Το ποίημα του Ζαν Ρενέ Λεμουάν, που παρουσιάστηκε για πρώτη
φορά πέρσι στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, παρακολουθήσαμε και στην Θεσσαλονίκη
στον πολύ ενδιαφέροντα χώρο του Black
Box, που κατά την προσωπική μου γνώμη, είναι ένας χώρος με πολλαπλές
δυνατότητες που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ακόμη περισσότερο και πολύ πιο
διαφορετικά. Είναι εξαιρετικά μεταμορφώσιμος.
Όμως, το
θέμα μας δεν είναι ο χώρος, αλλά η παράσταση. Σύμφωνα με το δελτίου τύπου της
παράστασης, η Μήδεια του Ζαν-Ρενέ
Λεμουάν παρουσιάζει τη διάσημη ηρωίδα μέσα από το πρίσμα της πολλαπλής εξορίας
που βιώνει. Σίγουρα δεν είναι ο πρώτος που έλαβε το μυθολογικό υλικό που
περιβάλλει την Μήδεια, που το εκμεταλλεύτηκε και το μετέπλασε. Το κείμενο του
αρκετά δυνατό σε μερικά σημεία, λιγότερο σε άλλα, σίγουρα παρουσίαζε μεγάλο
ενδιαφέρον, ίσως όμως όχι και εφάμιλλο του έργου “Μήδειας υλικό” του Heiner Muller, όπου η
μυθολογική αφετηρία είναι κοινή.
Μοναδική
ηθοποιός της παράστασης η Δήμητρα Ματσούκα, την οποία σκηνοθετεί ο Λευτέρης
Γιοβανίδης, με την σημαντική βοήθεια, όσον αφορά το κινησιολογικό μέρος, της
Pauline Huguet. Ιδιαίτερα έντονη και επιβλητική είναι η παρουσία του σκηνικού
που σχεδίασε ο Κωνσταντίνος Ζαμάνης, καθώς και το “πολλαπλό” φόρεμα που είναι
ιδέα της Μαρίας Παπαδοπούλου.
Ο χώρος του
Black Box είναι ένας
χώρος που ακόμη δεν έχει γίνει ευρέως γνωστός στην πόλη, ωστόσο φιλοδοξεί να
γίνει καθώς ευθύς εξ αρχής προσπαθεί να βρει την σωστή ισορροπία ανάμεσα σε
αναγνωρίσιμους και αγαπητούς στο κοινό ηθοποιούς και σε έργα που έχουν κάτι να
πουν. Η συνταγή ακόμη δεν έχει δέσει πλήρως και ο κόσμος δεν έχει γνωρίσει το Black Box. Ωστόσο, ποιος
ξέρει; Ίσως ένα δυνατό μπαμ από κάποια παράσταση να τα αλλάξει όλα.
