Με βασανίζει η σκέψη της τις πιο δύσκολες μέρες. Σε γιορτές, σε
καταστάσεις κρίσιμες, σε αποχαιρετισμούς. Σκέφτομαι συνεχώς το παιδικό πρόσωπο και το λυτρωτικό της χαμόγελο. Δεν την
βλέπω συχνά, δεν πιάνω κουβέντα μαζί της, δεν την υποβάλλω στο βασανιστήριο της
κυνικά επαναλαμβανόμενης ερώτησης, ‘’Πώς νιώθεις;’’. Όταν βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο, απλά την
αναζητά το βλέμμα και κάποιες φορές όταν
είναι πολύ κοντά μου, τη σφίγγω πάνω μου χωρίς λόγο και μετά της χαμογελώ.
Είναι τώρα μαθήτρια δημοτικού,
γράφει και διαβάζει. Όταν υπολογίζει, κρύβει τα δάχτυλά της κάτω από το θρανίο.
Όταν γελάει με παρασέρνει σε έναν άλλο
κόσμο.
Πριν 2 χρόνια, τόσο άδικος ο
χρόνος, περνάει και δε σε ρωτάει αν θέλεις να τον παγώσεις, έχασε τη μητέρα της
σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η είδηση τότε έπεσε βαριά και καταιγιστική στο
τηλέφωνο. Άγνωστο το πένθος και ο χαμός
ενός τόσο καθηλωτικού προσώπου στη ζωή μας, για μένα. Ο Φρόυντ έλεγε ότι η
μητέρα ορίζει τη συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού και ο πατέρας επιδρά πάνω
του με το καθορισμό του φύλου. Θεωρίες. Στην
πράξη ένα παιδί έπρεπε να αποδεχτεί το πιο αβάσταχτα αναπόφευκτο γεγονός του
κόσμου. Η λέξη ‘’μητέρα, μαμά, μανούλα’’, πρέπει να σβηστεί από το
καθημερινό λεξιλόγιο, όσα παγίδες και αν σου στήνει η μνήμη.
Οι περιγραφές του ατυχήματος ήταν
πνιγερές. Ένας πατέρας με κινητικά προβλήματα για ένα χρονικό διάστημα, ένα
αγοράκι γύρω στα 8 σαστισμένο να ουρλιάζει και ένα κορίτσι, ο ήρωάς μου,
δηλαδή, να λέει στους τραυματιοφορείς, ‘’Να φτιάξετε τη μαμά, έσπασε ο λαιμός
της.’’ Συχνά μιλούσε σε όλους με γρίφους, ‘’δεν έφυγε η μαμά, εγώ τη βλέπω στα
όνειρά μου’’, μετά συνήθιζε να ζει σαν όλα τα παιδιά της ηλικίας της που δεν
έχουν βιώσει ένα τέτοιο χαμό. Αν ξέχασε; Όχι, κατηγορηματικά, όχι.
Προσαρμόστηκε. Μεγάλωσε λίγο πιο γρήγορα από τις φίλες της. Ψήλωσε λίγο πιο πολύ. Βρήκε
δύναμη. Γιατί τη σκέφτομαι; Γιατί δεν υπάρχει πια δικαιολογία να χάνεσαι
σε ένα διαρκή πόνο, αλλά υπάρχει ελπίδα να συνεχίσεις.
Το όνομά της, το άφησα για το
τέλος. Βασιλικούλα. Θα μπορούσε να
είναι οποιοδήποτε άλλο, θα μπορούσα να σκεφτώ
κάτι άλλο. Εκείνος όμως λεγόταν Βασίλης. Μικροί ήρωες, ανάσες, πηγές
δύναμης για να συνεχίζουμε.
‘’Αγάπη είναι να φύγεις από τον εαυτό
σου.’’ Charles Baudelaire.
