Βλέπω
τον κόσμο γύρω μου σαν σύνθεση λέξεων,
σχέσεων, εικόνων και ιδεών.
Έτσι
ξεκίνησα κι εγώ να συνθέτω, ή μάλλον να
ΑΝΑ- συνθέτω, δίνοντας στα έργα μου μία
γενναία δόση σουρεαλισμού, επηρεασμένος
σαφώς από τεράστιες προσωπικότητες της
τέχνης, τόσο του παρελθόντος, όσο και
του παρόντος χρόνου.
Και
είναι αυτός ο σουρεαλισμός, εμποτισμένος
με χιούμορ, που τροφοδοτεί με ενέργεια
ζωτική τις ερωτικές, τις φιλικές και
όλες εν γένει τις ανθρώπινες σχέσεις
στη ζωή μου. Ειδάλλως, θα ένιωθα
εγκλωβισμένος στον στείρο ρεαλισμό,
που φαίνεται να επιτάσσει το σήμερα,
μπροστά σε αυτήν την κρίση του «εαυτού»,
που υπερνικά κάθε άλλου είδους και
περιεχομένου κρίση. Επιστράτευσα,
λοιπόν, τις τέχνες, τη μουσική, τα ταξίδια,
τους φίλους και τον έρωτα, τα τοποθέτησα
ψηλά στην πυραμίδα των «ισχυρών θέλω»
μου και δε διαπραγματεύομαι. Μονάχα τα
ενισχύω. Κάθε φορά με στοιχεία καινούργια.
Τα
έργα μου αγαπούν τις παλιές ασπρόμαυρες
φωτογραφίες. Αγαπούν τους ουρανούς, τα
αστέρια, το σύμπαν, τη φύση, το σκοτάδι,
το φώς, τις ανθρώπινες στιγμές σε όλο
το εύρος τους. Η συλλογή εικόνων είναι
το Α και η ποίηση το Ω για τα κολάζ. Αυτά
με καθοδηγούν, με εμπνέουν να δημιουργώ.
Για το λόγο αυτό και οι συνθέσεις μου
δεν έχουν κάποιον αμιγώς αισθητικό ή
οποιονδήποτε (εννοιοδοτικό) χαρακτήρα.
Απλώς
στοχεύουν στην αφύπνιση της φαντασίας
και στο συνειρμό.
Νίκος Μαραντίδης/ Socionik.tumblr.com/ [email protected]
