Κάτι απόκοσμο
είχε εκείνη η μέρα. Δεν υπήρχαν περαστικοί. Περπατούσα εντελώς μόνη. Οι ψιχάλες
της βροχής είχαν γαλάζιο χρώμα κι εγώ ακολουθούσα τις κίτρινες γραμμές του
ποδηλατοδρόμου, δεν φαινόταν τίποτα μέσα στην ομίχλη, είχα χαθεί… Με οδηγούσε
μόνο μια φωνή που ψιθυριστά έλεγε:
Στα
μονοπάτια της άγνοιας.
Στη
δίνη του γκρι.
Εκεί
η σοφία βηματίζει με αυτοπεποίθηση… *
* στίχοι: Λευτέρης
Κρασάκης
