Μια ανάσα μακριά από τη βροχή.
γράφει η Μαρίνα Μπίκου
Πάντοτε στη μέχρι τώρα ζωή μου λειτουργούσα με μία όχι και τόσο θετική –θα έλεγα- τακτική. Πάντοτε περίμενα τα χειρότερα, ώστε, αν όντως έρθουν, να μην απογοητευτώ τόσο και, αν δεν έρθουν, να χαρώ παραπάνω. Είχε έρθει η μέρα, όμως, που μάλλον θα έπρεπε να αναθεωρήσω. Και όχι λόγω δικής μου απόφασης. Ήταν όλα αυτά τα σημάδια που έβλεπα ξεκάθαρα μπροστά στα μάτια μου. Αυτά τα σημάδια που σου ψιθυρίζουν «Αξίζει…». Και έκανα την υπέρβαση. Άφησα τις αμφιβολίες στην άκρη και το άφησα να με παρασύρει…
Η επιβεβαίωση ήρθε πολύ γρήγορα. Χωρίς «αλλά…» η ζωή είναι πιο απλή. Το ένιωσα, αλήθεια. Το πίστεψα. Άρχισα να το υποστηρίζω κιόλας. Δεν μπορεί να ήταν λάθος. Δεν έξυνε πληγές, δεν πονούσε. Με ηρεμούσε. Δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί, δεν είχα καταλάβει καν από πού ήρθε όλο αυτό, τόσο ξαφνικά… Δεν μπορούσα να εξηγήσω την τόσο μου μεγάλη σιγουριά και εμπιστοσύνη σε όλο αυτό. Κι αυτό με φόβιζε. Αλλά γέλασα με τους φόβους και τους έθαψα μέσα μου. Δεν είχα υπολογίσει πως το φόβο αν τον κρύψεις μέσα σου, σε τρώει σιγά σιγά και στο τέλος βρίσκει τρόπο να ξεπροβάλλει από τα μάτια. Δεν άργησε να βρει τη διέξοδό του…
«It's so safe to play along
Little soldiers in a row
Falling in and out of love
Something sweet to throw away.
I want something good to die for
To make it beautiful to live.
I want a new mistake, lose is more than hesitate.
Do you believe it in your head?»
Σαν να ήταν μονάχα μια στιγμή. Μετάνιωσα πολύ για την πίστη μου στο προαίσθημα. Πίστεψα σε κάτι «ιδιαίτερο», διαφορετικό, πιο βαθύ, μα αληθινό. Θύμωσα με τον εαυτό μου για όλες μου τις σκέψεις, όλα τα όνειρα. Ένιωσα να με αδειάζει ο ίδιος μου ο εαυτός. Με πρόδωσα. Πώς είναι δυνατόν να προδίδεις τον ίδιο σου τον εαυτό; Έμαθα να στηρίζομαι στα πόδια μου, να περιμένω το άξαφνο «χτύπημα», αλλά από κάποιον απέναντί μου. Δεν το είχα φανταστεί να βγαίνει από μέσα μου.
Δεν ξέρω γιατί πίστεψα στο «ιδιαίτερο» τόσο πολύ από την αρχή. Φάνταζε ακίνδυνο στα μάτια μου. Ένιωσα ασφάλεια. Για λίγο, μα την ένιωσα. Ένιωσα όμορφα. Μα αν το «ιδιαίτερο» σε διαψεύδει, από τι να περιμένεις την ευτυχία; Μήπως, τελικά, έψαξα την ευτυχία σε λάθος μονοπάτι; Μπορεί. Ίσως να ήταν ένα μάθημα για να μάθω να μη νιώθω πριν δω.
Γύρισα σπίτι νωρίς. Είχε λίγη ρετσίνα στο ψυγείο. Γέμισα μέχρι πάνω το ποτήρι και κάθισα να γράψω αυτό το κείμενο για το μπλογκ. Άνοιξα το παράθυρο. Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει. Ένας φίλος είχε εκπομπή στο ραδιόφωνο εκείνη την ώρα. Μόνο να ξέρατε πόσο αγαπάω το ραδιόφωνο… Με όλο μου το «είναι», όλη μου την ψυχή… Κάτι τέτοιες στιγμές με δικαιώνει για όλα τα ρίσκα, όλες τις προσπάθειες που έχω κάνει για χάρη του… Εκείνη τη νύχτα μπήκα εγώ στη θέση του ακροατή και ζήτησα ένα κομμάτι. Πόσο καιρό είχα να το κάνω αυτό! Το κομμάτι αυτό είναι πάντα «τριγύρω» σε τέτοιες καταστάσεις. Δεν μπορούσε να λείπει τώρα…
Last night I dreamt
That somebody loved me
No hope, no harm
Just another false alarm
Last night I felt
Real arms around me
No hope, no harm
Just another false alarm
So, tell me how long
Before the last one?
And tell me how long
Before the right one?
