Μυαλά
μπερδεμένα. Καρδιές κλειστές. Άνθρωποι αποπροσανατολισμένοι απ’ τους στόχους
τους και τα όνειρα τους που εκκρεμούν. Και κάπου εκεί ανάμεσα συμβαίνει η ζωή.
Ο χρόνος που περνά και κανείς δεν πατάει το pause. Μπερδεμένες σκέψεις και λέξεις
στριφογυρίζουν στο χάος που έχεις για μυαλό. Προσπαθώντας να καταλάβεις ποιο
είναι το λάθος και ποιο το σωστό. Χαοτικές επιλογές. Ποιος είναι ο ασφαλής
τρόπος; Πώς πρέπει να επιλέγεις; Με τη λογική ή το ένστικτο; Το ρισκάρεις να
αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου;
Αν αφεθείς
στο συναίσθημα, παρασύρεσαι. Η λογική σε οριοθετεί, σε πειθαρχεί. Οι άμυνες,
όμως, και οι αντιστάσεις έχουν πέσει προ πολλού. Χάνεσαι στο λαβύρινθο των
σκέψεων. Προσπαθείς να τις βάλεις σε μια σειρά. Γύρω σου παντού άνθρωποι
μπερδεμένοι, με τα προβλήματά τους, με τις δικές τους ανησυχίες. Νιώθεις πως αν
αφεθείς, θα σε παρασύρουν στη δίνη τους. Και έχεις ήδη αρκετό χάος και κενό
μέσα σου.
Ψάχνεις να
βρεις ισορροπίες. Μα, στ’ αλήθεια, για να τις βρεις, πρέπει πρώτα να δεις τι
θες. Και μέχρι να το βρεις, καλύτερα να αποστασιοποιηθείς από τους άλλους και
να στραφείς στα μέσα σου. Τι έχεις ανάγκη, ποιες είναι οι προτεραιότητες σου.
Το ταξίδι
της εσωτερίκευσης σε προβληματίζει και η ίδια η ενδοσκόπηση σε κάνει να σκάψεις
πολύ βαθιά μέσα σου. Στ’ αλήθεια, το αντέχεις; Μα πως αλλιώς όμως θα
ξεμπερδευτείς. Αναγκαία συνθήκη το ξεκαθάρισμα για να μπορέσεις να βρεις το
μονοπάτι που θες να ακολουθήσεις. Τι κρατάς και τι αφήνεις πίσω σου. Το κουβάρι
μέσα σου να ξεμπερδευτεί και η ψυχή να καλμάρει.
Υπάρχει
ελπίδα;
Υ.Γ. : Κλείνοντας
μου έρχεται στο μυαλό και το ποίημα της Κικής Δημουλά. Δεν θα μπορούσα να
σκεφτώ πιο ταιριαστό:
Σε λένε
αναποφάσιστο, μην τους ακούς
ευαίσθητος
είσαι διστάζεις
να διαλέξεις
γενικά δυσκολεύεσαι
ν’απαρνηθείς.
Τόσο καιρό
που δέρνεσαι ανάμεσα
στο ένα και
το άλλο
δέθηκες μαζί
τους.
Αίσθημα
γίνεται στο τέλος το δίλημμα
θέλεις να
κρατήσεις και τα δυο
μα είναι
νόμος να προτιμάς.
Διάλεξε
λοιπόν
αυτό που σου
προτείνει η αβεβαιότητα.
Σπανίως
πέφτει έξω.
