Μεταξένιες αλυσίδες.
Λίγη τζαζ, μια κούπα καφές και η θάλασσα. Ο τέλειος συνδυασμός για ένα Κυριακάτικο πρωινό. Βέβαια, μόνος σου ούτε στον παράδεισο, λένε. Γι’αυτό και είχα τη φίλη μου την Ν. «συνταξιδιώτη». Οι πρωινοί καφέδες της Κυριακής δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι ολόκληρη ιεροτελεστία. Μόνο ως ταξίδια θα μπορούσα να τους περιγράψω. Ταξίδια που σε ταξιδεύουν πέρα από κάθε διαδρομή πλοίου, τρένου ή αεροπλάνου. Σε τέτοια ταξίδια, όμως, σε ακολουθούνε λίγοι άνθρωποι. Είναι ταξίδια ψυχής, γι’αυτό…Και η ψυχή ταξιδεύει δίχως φουρτούνες, γαλήνια, μόνο με κατάλληλους συνταξιδιώτες.
Είχε ησυχία στο λιμάνι. Φαίνεται, ο περισσότερος κόσμος είχε επιλέξει να μείνει σπίτι για να απολαύσει την πρώτη μέρα της βδομάδας. Μόνο λίγη τζαζ ακουγόταν από τα ηχεία του café που είχαμε καθίσει. Την αγαπώ πολύ την τζαζ…Κυρίως, γιατί εξαφανίζει τη σκόνη της ρουτίνας. Ήταν το πρώτο πράγμα που πρόσεξα με το που μπήκαμε στο μαγαζί. Έπαιζε το Moonlight Serenade του Glenn Miller. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Η εβδομάδα είχε ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο.
«What holds your hope together,
Make sure it's strong enough
When you reach the end of your tether
It's because it wasn't strong enough.
I was going to drown,
Then I started swimming
I was going down.
Then I started winning
Winning – winning…»
Στο μυαλό μου τριγυρνούσε μέρες αυτό το τραγούδι των Sound. Η μελωδία του, οι στίχοι. Η φίλη μου η Λ. λέει πως η ελπίδα και ο φόβος είναι τα χειρότερα συναισθήματα. Ίσως και να έχει δίκαιο. Μα, όπως και να το κάνουμε, είναι κάποιες στιγμές στη ζωή μας, που θέλοντας και μη, πρέπει να ελπίζουμε, πρέπει να φοβηθούμε. Είναι αυτές οι νοητές αλυσίδες που μας αποδεικνύουν πόσο μικροί και αδύναμοι είμαστε. Και αυτές οι αλυσίδες δεν γνωρίζουν «εξαιρέσεις». Κανείς δεν είναι πραγματικά ελεύθερος τελικά. Δεν υπάρχει ο «ασυμβίβαστος». Ακόμη και το ότι φοράμε παπούτσια είναι ένας συμβιβασμός. Όταν τα φοράς σε ένα μικρό παιδί, το ενοχλούν και τα πετάει από τα πόδια του. Αλλά με τον καιρό, με την επιβολή, το μαθαίνει. Και μετά δεν κάνει δίχως αυτό. Δεν μπορεί χωρίς τις αλυσίδες του… «Να ήμουν πουλί και να πέταγα», λένε. Πέφτουν στην παγίδα. Ακόμη και τα πουλιά είναι φυλακισμένα στον ουρανό.
«If I told you what it takes
to reach the highest high,
You'd laugh and say «nothing's that simple»
But you've been told many times before
Messiahs pointed to the door
And no one had the guts to leave the temple!
I'm free-I'm free
And freedom tastes of reality»
Έτσι κι εγώ. Μαθαίνω να ζω με τις αλυσίδες μου. Να τις αγαπάω. Να μην μπορώ χωρίς αυτές. Μην το πάρετε σαν «υποχώρηση», σαν άρνηση ελευθερίας. Απλά πραγματική ελευθερία είναι η ελευθερία της ψυχής. Και την ψυχή δεν τη σκλαβώνει τίποτα και κανένας…
