Φοίτησα
ένα χρόνο στο Λονδίνο στο Central
Saint
Martins,
graphic
design/
illustration
και τώρα συνεχίζω τις σπουδές μου στο
School
of
Visual
Arts
της Νέας Υόρκης. Τη ζωή εδώ θα την
χαρακτήριζα τρελή, από τους ρυθμούς της
και το άγχος της μέχρι τα πιο απρόοπτα
που μπορεί να σου συμβούν στην
καθημερινότητά σου. Το σίγουρο είναι
ότι μαθαίνεις πολλά από την
πολυπολιτισμικότητα της πόλης και δεν
βαριέσαι ποτέ μιας και η τέχνη κατακλύζει
τη ζωή σου. Μουσεία, street
art,
πολλά ερεθίσματα και καινούργιες ιδέες.
Έχω
ιδιαίτερη αγάπη,
θα έλεγα ίσως και ψύχωση ακόμα, με τον
κυβισμό και τον σουρεαλισμό. Όλη μου η
δουλειά βασίζεται στην αρχή πως τα πάντα
αποδομούνται αποκτώντας το δικό τους
χαρακτήρα μέσα στο σύνολο. Είτε πρόκειται
για τον άνθρωπο μέσα στο χώρο, είτε
πρόκειται για το φυσικό μας περιβάλλον
σε σχέση με εμάς.
Ελευθερία
σημαίνει να κατανοήσουμε τους εαυτούς
μας, για να μπορούμε να ερμηνεύουμε τους
άλλους ανθρώπους, να αντιμετωπίσουμε
τον κόσμο και τη ζωή χωρίς φόβους, στεγανά
και περιορισμούς.
Εμπνέομαι
από τους ανθρώπους, από τη μοναδικότητα
του κάθε ένα από εμάς. Η διαφορετικότητα
είναι αυτή που με εμπνέει. Τα πρόσωπα,
τα βλέμματα, οι κινήσεις επίσης. Σημαντικά
ερεθίσματα είναι οι αναμνήσεις, οι
εικόνες, οι λέξεις που αποτυπώνονται
στο μυαλό μου.
Ο
χρόνος και ο χώρος είναι σίγουρα δύο
πράγματα που κυριαρχούν στη σκέψη μου
μονίμως, παρακινώντας με να ζωγραφίζω
τη γλύκα της νοσταλγίας και την ένταση
της ομορφιάς των τοπίων γύρω μου, όπως
το μπλε της Ελλάδας, το οποίο πάντα
κουβαλάω μέσα μου.
Κάνω
πολλά όνειρα!
Σίγουρα θα έλεγε κανείς για μένα πως
είμαι ονειροπόλα, παρόλα αυτά το
πραγματικό μου όνειρο είναι να γυρίσω
στον τόπο μου και να κάνω αυτό που αγαπάω
εκεί. Δε μ’ αρέσει που ξενιτεύτηκα για
να βρω μια καλύτερη ζωή αλλού. Δε θέλω
να ξεχάσω από που ήρθα. Ο πατρίδα, μου
είναι πολύ σημαντική, όσο κι αν αυτή με
προδίδει. Θα ήθελα κάποια στιγμή μέσα
από τη δουλειά μου να προσφέρω μια πιο
χρωματιστή πλευρά των πραγμάτων σε
όσους το έχουν ανάγκη. Είναι πολύ
σημαντικό να μην παρατάμε τα όνειρα
μας.
Θαυμάζω
τον Πίτερ Παν!
Μου θυμίζει εμένα που πάντα ήθελα να
πετάξω, και τον παρομοιάζω με το αδερφάκι
μου που είναι ακόμα παιδί και μπορεί να
πετάει με το δικό του τρόπο.
Πάντα
θα κρατάω μέσα μου
τον Picasso, γιατί ήταν κατά βάθος ένα
πεισματάρικο παιδί. Τον Dali για την
παράνοια των ονείρων του. Τον Edward Munch
για την απεικόνιση της μελαγχολίας. Τη
Μελίνα Μερκούρη για το κέφι και την
ζωντάνια της. Τον Γιώργο Σεφέρη για την
αλήθεια του και τον Οδυσσέα Ελύτη για
τον έρωτα και τον ρομαντισμό που μας
δίδαξε.
