Πλάνα από το ΦΚΘ
Οι αίθουσες στο λιμάνι γεμίζουν ασφυκτικά και βρίσκουμε καταφύγιο στην ταινία
Τραγουδώντας στα νεκροταφεία ενός 26χρονου Μαλαισιανού. Πλέον ο θάνατος είναι εμφανής από τον τίτλο. Αντιγράφω την υπόθεση: Στα 68 του πια, ο Πέπε πέρασε όλη του τη ζωή ως σωσίας του Τζόι Σμιθ, ενός Φιλιππινέζου θρύλου [της ροκ μουσικής]. Ακροβατώντας στη λεπτή γραμμή μεταξύ πραγματικότητας από φαντασίας, κι ενώ γερνάει κάθε μέρα και πιο πολύ, ο Πέπε ξεκινάει ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης για να απελευθερωθεί από τη σκιά του ήρωά του και να γίνει κύριος του εαυτού του. Έχουμε λοιπόν έναν impersonator, σωσίας αποδίδεται στην μετάφραση, ο οποίος προσπαθεί να γίνει για μια φορά στη ζωή του το ροκ είδωλο: να γράψει μια ροκ μπαλάντα για τον ροκ σταρ. Βέβαια, στην αληθινή ζωή, ο ηθοποιός που παίζει τον σωσία είναι όντως ένα ροκ είδωλο, για τη ζωή του οποίου ο νεαρός σκηνοθέτης κινηματογραφεί όπως μαθαίνουμε από το site του φεστιβάλ ένα ντοκιμαντέρ. Με λίγα λόγια έχουμε μια ταινία μυθοπλασίας που υποκρύπτει ένα ντοκιμαντέρ και ένα ντοκιμαντέρ που ξεκίνησε σαν ταινία μυθοπλασίας. Ο σκηνοθέτης γοητεύτηκε τόσο από την περσόνα του που τον έκανε ήρωα του δικού του παραμυθιού. Μύθος και πραγματικότητα μπλέκονται αναπόφευκτα, όπως ακριβώς μπλέκονται η αλήθεια με το παραμύθι στη ζωή ενός ροκ σταρ. Ένας ροκ σταρ λοιπόν παίζει τον παρακμιακό σωσία του που προσπαθεί να γίνει ο ροκ σταρ, δηλαδή ο εαυτός του. Φανταστείτε τον Ντύλαν (τυχαία) να παίζει τον άσημο μουσικό Τζόνσον, ο οποίος επιβιώνει χάρη στον Ντύλαν κάνοντας τον σωσία του και θέλει να γράψει το καλύτερο τραγούδι του Ντύλαν.
Ας επιστρέψουμε στα νεκροταφεία όμως που εξ ορισμού είναι το θέμα μας. Ο θάνατος κι η παρακμή σ'αυτό το περίεργο φιλμ ξεκινάει σε επίπεδο φόρμας από την παρακμή του φιλμικού χρόνου. Σε πολλές σκηνές ο φιλμικός ταυτίζεται με τον (ανιαρό πολλές φορές) πραγματικό χρόνο κι αυτό μπορεί να κουράσει τον θεατή καθώς η ταινία εκτείνεται σε πάνω από 140 λεπτά παρακμής. Ξάφνου όμως εισβάλλει από το πουθενά ένα ιδιότυπο γκροτέσκο που σπάει τον χρόνο και φτιάχνει μια πέτσα αλλόκοτου που είναι και το επίθετο που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει με επάρκεια τον ήρωα της ταινίας. Ο θάνατος του χτυπάει την πόρτα. Και δεν του μένει πια τίποτα άλλο από το να τραγουδήσει. Ακόμα κι αυτό το τραγούδι του θανάτου όμως δεν βγαίνει. Και πρέπει να πάει στο νεκροταφείο για να βρει τη μελωδία. Και τότε εμφανίζεται το γκροτέσκο που λέγαμε: η περίφημη κατσίκα.
