Μέρες Φεστιβάλ 8 –
Ο τελευταίος γύρος προβολών
Το Φεστιβάλ ολοκληρώθηκε κι ας γράψουμε για τις τελευταίες ταινίες που είδαμε σε αυτό. 
Το νέο δράμα του Κριστιάν Μουντζίου, Πέρα από τους λόφους, εισχωρεί στα άδυτα ενός μοναστηριού για να φωτίσει το «πίστευε και μη ερεύνα» που φέρει μια απολυταρχία παραπλήσια καθεστώτος που αποτελεί μάταιη ελπίδα διαφυγής από μια κοινωνία εξαθλιωμένη. Δυστυχώς, στην ταινία χρησιμοποιείται η ιδιότυπη σχέση των δύο ηρωίδων ως αφορμή και μόνο, χωρίς να αναπτύσσεται και να έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με το σκοταδισμό, μιας και διατηρεί την ηρωίδα του εγκλωβισμένη για 150 λεπτά στο ίδιο δίλημμα.
Στο ανθρωπιστικό Πρόσωπο της ομίχλης, ο Λευκορώσος Σεργκέι Λοζνίτσα σκιαγραφεί την ιστορία ενός απρόσμενα διασωθέντα του Γ’Ράιχ που κατηγορείται από τους συμπατριώτες αντάρτες για προδότης. Με αργούς ρυθμούς -σχεδόν στοιχειωτικούς-, θεσπέσια κινηματογράφηση και επιρροές από το Come and see του Κλιμόφ, παρακολουθούμε την ιστορία του μυστηριώδη Σουσένια που έρχεται αντιμέτωπος με τις ανυπόφορο του να επιβιώνεις, όταν η αξία της ζωής έχει χάσει πια το νόημά της και να είσαι ηθικός υπό ανήθικες συνθήκες.
Το ρουμάνικο Όλοι στην οικογένειά μας από το βαλκανικό πανόραμα είναι ένα δραματικά ενορχηστρωμένο γκραν γκινιόλ. Όταν ο Μάριους πηγαίνει στο σπίτι της πρώην γυναίκας του να πάρει την κόρη τους για εκδρομή, θα συναντήσει την απροθυμία όλων και γι’ αυτό αγανακτισμένα θα επιδοθεί σε αλυσιδωτές πράξεις βίας. Όλες μπροστά στα έντρομα μάτια της μικρής κόρης. Ταινία με πρόσφορο θεματικό έδαφος και ιδανική κλιμάκωση.
Το Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους; της Κωνσταντίνας Βούλγαρη είναι μια ημιαυτοβιογραφική ταινία για τα σημερινά αδιέξοδα των νέων και την κοινωνική κατάσταση της Αθήνας. Με φιλοτιμία μεν, αλλά με επιφανειακή περιγραφικότητα και αρκετή αμηχανία -με ορισμένα σημεία ιδεολογικά απαράδεκτα-, αδυνατεί να σταθεί ως μια άξια αντιπρόταση στην τρέχουσα κατάσταση. (ΙΜΛ)
Το Red City του Μάνου Τσίζεκ είναι επηρεασμένο από τις εικόνες που εισέπραξε ο σκηνοθέτης από την ποίηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου και της Μαρίας Ταταράκη. Είναι αλήθεια πως θα βρει κανείς στην ταινία ψεγάδια. Αυτό όμως δεν έχει τόση σημασία όση η αλήθινη κατάθεση ψυχής που βλέπει σαν θεατής μέσα σε αυτό το σύμπαν.
Μιλώντας για ταινίες δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς ότι είδε στο market του Φεστιβάλ. Μιλάμε για ταινίες που το κοινό δεν είχε την ευκαιρία να δει αλλά οι διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι του Φεστιβάλ έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν. Αν και το L του Μπάμπη Μακρίδη δεν προβλήθηκε ποτέ στη Θεσσαλονίκη ωστόσο βρήκε το δρόμο μέχρι την Αγορά της Θεσσαλονίκης. Ταινία που κινείται στην ίδια φιλοσοφία όπως και η φιλμογραφία του Λάνθιμου με αρκετό μαύρο χιούμορ μελετά την καθημερινότητα των σύγχρονων ανθρώπων στις μεγαλουπόλεις, στριμωγμένοι στα αυτοκίνητα τους. Αν και η ταινία δεν βρήκε διανομή στη Θεσσαλονίκη ευτυχώς έχετε την ευκαιρία να δείτε το L σε dvd αφου κυκλοφορησε πρόσφατα.
Αρκετά σαρκαστικός και ο Νίκος Αλευράς στο Χαιρετίσματα στην Ευρώπη. Ο Αλευράς έχει βρει μια πατέντα χάρη στη ψηφιακή κινηματογράφιση, γεγονός που του δίνει την ευκολία να εκφράσει το χιούμορ και τις ανησυχίες του απαλλαγμένος από το άγχος του φιλμ. Το πόσο εύστοχο είναι βέβαια αυτό το χιούμορ είναι υπόθεση αυστηρά προσωπική. (ΓΓ)
