…ήταν η κυρία ‘’Θλίψη’’ και
η κυρία ‘’Χαρά’’ δυο αιώνιοι αντίπαλοι και συζητούσαν.
Η κυρία
Χαρά έλεγε στην θλίψη πώς θα πρέπει να οριοθετηθεί ο μέγιστος χρόνος που θα
μετακομίζει η θλίψη σε κάθε σημείο.
Η αποστολή
και των δύο είναι να περνάνε από τα ίδια μέρη και να κάνουν κύκλο, φαύλο κύκλο!
Απαγορεύεται
από τα πρακτικά της συμβίωσης τους στον πλανήτη γή να είναι μόνιμοι κάτοικοι.
Εκεί που
συζητούσαν εμφανίστηκε η φίλη της κυρίας Θλίψης, η κυρία Οργή και κάτι της σιγοψιθύρισε
στο αυτί της.
Τότε η θλίψη, γεμάτη οργή για να μην
εξαπατηθεί αρνήθηκε τα όσα ως τότε συζητούσαν οι 2 τους.
Και
πρότεινε μια ιδέα. Έναν αγώνα δρόμου, ξυπόλυτες μέχρι την λίμνη, την
πανέμορφη λίμνη, μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και
καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες
οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς.
Έδωσαν τα
χέρια και έβγαλαν τα παπουτσάκια τους.
Η κυρία
Οργή (που γελούσε από μέσα της αφού είχε καταφέρει τον στόχο της να σπείρει
οργή στην κυρία Θλίψη),σφύριξε με μια πολύχρωμη σφυρίχτρα …και οι κυρίες
ξεκίνησαν….τον αγώνα δρόμου!
Το μονοπάτι
που θα διάνυαν ήταν δύσβατο, υπήρχαν πέτρες, αγριόχορτα, αγκάθια, που τσίμπαγαν
και μέλισσες.
Στην αρχή
ήταν σώμα με σώμα αλλά έπειτα από λίγα λεπτά η κυρία Θλίψη άρχισε να
προκρίνεται..ώσπου μια μέλισσα την τσίμπησε αλλά συνέχισε να τρέχει. Μετά από
λίγο πάτησε πέτρες, αγκάθια, μα συνέχισε να τρέχει αν και είχε αρχίσει να
απογοητεύεται και έπεσε σε θλίψη.
Η κυρία
Χαρά πιο πίσω είχε αρχίσει να χάνει τις δυνάμεις τις και τα πόδια της ήταν
ματωμένα από τα αγκάθια των άγριων χόρτων. Την τσίμπησε μια μέλισσα και σαν να
μην έφτανε όλο αυτό, από πίσω την ακολουθούσε ένα σμήνος από μέλισσες.
Παρόλα αυτά
συνέχιζε να χαμογελάει όπως πάντα και χωρίς να απογοητεύεται, ξεκίνησε να
τραγουδάει στις μέλισσες, οι οποίες μαγεύτηκαν από την θετική αύρα της και απλά
την ακολουθούσαν δεν την τσίμπαγαν.
Πιο μπροστά
η κυρία Θλίψη, έτρεχε…έτρεχε…το σώμα της άντεχε ακόμα όμως η ψυχική δύναμη δεν
την βοηθούσε και τόσο, αφού κλαμένη φώναζε «δεν πρόκειται να τα καταφέρω, είμαι
μια αποτυχημένη»
Από την
άλλη, η κυρία Χαρά παρότι η αντοχή της τερμάτιζε, η ψυχική της δύναμη ήταν το
μυστικό που έδινε στα πόδια ώθηση και ορμή να τρέχουν πιο δυνατά. Έτρεχε και
δίχως δάκρια, παρά τις πληγές γελούσε και φώναζε «θα τα καταφέρω, το ξέρω μπορώ
όσα εμπόδια και αν προκύψουν, έχω ένα ισχυρό κίνητρο, να δώσω χαρά και οφείλω
να παλέψω για αυτό μέχρι το τέρμα και μπορώ γιατί το θέλω πολύ! Τραγουδώντας
την φράση.. «θα τα καταφέρω συνέχιζε με παρέα τις μέλισσες»
Η κα Θλίψη ,σταμάτησε
να τρέχει, γονάτισε και γεμάτη δάκρυα από την ήττα της φώναξε «Δεν μπορώ Άλλο» παραμένοντας
όπως πάντα νωχελική, παθητική σε
όποιο μέρος κάνει παύση, χωρίς συναίσθηση του χρόνου
που περνάει. Η σωματική αντοχή
έπεται της ψυχικής θέλησης, το βασικότερο συστατικό που όταν υπάρχει σε μεγάλη
έκταση είναι δυνατό να ενεργοποιήσει ακόμα και το σώμα.
Σε αντίθεση
με την κα. Χαρά που πάλεψε και τα κατάφερε τερματίζοντας στην λίμνη.
Το πρακτικό τροποποιήθηκε και αποφάσισαν να δώσουν ένα τέρμα στον αιώνιο τσακωμό
τους, μοιράζοντας αρμοδιότητες. Η παρουσία της κας Χαράς θα υπερισχύει έχοντας
και μέγιστη διάρκεια.
…Όταν οι ανθρώπινες οντότητες ,θα
αγωνίζονται με ισχυρή θέληση να φτάσουν το στόχο τους (στην μαγεμένη λίμνη) η
κα Χαρά θα πηγαίνει αμέσως δίπλα τους και αν βρίσκεται εκεί η θλίψη, θα τρέχει
και θα εξαφανίζεται
…Όταν οι ανθρώπινες οντότητες θα
παραμένουν παθητικές,τότε θα τους συντροφεύει η κα Θλίψη.
Η άσπονδη φίλη της κας Θλίψης, η κα
Οργή, συγχάρηκε την κα Χαρά δίνοντας
όρκο πώς θα είναι πάντα δίπλα της όταν υπάρχει, μεγάλη ανάγκη, θα γίνεται
οργή για να επέρχεται η Χαρά!
Λένε ότι από τότε η οργή καταράστηκε την θλίψη να σέρνει τα βήματα
της στο σκοτάδι, να είναι σκυφτή να κοιτάει κάτω, να είναι πάντα θυμωμένη, απογοητευμένη
γεμάτη δάκρια, παθητική, με μια σκόνη ορατή.
Για αυτό
και αν καταφέρουμε να σκουπίσουμε την σκόνη την παθητική, που μας καλύπτει αλλά
φαίνεται, τότε θα έχουμε προχωρήσει ένα βήμα
μπροστά. Στο σημείο εκείνο η Χαρά θα ξέρει πώς την χρειαζόμαστε και θα έρχεται
να μας απλώσει το χέρι της αφού η ίδια ξέρει πόσο δύσκολο είναι να τρέχεις ,με
εμπόδια αλλά και με ισχυρή θέληση. Όσο δύσκολη και είναι η διαδρομή αν το
θέλουμε πολύ θα ακούσουμε τα γέλια της, θα δούμε το χαμογελό της. Στην
χειρότερη περίπτωση θα συμμαχεί η οργή με την χαρά και στο τέλος θα φτάσουμε όλοι
παρέα στην λίμνη, την μαγεμένη όπου τα
αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά, αρκεί να το θέλουμε και να
κάνουμε το βήμα.
Τελικά ποια
είναι η φίλη μας και με ποια πραγματικά θέλουμε να μοιραστούμε τα βήματα μας?
Υπάρχει λίμνη για εμάς? Αν υπάρχει τότε μπορούμε να φτάσουμε!
