Τόσην ομορφιά σκαρώσανε οι άνθρωποι, ανέγγιχτη, μες στην εξιδανίκευση.
Κι ο ταπεινός ανήμπορος στο δώμα του: Ανήλιαγο. Έτι, τον ξεθάβουν.
Τον ανέφεραν στις πτυχές τους εκείνες, ξεγυμνωμένο από τη θεϊκή του ασφάλεια του ανθρωπισμού, μες σε στρώματα εξιλεωμένων φόβων. Τον κάθεσαν τη δίκη του. Του απένειμαν τον ήλιο για κατηγόριες.
Τους διεκδίκησε τ' ανίερα φεγγάρια (δικές του φαντασιακές κολάσιμες πληθώρες της δεκάρας), τη μακάβρια έμπνευσή του.
Του προσπορίσανε για συντροφιά τον κόσμ'ολάκερο. Τ'αστερωτά ουρανότευτλα, ωδή Ακεραιωτισμού του κοινωνικού και της στοργιάζουσας συνείδησης εκείνης.
Που τόσο βδελυγμικά απεύχεται κι εγκωμιάζει, κιόλας, συνάμα, λατρεύοντας τα όλα αυτά μακρόθεν. Από μακριά. Θείος Μπουοναρροτικός έρωτας. Μετέπειτα, ένα μοβιμέντο κάπως εστέτ.
Γι' αυτόν γκροτέσκα κάθε μια λέξη, που απευθύνεται, βολίς καταδυόμενη, καταδικασμένη κάποτε, πάντοτε στο έρεβος των απελπισμών του.
Τι ομορφιά! Άκουσε τες ν' αναβλύζουν λατρευτικά σχεδόν, να τις προσκυνάει αυτός ο ίδιος άνθρωπος, η μηδαμινή ανθρωπόμορφη πανίδα τους, όλων και το αψεγάδιαστο αξίωμα, ένα αμάλγαμα: είδος ανθρώπου.
Λέξεις από Άλφα <άνω τελεία> Άρωμα, ανεμελιά, αφοσίωση, αθανασία. Αμάρτημα. Αποξένωση. Αδιαφορία. Ανουσιότητα. Α.. Ματαιότητα.
Και πάλι, ούτως, Σαχτουρικά, «κόλαση με τόσο φως δεν το περίμενα».
