Μια
συνομιλία με τη ζωγραφική του Michelangelo
Στην
τελευταία παράσταση αποχαιρετάς την κάθε ανάσα, την κάθε παύση, την κάθε λέξη
και σιωπή. Συμπαίχτης σου είναι ο χρόνος που παίζει δίπλα σου το δικό του έργο.
Ξεκινάει σαν ακόμη ένα τρίτο κουδούνι, σκοτάδι, ίσως σαν βήxας από το κοινό. Τον βλέπεις σε όλο το έργο
σιγά σιγά να μπουσουλάει, να ψηλώνει, να φωτίζεται, να ερωτεύεται, να
δοκιμάζεται, να γερνάει και να πεθαίνει. Εκεί ήταν πάντα, απλώς στην τελευταία
παράσταση, δε διστάζει να σε διακόψει, να σου βάλει τρικλοποδιά, να μη σ’
αφήσει να τελειώσεις με την ησυχία σου…όπως ακριβώς το ονειρεύτηκες. Είναι εκεί
και είναι απόλυτος, τσιγκούνης και κυρίαρχος. Δεν έχει δεύτερη ευκαιρία.
Γεμίζει η σκηνή με νεκρές ατάκες, πρώην δράσεις, άνεργες προθέσεις. Και τελείωσε.
Μάρτυρες η άδεια αίθουσα, η σκούπα, τα τζούφια πλέον σκηνικά, τα αντικείμενα,
τα ιδρωμένα ρούχα, η αποθήκη που βαριανασαίνοντας θα τα φιλοξενήσει, ο κάδος
που θα τα καταβροχθίσει. Αυτά που πριν λίγο ήταν στο επίκεντρο των βλεμμάτων.
Αυτά που πριν λίγο καθόριζαν την ιστορία και κουβαλούσαν πάνω τους αισθήσεις
και νοήματα, μπροστά και πίσω κείμενα.
Τι
μένει; Πρακτικά, δυο άδεια χέρια κι ένα καλαμπαλίκι. Θεωρητικά, η πολυτελής
δυνατότητα μέσα σε μία ζωή, να γεννιέσαι και να πεθαίνεις πολλές φορές.
Το
τελευταίο άρθρο μιας στήλης μεθυσμένης που θέλει να είναι μια σκηνή πάνω σε
κόκκινο σκοινί, έργο και ζωή, παραμύθι και πραγματικότητα, ταξίδι κι επιστροφή,
έρωτας της πρώτης και της τελευταίας μέρας μαζί… κουβαλάει σίγουρα τα δικά του
καλαμπαλίκια: θέσεων, αντιθέσεων και χάους. Ειδικά σε μια περίοδο που το
επίθετο «τελευταίος» πονάει πιο πολύ κι απ’ το «νεκρός». Τελευταία μέρα στη
δουλειά, τελευταία εκπομπή, τελευταία λεφτά, τελευταία νέα, τελευταία ελπίδα,
τελευταία αποθέματα υπομονής. Κι ο κατάλογος των τελευταίων δεν τελειώνει
εύκολα. Κι όμως, λένε, πως κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια. Κι αυτά που
βλέπω πάλι, τι είναι;
Τα
παρατηρώ με προσοχή. Ψάχνω ανάμεσα στα δάχτυλα, κάτω από τα νύχια, στις φλέβες,
στις γραμμές, ακόμη και στο τρέμουλο, στα σημάδια, πίσω από εκείνη την ελιά.
Αυτό είναι λοιπόν το δώρο του. Δυο άδεια χέρια, εν δυνάμει έτοιμα να γεμίσουν
με αντίσταση και δημιουργία. Έτοιμα να γίνουν γροθιά έμπνευσης, συντροφικότητας
κι αλληλεγγύης. Να χαϊδέψουν άμμο, να πετάξουν χώμα, να φυτέψουνε καρπό… ν’ ανθίσει.
Όπου καρπός, ό,τι δεν πρόλαβε ακόμη να τελειώσει. Κι αυτό είναι το όνειρο.
Απαραίτητο συστατικό κάθε πράξης. Κι ας είναι η τελευταία.
