Μέρες Φεστιβάλ 3 –
Not Dead Europe, only dead movies!
Στο 'Ενας μήνας στην Ταϊλάνδη ο 28χρονος Ρουμάνος Πάουλ Νεγκοέσκου μιλά για την ηλικία του, δίνοντας έμφαση στα συναισθηματικά αδιέξοδά των συνομίληκών του μέσα από μια σειρά διαλόγων που γίνονται το βράδυ της πρωτοχρονιάς. Το χρονικό σημείο που επιλέγεται, κομβικό για σκέψεις περί νέας αρχής, ονείρων και φαντασιώσεων (μεταξύ των οποίων είναι και ένας μήνας τουρισμού στην Ταϊλάνδη), βρίσκει τον πρωταγωνιστή να χωρίζει, να ψάχνει τον παλιό του δεσμό και να διαλέγεται μέσα και έξω από διαφορετικά club, ξετυλίγοντας διάφορες πτυχές του χαρακτήρα του. Το φιλμ συνοδεύεται από ενδιαφέρουσα μουσική υπόκρουση (και τα δυνατά τραγούδια των club και τα slow που περικλείουν την αφήγηση είναι πολύ καλές επιλογές) και παρά την συνεχή παρουσία συζητήσεων δε κουράζει ποτέ χάρη στο καλογραμμένο κειμενό του.
Στο βαλκανικό πρόγραμμα τα Παιδιά του Σαράγεβο της Αιντα Μπέγκιτς μελετά την κοινωνία του της ομώνυμης πόλης μετά τον πόλεμο, επισημαίνοντας την καθολική απουσία ηθικής από επίσημες αρχές και φορείς. Με κεντρική ηρωίδα μια 23χρονη που προσέχει τον μικρό της αδερφό καθώς και οι 2 τους έχουν μείνει ορφανοί από την περίοδο του πολέμου, η Μπέγκιτς φτιάχνει ένα σύμπαν “ένας εναντίον όλων” μετατρέποντας σταδιακά την αρχική μελέτη της σε μια μάχη καλού και κακού – με το δεύτερο να μοιάζει ανίκητο – πέφτοντας σε αρκετά κλισέ με αποτέλεσμα να ισχναίνουν και οι όποιες εστίες συγκίνησης ανάβουν στο ξεκίνημα. (ΤΜ)
Περιμέναμε με ανυπονησία το Χιγκίτα του Boy. Το αποτέλεσμα δεν μας απογήτευσε, πολύ περισσότερο μας ενθουσίασε. Για όποιον γνωρίζει τον Boy είχε την ευκαιρία να δει μια σχεδόν 60λεπτη ταινία σε πειραματικό ύφος με τον καλλιτέχνη σε ρόλο ανθρώπου ορχήστρα. Η σχεδόν φλουταρισμένη κινηματογράφιση, η κωδικοποιημένη (μη) αφηγήση από τον ίδιο να συνοδεύει παράλληλα στο πιάνο με μουσικές και τραγούδια τα δρώμενα δημιούργησαν μια κινηματογραφική κατασκεύη ενός ιδιαίτερου σύμπαντος.
Ομοίως το Capsule της Αθηνάς Τσαγγάρη λειτουργεί στο ίδιο ύφος με πιο αβαντ γκαρντ διάθεση. Άλλωστε η μιρκού μήκους ταινία της αποτελεί περισσότερο μια κινηματογραφημένη περφορμανς (που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι στην περόφημη Ντοκουμέντα, στο Κάσελ της Γερμανίας) και ακολούθησε αργότερα μια αμιγώς κινηματογραφική διαδρομή προβολής και συμμετοχής σε διάφορα φεστιβάλ. (ΓΓ)
Το Εδώ κι εκεί του Α.Μ.Εσπάρζα αποτελεί μια ευαίσθητη και παρατηρητική ματιά σε ένα οικογενειακό δράμα που προκύπτει εξαιτίας των οικονομικών συνθηκών μιας επαρχιακής πόλης του Μεξικού. Η οικογενειακή συνοχή χάνεται όταν ο πατέρας αναγκάζεται να μεταναστεύσει στις Η.Π.Α. για να δουλέψει ώστε να ζήσει γυναίκα και δύο κόρες. Όταν επιστρέφει συνειδητοποιεί πως τα πράγματα πάνε χειρότερα και θα τους εγκαταλείψει ξανά. Συμπαθέστατο και τίμιο, πλην σχετικά μονότονο και άνευ δραματουργικών κλιμακώσεων.
Η Πέτρα της υπομονής από το Αφγανιστάν είναι η μέχρι στιγμής χειρότερη ταινία του φεστιβάλ. Ένα αξιοσημείωτα απλοϊκό και υπερβολικό μελόδραμα που παρουσιάζει τον άκρατο πατριαρχισμό και τα φαλλοκρατικά ήθη της χώρας με αφορμή έναν άνδρα που είναι σε κώμα και τη γυναίκα του που εξομολογείται (με ασφάλεια λόγω της κατάστασής του) αυτά που νιώθει για το παρελθόν και αυτά που κάνει στο παρόν με έναν τραυλό μαχητή της Τζιχάντ που εκσπερματώνει μέσα σε δευτερόλεπτα. Σε στιγμές αθέμιτα αστείο, αφού η διαχείριση της όποιας πλοκής αποδεικνύεται άτεχνη και συνολικά, μια χάρτινη εξιστόρηση, αφόρητη, χωρίς ίχνος ευρηματικότητας.
Η πολύκροτη Νεκρή Ευρώπη (ελληνο-αυστραλέζικη παραγωγή) θέλει να περάσει ως μια ιστορία μυστηρίου που παραλληλίζει το ιστορικό μιας ξενιτεμένης -στοιχειωμένης από το παρελθόν- οικογένειας με τα αμαρτήματα της Ευρώπης, αλλά πέρα από τη φαντεζί κινηματογράφηση σε μια, εν γένει, εφετζίδικη σκηνοθεσία, το σεναριακό οικοδόμημα δε διαθέτει καμία συνεκτικότητα και τα, ήδη γνωστά και μονομερώς εκφρασμένα, νοήματα επιπλέουν στην επιφάνεια.
Το κομμάτι με τα μικρού μήκους ταινιάκια του βαλκανικού πανοράματος δεν έκρυβαν κάποια συναρπαστική έκπληξη. Πιο αξιόλογο και πρωτότυπα αστείο, το Να οδηγήσω, μπαμπά; από τη Σλοβενία που υπογραμμίζει τη ροπή ακόμη και των επαρχιωτών προς τα δυτικά πρότυπα υπερκαταναλωτισμού, κάτι σαν θεματική προέκταση του μεταμοντερνισμού από το Ο θείος μου του Τατί. Συμπαθέστατη και η βασική ιδέα του κινούμενου Στολίδι της ψυχής από την Κροατία. (IΜΛ)
————————————————————————————————————–
Εξώστης Θήτα στο Μέρες Φεστιβάλ είναι οι : Γιάννης Γκροσδάνης, Τάσος Μελεμενίδης και Ιωάννης Moody Λαζάρου
