Πρεμιέρα έκανε κι η τρίτη παράσταση για παιδιά της διεθνούς ομάδας Hippo ( Φώτης Δούσος, Αλέξανδρος Ράπτης) την Κυριακή που μας πέρασε στο θέατρο Vis Motrix. Η παράσταση, υπό τον τίτλο, Μια φορά κι ένα φτερό είναι ένα παραμύθι για την αγάπη αλλά και για την διαφορετικότητα. Το κείμενο που υπογράφουν οι ίδιοι οι Hippo είναι εμπνευσμένο από το έργο του Νίκου Τσιώτσου Η Πεντάμορφη και ο Σκώρος, καθώς οι δύο ήρωες του έργου είναι μια πανέμορφη πεταλούδα που ζει στο φως και τον ήλιο και την θαυμάζουν όλοι στο λιβάδι, και ο σκώρος, που ζει μέσα σε ντουλάπες, στο σκοτάδι και τρέφεται από μάλλινες ίνες που… έχουν βιταμίνες, όπως μας λέει ο ίδιος.
Η σκηνοθεσία των Hippo βασίστηκε για μια ακόμη φορά στο σωματικό θέατρο. Εκμεταλλευόμενοι όλα τα εκφραστικά μέσα των ηθοποιών, και κυρίως τις φωνές τους, προσπάθησαν να χτίσουν μια παράσταση – μιούζικαλ για παιδιά, όμως μάλλον το παρακάνανε. Ειδικά προς το τέλος της παράστασης, τα μουσικά κομμάτια πληθαίνουν και οι στίχοι δεν προωθούν πάντοντε την εξέλιξη της δράσης. Νομίζω πως η τόσο έντονη παρουσία της μουσικής (κάποιες φορές συνοδευμένες και από cut στις δράσεις) δεν λειτουργούν και χάνουν και τον μικρό και τον ενήλικα θεατή. Να σημειωθεί ότι η μουσική είναι γραμμένη από την ίδια την ομάδα.
Υπάρχουν κι άλλα θέματα, λεπτομέρειες ίσως που σε κάποιους θα περνούσαν απαρατήρητες ίσως, αλλά ωστόσο σε μένα προσωπικά δημιούργησαν δραματουργικά προβλήματα. Πώς είναι δυνατόν, πχ., να απελευθερώνεται ως διά μαγείας η πεταλούδα χωρίς να κάνει τίποτα διαφορετικό απ' ότι έκανε πριν; Ή πώς καταλαβαίνει ότι την κυνηγάνε οι μέλισσες; Ποιο είναι το ερέθισμά της; Κι όλα αυτά θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν και να καλυφθούν, αλλά αν μιλούσαμε για παλιό είδος θεάτρου και παράστασης κι όχι για το είδος που κάνουν οι Hippo.
Όσο αναφορά το εικαστικό – αισθητικό κομμάτι της παράστασης, που επιμελείται η Κατερίνα Χατζοπούλου, τα κοστούμια των δύο ηρώων λιτά και λειτουργικά, έδιναν μια αφηρημένη κι ωστόσο ισχυρή εντύπωση των ρόλων. Κι ας μην έχουμε κάνει ακόμη τη σύνδεση ανάμεσα στον μαύρο σκώρο και στα μπαλώματα του ρούχου του με την αναγραφή: punk, kiss κλπ. Δεδομένου ότι η μουσική δεν ήταν ροκ μόνο στον Σκώρο αλλά και στην Πεταλούδα. Πανέξυπνο και χωρίς να χάνει το ενδιαφέρον του το τρικ με τον πίνακα ζωγραφικής, εντυπωσιακό το κοστούμι της αράχνης, όμως από αισθητικής απόψης αυτό το κοντάρι με τις μέλισσες μάλλον χρειάζεται αλλαγή. Το φθηναίνει και δεν του αξίζει.
Και γιατί όλη αυτή η λεπτομέρεια; Γιατί καθόμαστε και ασχολούμαστε με κοντάρια; Γιατί από αυτήν την παράσταση λείπει το πιο σημαντικό στοιχείο που έκανε τους Hippo να ξεχωρίσουν μέχρι τώρα για τις παιδικές τους παραστάσεις. Λείπει το χιούμορ, αυτό το χιούμορ της ατάκας, το πολυεπίπεδο που μπορεί να γελάσει κι ο μεγάλος κι ο μικρός, το χιούμορ της Κοιμωμένης και της Φουτουρίας. Μόνο με μούτες και κωλοτούμπες γίνεται; Δεν είχε αρκετούς χυμούς αυτή η παράσταση.
Αυτό, βέβαια, μπορεί να οφείλεται και στο γεγονός ότι παρακολουθήσαμε την πρώτη παράσταση που δόθηκε κι οι ηθοποιοί (Στράτος Ανούδης και Ηλέκτρα Γωνιάδου) ήταν μάλλον σφιγμένοι και διεκπεραιωτικοί ως ένα σημείο. Επιπλέον, ο Στράτος Ανούδης υπήρξε υπερβολικά εκφραστικός και ανεξέλεγκτος με τις κινήσεις του.
Μετά την παράσταση ακολουθεί μια σύντομη δραστηριότητα εκπαιδευτικού δράματος όπου συμμετέχουν όλοι οι μικροί θεατές.
Δεδομένων κάποιων καλών στοιχείων της παράστασης και του ιστορικού της ομάδας φοβάμαι τόσο μην την αδικώ όσο και μήπως αδικείται από μόνη της. Ωραίος ο ρομαντισμός και η αγάπη αλλά κάπου εκεί ανάμεσα χωράει και το τρυφερό χιούμορ που οι Hippo γνωρίζουν και μας το έχουν αποδείξει.
