
ήταν κάτι που άξιζε τον κόπο. Σημασία
έχει ότι όλα αυτά δίνονται με συγκεκριμένο
τρόπο ώστε να εισπράξει ο θεατής ότι
γίνεται.
Αν κάναμε αυτή την
κουβέντα πριν απο 13 χρόνια είμαι σίγουρος
πως θα μου λέγατε, σχετικά με το κεντρικό
θέμα του έργου, για το πόσο δύσκολες
είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Φτάνοντας
στο σήμερα φαντάζομαι ότι ότι είναι
κάτι παραπάνω απο δύσκολες.
Βέβαια! Και είναι πολύ
σχετικό και επίκαιρο το αντιρατσιστικό
μήνυμα του έργου. Οι δύο χαρακτήρες
έχουν τις δικές τους κοινονικές
τοποθετήσεις και αφετηρίες, πράγμα που
δοκιμάζεται με την επαφή τους. Και όλα
γίνονται μέσα απο το χιούμορ.
Παρ' 'οτι δεν δίνετε
συχνά συνεντεύξεις είστε ενας άνθρωπος
που δραστηριοποιείστε και τοποθετήστε
δημόσια. Είστε αισιόδοξος για το σήμερα?
Θα το ήθελα πολύ να
είμαι αισιόδοξος αλλά δεν αισθάνομαι
καλά.
Με αφορμή αυτό το
γεγονός ήθελα να σας ρωτήσω κάτι που
αφορά την πρόσφατη επικαιρότητα. Ποια
είναι η γνώμη σας σε σχέση με αυτό το
δημοσκοπικό εύρημα που θέλει το 30% των
συμπολιτών μας να πιστεύουν ότι τα
πράματα ήταν καλύτερα επί Χούντας. Εσείς
την ζήσατε αυτή την εποχή και ξέρετε τι
συνέβη απο πρώτο χέρι.
Εξαρτάται πως την έχει
ζήσει ο καθένας. Οπωσδήποτε την ζήσαμε
με πολύ έντονο τρόπο. Δεν ξέρω που ήταν
αυτοί οι άνθρωποι όταν συνέβαινε η
Χούντα. Άλλοι την περάσαμε τρώγωντας
φασολάδα και άλλοι στα μπουντρούμια
του ΕΑΤ/ΕΣΑ. Άλλοι ήταν απλωμένοι με τον
φραπέ στην παραλία και άλλοι στο κρεβάτι
του Προκρούστη έχοντας υποστεί φρικτά
βασανιστήρια, όπως τα ηλεκτρόδια στο
πέος. Σημασία έχει ποια ήταν η θέση σου
σε σχέση με όσα συνέβαιναν τότε στην
Ελλάδα. Φαντάζομαι ότι οι άνθρωποι αυτοί
θα αναφέρονται στην οικονομική κατάσταση
όμως τότε είχε οικοδομηθεί ένα φαύλο
σύστημα στο οποίο διάφοροι ημέτεροι
τρώγανε. Τα αποτελέσματα αυτής της
οικονομικής διαχρονικής πολιτικής αλλά
και όσων ακολούθησαν τα πληρώνουμε
σήμερα.
Πιστεύετε ότι τέτοιες
τοποθετήσεις έχουν να κάνουν περισσότερο
με μια θυμωμένη και σπασμωδική αντίδραση
απέναντι στο ζόρι που ζούμε ως κοινωνία;
Ναι, φυσικά! Και είναι
τεράστιο ζόρι που αφορά το θέατρο, την
δημοσιογραφία, τον πολίτη, τον μαθητή,
τον γονιό. Είμαστε σε ένα λούκι που δεν
ξέρουμε αν έχει έξοδο. Δεν θέλω να πιστεύω
πως δεν υπάρχει έξοδος. Αλλά όπως σου
είπα δυσκολεύομαι να πω και ότι είμαι
αισιόδοξος.
Απ΄όσο ξέρω πάντως
ήταν μια σεζόν με αρκετές παραστάσεις.
Στην Αθήνα είχε πάνω απο 600 μικρές ή
μεγάλες παραγωγές.
Αυτό έχει να κάνει με
ένα πρόβλημα που παραμένει και είναι
κάποιες υποτιθέμενες δραματικές σχολές,
που βγάζουν μια σειρά νέων αποφοίτων.
Ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά υπάρχουν
αρκετά που αγαπάνε αληθινά το θέατρο,
κάποια μπορεί να έχουν και το ταλέντο
μέσα τους αλλά βρίσκονται έξω απο τα
κυκλώματα και έτσι αναζητούν εναλλακτικούς
τρόπους έκφρασης, δηλ. πατάρια, υπόγεια,
καφέ, μπαρ, κλπ. Αυτό είναι πολύ λογικό,
νόμιμο αλλά και ανθρώπινο. Προτιμώ να
βλέπω αυτά τα παιδιά να ταλανίζονται
σε τέτοιες συνθήκες και να ασκούν την
τέχνη τους, να πειραματίζονται με την
ευχή να τα καταφέρουν παρά να στέκονται
σε έναν καναπέ και να μεμψοιμοιρούν για
την τύχη των άλλων δημιουργώντας
συμπλέγματα μέσα τους. Πάντως δεν ήταν
μια καλή σεζόν θεατρικά στην Αθήνα με
εξαίρεση κάποιες εκπλήξεις.
Info
Η παράσταση
“Κάθε μερα κε Γκρην” ανεβαίνει στο
θέατρο Αθήναιον απο 8 Μαϊου σε σκηνοθεσία
Γ. Μιχαλακόπουλου.
Παίζουν οι Γ. Μιχαλακόπουλος
και Τ. Ιορδανίδης.
Μετάφραση: Ερρίκος
Μπελιές
Σκηνικά- κοστούμια: Απόστολος
Βέττας
Φωτιστικός σχεδιασμός:
Νίκος Καβουκίδης
